Ζωηρό το ενδιαφέρον του κοινού στην εκδήλωση της "Δράσης" για τα γεωπολιτικά

Γεμάτη η αίθουσα του ΤΥΠΕΤ το απόγευμα της Κυριακής 22 Μαΐου, στη συζήτηση που διοργάνωσε η Δράση «Η γεωπολιτική απειλή -Αιγαίο, Κύπρος, Συρία, μεταναστευτικό, στο φόντο της κρίσης». Για περισσότερο από δύο ώρες, οι παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν με «θρησκευτική» προσήλωση τον Σταύρο Λυγερό να μιλάει για τις εξελίξεις στην περιοχή και τους κινδύνους που εγκυμονούν για τη χώρα. Η εισήγηση διήρκεσε σχεδόν μία ώρα και ακολούθησε πλήθος ερωτήσεων, που απαντήθηκαν μια προς μια, εμπλουτίζοντας την αρχική θεματολογία. Ίσως ήταν από τις λίγες φορές σε εκδήλωση της «Δράσης» που με τόση άνεση χρόνου και ζωηρό ενδιαφέρον, το κοινό συμμετείχε στη συζήτηση. Ενδεικτικά αποσπάσματα από την εισήγηση του Σταύρου Λυγερού παρουσιάζουμε στη συνέχεια, με τη μορφή σύντομων σημειώσεων που κρατήθηκαν κατά τη διάρκεια της εκτός κειμένου ομιλίας του, όντας βέβαιο ότι αυτά θα την αδικήσουν. Ζούμε μια νέα εποχή, την οποία δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να περιγράψουμε, ποιο είναι το ακριβές της πρόσωπο, ούτε μπορούμε να «διαβάσουμε» αυτό που μας συμβαίνει χρησιμοποιώντας όσα μάθαμε από το παρελθόν. Αυτό που ζούμε όμως, δεν είναι μια παρένθεση, μια παρέκκλιση από την κανονικότητα, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ. -Η Ελλάδα της «κλεπτοκρατίας», όρος που αντανακλά τη δημιουργία ενός άρρητου κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ των ελίτ και του κορμού της ελληνικής κοινωνίας, επιλέχθηκε ως πειραματόζωο, (λόγω και του υψηλού της δανεισμού), για την εφαρμογή μεταδημοκρατικών αντιλήψεων, στόχος των οποίων δεν είναι μόνο ο οικονομικός έλεγχος, αλλά η εγκατάσταση μιας δυναμικής που καταλήγει στην απόλυτη φτωχοποίηση της κοινωνίας. Σ’ αυτή την πραγματικότητα, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Έχει αποδειχθεί ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με «φάρμακα», με συντηρητική αγωγή. Είναι δύσκολο η Ελλάδα να επιβιώσει εντός της ευρωζώνης. Από την άλλη, η αλλαγή νομίσματος είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη. Το πρόβλημα του πολιτικού συστήματος και η απουσία εθνικού σχεδίου, παραμένει. Όχι με την πελατειακή του μορφή, διότι χρήματα πλέον δεν υπάρχουν, αλλά με τη μορφή «πράττουμε ό,τι πουν τα αφεντικά». -Η ανισοκατανομή του χρήματος προκαλεί τις βίαιες κρίσεις. Σήμερα τα πραξικοπήματα δεν γίνονται με τανκς αλλά με τα ΑΤΜ. Το κέντρο βάρους του χρήματος έχει μετατοπιστεί από τα Κράτη στους ιδιώτες. Όλα τα Κράτη χρωστάνε! Το διεθνές χρήμα, οι «αγορές», ρευστοποιούν, αδιαφορώντας για τα πάντα. Αδιαφορούν για τη μεσαία τάξη, (η οποία βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης στο δυτικό κόσμο), αδιαφορούν για τα Έθνη-Κράτη αλλά υποστηρίζουν παντού τα «ατομικά δικαιώματα» που διασπούν το «συλλογικό» (εδώ συμπλέει η αριστερά με τη δικτατορία των αγορών), και καταστρέφουν το δίπολο της δύσης Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά και παράγοντας φυγόκεντρες (νέες) δυνάμεις. -Σήμερα, κατά παράδοξο τρόπο, ο μεταμοντέρνος κόσμος συνυπάρχει με έναν κόσμο προ-νεωτερικό, την τρομοκρατία! Η μεταλλαγμένη Ευρώπη συναντά τη ρευστοποιημένη Μ. Ανατολή. Όπου ας σημειωθεί, οι δυτικοί βομβαρδισμοί κατά του ISIS είναι βομβαρδισμοί αποδυνάμωσης και όχι εξουδετέρωσής του, παρά το «μάθημα» που έχουν πάρει οι Αμερικανοί από την εξέλιξη της υπόθεσης «Αφγανιστάν». -Εξίσου «νέα» είναι η ατζέντα και στην Τουρκία. Το παλιό ερμηνευτικό σχήμα, «οι κακοί στρατηγοί – ο καλός Ερντογάν», δεν ισχύει. Ούτε το δόγμα Νταβούτογλου, «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες». Η Τουρκία παράγει προβλήματα με όλους τους γείτονές της. Η κυβέρνηση Ερντογάν είναι εσωτερικά απόλυτα κυρίαρχη και αναπτύσσει έντονα τυχοδιωκτικά χαρακτηριστικά, «επεκτείνοντας» την εργολαβία που έχει αναλάβει για λογαριασμό της Δύσης στη Συρία. Το Κουρδικό είναι μια άλυτη πραγματικότητα για την ίδια. Καμία εξέλιξη δεν μπορεί να αποκλειστεί, παρά το ότι οι ΗΠΑ δεν φαίνεται να ευνοούν την «εξαγωγή» των προβλημάτων της Τουρκίας προς την Ελλάδα, η οποία βεβαίως είναι γονατισμένη και σε τόσο τραγική κατάσταση, που, ιστορικά, η πρώτη, ποτέ δεν άφησε ανεκμετάλλευτη.