Το «αλλότριο» της αλλοτρίωσής μας 9/6/2019 Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Ο συγγραφέας του άρθρου τούτου μας μιλάει για το «αλλότριο», το ξένο, το απορριπτέο αν όχι το μισητό από εμάς υποτιθέμενο κράτος «μας», το από τους επάνω φυτεμένο κατά απομίμηση άλλων κρατών της Δύσης διαχρονικά επικυρίαρχων του τόπου μας από τον καιρό της παλιγγενεσίας και δώθε.
Οικολόγος και πρωτεργάτης της συνοικιακής κομποστοποίησης στην πόλη μας αλλά και αρχιτέκτονας ο ίδιος, μας φέρνει σαν παράδειγμα το οικιστικό και πολεοδομικό μπάχαλο που βλέπουμε, όσοι ακόμη μπορούμε ακόμη κάτι να βλέπουμε, από την μειωμένη από τον χρόνο όραση, γύρω μας.
Το κράτος αυτό αμάσητα αποδεκτό από τους ντόπιους στυλοβάτες και τα τσιράκια τους που κρατούν τα ηνία και προσπαθούν να μας το επιβάλλουν, έρχεται απ’ ευθείας σε συγκρουσιακή αντίθεση με μια γνήσια ελληνικότητα που μαρτυρούν τόσο τα διάσπαρτα μνημεία του τόπου μας αλλά και η ζωντανή μαστοροσύνη στην κληρονομημένη λαϊκή κατοικία, στους πλακόστρωτους δρόμους και σοκάκια, τις κοινές αυλές στις παλιές συνοικίες, στα παραδοσιακά χωριά και σε τμήματα των πόλεων όπου η αντιπαροχή και η αυθαίρετη δόμηση δεν επιτέλεσε ακόμη την εγκληματική της αποστολή! Μια δραστηριότητα της τελευταίας την οποία πληρώσαμε και εξακολουθούμε να πληρώνουμε με θύματα και μεγάλες υλικές καταστροφές. Παράλληλα αρχιτέκτονες ενδοτικοί σε γούστα μιας μπερδεμένης αισθητικής των πελατών τους, μηχανικοί πολλάκις οι ίδιοι αρχιτεκτονίζοντες και ενδοτικοί και αυτοί σε καρμιριές, τσιγκουνιές για εκμεταλλεύσιμο χώρο και εξοικονόμηση υλικών με σοβαρό έλλειμμα γνώσης στατικής, γίνονται συνένοχοι στο έγκλημα.
Κάπως σπάνιες οι εξαιρέσεις όπως π.χ. το λαμπρό παράδειγμα του αρχιτέκτονα Άρη Κωσταντινίδη που όχι μόνο ανέδειξε και ύμνησε την ελληνικότητα της από γενιά σε γενιά δουλεμένης λαϊκής κατοικίας αλλά και σε σοβαρά έργα που ανέλαβε –πολλά από τα ξενοδοχεία «Ξενία» που σήμερα αφέθηκαν να καταρρεύσουν ή αλλοιώθηκαν βάρβαρα- μπόλιασε στην ελληνικότητα τη γνώση που απόκτησε στα ξένα, για απλότητα και λειτουργικότητα πραγματικών φωλεών ανθρώπινης ζωής. Άνισος όμως ο αγώνας. Ο ίδιος αυτοκτόνησε!
Το αλλότριο κράτος με τους υπηρέτες του προσπαθεί να διεισδύσει παντού και να επιβάλλει τα «θέλει» του με τα όλα τα μέσα που διαθέτει και ελέγχει, διασπώντας και διαλύοντας τον οικιστικό και κοινωνικό ιστό σε κάθε πόλη, γειτονιά, χωριό με απομόνωση των κατοίκων και σπέρνοντας το ψέμα και τον διχασμό και στις ίδιες τις οικογένειες φυτεύοντες μύριες όσες αντιθέσεις ανάμεσά μας.
Άξια η κάθε αντίσταση σ’ αυτό με την όποια συμμετοχή μας στη λύση των πολλών προβλημάτων από τα πιο απλά μέχρι και τα σύνθετα, πάνω στα οποία καθημερινά σκοντάφτουμε.
Και όσο για την αλλοτρίωσή μας, αυτή είναι φυσική, αναπόφευκτη και αδιάλειπτη από γεννησιμιού μας μέχρι και την όση ζωή μας απομένει. Το πρόβλημα και όσο περνάει από το χέρι μας είναι να μπορούμε να επιλέγουμε τους αλλοτριωτές μας. Θυμάμαι τον στίχο αλλά όχι και τον ποιητή: “Τόσες χειραψίες τόσα πρόσωπα μέσα μου που πια δεν είμ’ εγώ»!
Θυμάμαι όμως και τον τίτλο ενός έργου που έπαιξε κάποτε ο Γιώργος Αρμένης στο θέατρό του: «Έχω έναν Αμερικάνο στο κεφάλι μου»! Και κάποια σχετική φράση που συνηθίζουν να λένε στο χωριό μου για κάποιον που έρχεται από τα ξένα εντυπωσιασμένος και επιχειρεί άκριτα, αμάσητα και αχώνευτα μια νεωτερικότητα: “Εκεί που πήγε του κάνανε ένεση»!
Τώρα όσον αφορά τα ξένα κράτη από τα οποία μας ήρθε και μας φόρεσαν ανερώτητα καπέλο το δικό μας, υπήρξαν και αυτά σχηματισμοί ανάγκης έκφρασης και επιβολής των διαδοχικών νέων και ραγδαίων κοινωνικοοικονομικών αλλαγών του 19ου και του 1ου μισού του 20ού αιώνα που αναφέρει ο συγγραφέας και για το σχηματισμό τους δανείστηκαν στοιχεία και πρότυπα από την ελληνική, ελληνιστική και ελληνορωμαϊκή περίοδο όπως αυτά περιγράφονται στα βιβλία τέχνης, τα νομικά κ.ά. ενώ εδώ η σκυτάλη πέρασε φυσικά και αβίαστα στη λαϊκή βάση με το γούστο, το ήθος την οργάνωση και τους θεσμούς τους οποίους συστηματικά περιφρονούν και πολλαπλά καταπιέζουν…