Ή πώς η αντιμετώπιση της καθημερινότητας ξεφεύγει διαρκώς από τα χέρια μας.

Δήμος Βριλησσίων, Γραφείο Τύπου: Στα πλαίσια της Εβδομάδας Περιβάλλοντος 2016 του Δήμου, το Σάββατο 4 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε ανοιχτή εκδήλωση διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία για την πορεία του Περιφερειακού Σχεδιασμού Διαχείρισης Απορριμμάτων και του νέου δημοτικού προγραμματισμού του Δήμου Βριλησσίων για τη διαχείριση των στερεών αποβλήτων της πόλης, δεύτερη κατά σειρά διαβούλευσης μετά την αντίστοιχη περσινή της ίδιας περιόδου. Παρουσιάστηκαν εισηγήσεις εκπροσώπων των αρμόδιων εμπλεκόμενων φορέων και ακολούθησαν ερωτήσεις και τοποθετήσεις εκπροσώπων δημοτικών παρατάξεων, φορέων της Κοινωνίας των Πολιτών και ενεργών πολιτών, για ένα από τα πλέον σημαντικότερα ζητήματα για το Δήμο μας, την Αττική και την επικράτεια. (http://www.vrilissia.gr/various/events/1816-2016-06-01-06-33-40) Στις 8/9/2014 η «Δράση» δημοσιοποίησε την πρόθεσή της για τη σύσταση συνεργείου Συνοικιακής Κομποστοποίησης. Μια τεκμηριωμένη πρόταση για μια παραγωγική δραστηριότητα, που δεν αφορούσε γενικά όλο τον «κόσμο», ούτε καν τη «Δράση», αλλά μια αρχική ομάδα ενδιαφερομένων, που θα χρειάζονταν την ηθική στήριξη των συνδημοτών τους και του Δήμου τους. Η δραστηριότητα αυτή θα ξεκινούσε (πιλοτικά) με το πιο εύκολο και απλό υλικό προς κομποστοποίηση, τα κλαδέματα. Θα χρειαζόταν ένα άδειο οικόπεδο σε (κάθε) γειτονιά, ως έδρα της συνοικιακής κομποστοποίησης, όπου θα εναποθέτονταν και θα επεξεργάζονταν τα προς αποκομιδή κλαδιά. (Η «Ομάδα Συνοικιακής Κομποστοποίησης της Δράσης» έχει ήδη βρει ένα τέτοιο (ιδιωτικό) οικόπεδο, ώστε το «πρόγραμμα» να ξεκινήσει). Θα χρειαζόταν επίσης η αγορά ενός μικρού βενζινοκίνητου κλαδοθρυμματιστή (600-1200€) και η κατασκευή (ή η μετατροπή) ενός τρέιλερ ποδηλάτου, για τη μεταφορά των υλικών. Σύμφωνα με το «σενάριο», θα έπρεπε να ασχοληθούν τουλάχιστον 2 άτομα, επί 2-4 ώρες καθημερινά και οι δημότες - «εξωτερικοί συνεργάτες», να γνωρίζουν την έδρα του συνεργείου, να τηλεφωνούν και να ενημερώνουν για τη θέση, το είδος και τον όγκο των κλαδεμάτων, όταν θα τα άφηναν στο πεζοδρόμιο ή την ώρα που θα γινόταν το κλάδεμα. Τότε ο κομποστοποιός θα προσέτρεχε με το αυτοσχέδιο ποδήλατο, το οποίο θα μετέφερε και τον μικρό κλαδοθρυμματιστή, ώστε τα κλαδιά να θρυμματίζονται επί τόπου και να παραλαμβάνονται για να μεταφερθούν στο «συνοικιακό οικόπεδο». (http://www.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxId=2543) Πρώτος στόχος, μετά από κάποιους μήνες, η δραστηριότητα αυτή να γίνει γνωστή στους δημότες σε επίπεδο συνοικίας. Στη συνέχεια, μετά από ένα χρόνο Συνοικιακής κομποστοποίησης κλαδεμάτων, τα οικόπεδα-έδρες των Συνοικιακών θα μπορούσαν, με την κατάλληλη οργάνωση κι εξοπλισμό, και βέβαια με την αυτόβουλη συμμετοχή όσων γειτόνων επιθυμούν, (αφού θα έχουν ενημερωθεί κι εξοικειωθεί με θέματα διαλογής στην πηγή), να δεχθούν προς κομποστοποίηση και τα οικιακά στερεά οργανικά απόβλητα (κυρίως από την παρασκευή γευμάτων). Με τον τρόπο αυτό, σε 2-3 χρόνια, οι δημότες, θα μπορούν να γίνουν σημαντικοί παραγωγοί κομπόστ και να προμηθεύουν κατά προτεραιότητα τους κήπους και τα μπαλκόνια όσων συμμετέχουν στην κομποστοποίηση ή όσων αποφασίσουν να γίνουν «αστικοί καλλιεργητές». Να προμηθεύουν με κομπόστ τους αγρότες της λαϊκής ή τους βιοκαλλιεργητές και να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικειότητα με τον κόσμο της υπαίθρου και τις δραστηριότητές του, από τις οποίες το άστυ έχει αποκοπεί (τράπεζες σπόρων, φυτώρια, κτηνοτροφία, μελισσοκομία, παραγωγικά ζώα μέσα στην πόλη, εργαστήριο παραγωγής Ενεργών Μικροοργανισμών). Οι άμεσοι «συνεργάτες» θα έπρεπε να δεσμευτούν ότι θα εργαστούν χωρίς αμοιβή για καθημερινή εργασία (2-4 ώρες), για έναν τουλάχιστον χρόνο. Ωστόσο μετά την παραγωγή του κομπόστ, άνεργοι ή χαμηλόμισθοι δημότες θα μπορούν, μέσω της διαδικασίας, να εξασφαλίσουν μια στοιχειώδη οικονομική αυτοτέλεια, ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις δεσμεύσεις τους. Αυτή ήταν, σε γενικές γραμμές, η πρόταση της «Δράσης» για την Συνοικιακή Κομποστοποίηση, βασισμένη στην πεποίθηση, ότι μια τοπική κοινωνία θα πρέπει να αναλάβει «κάτι» στα χέρια της, για να το χειριστεί, χωρίς να χρειάζεται να προστρέχει διαρκώς για «σωτηρία» (ατομικά ή συλλογικά) στις ίδιες δομές που την καθηλώνουν. Φανταστείτε λοιπόν πώς θα εξελισσόταν ένα τέτοιο σχέδιο, αν ένας Δήμος έμπαινε αρωγός, χωρίς να αλλοιώνει τη βασική του κατεύθυνση, της άμεσης εμπλοκής των δημοτών σε μια (μικρο)παραγωγική δραστηριότητα. Ήδη κατά τη διαβούλευση (ΤΥΠΕΤ, 4/6/2016) αναφέρθηκα στον αιφνιδιασμό μου από την εμφάνιση των νέων καφέ κάδων δίπλα στους γνωστούς πράσινους (σύμμικτα) και μπλε (ανακυκλώσιμες συσκευασίες). Πράγματι, καμία προηγούμενη ενημέρωση δεν είχα παρά το γεγονός ότι παρακολουθώ τη σχετική ειδησιογραφία: ένδειξη πως, παρά τις διαβουλεύσεις με τη συμμετοχή της «κοινωνίας των πολιτών», το θέμα προωθείται «κεντρικά» ερήμην της κοινωνίας. Ακόμα, κατά τη διαβούλευση το θέμα προσεγγίστηκε τεχνοκρατικά από όλους τους ομιλητές, σαν ένα καθαρά οικολογικό πρόβλημα με τις περιβαλλοντικές, τεχνικές και οικονομικές συνιστώσες του. Οι δημότες απλά καλούμαστε να κάνουμε διαλογή στη πηγή (ΔσΠ) σαν αυτή νά ‘ταν ο μόνος τρόπος συμβολής μας στη μείωση της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και του αυξανόμενου κόστους από τη διαχείριση των αποβλήτων. Έτσι, με την καθαρά οικο-τεχνοκρατική αντίληψη, η απομείωση των επιπτώσεων από την παραγωγή απορριμμάτων στην οικονομία και την ποιότητα ζωής των κατοίκων του λεκανοπεδίου εξαρτάται από τις αποφάσεις της Περιφέρειας και τις οδηγίες της προς τους δήμους οι οποίοι προσαρμόζουν τα τοπικά τους σχέδια διαχείρισης για να συμπορευτούν με τα χρονοδιαγράμματα και τα ποσοτικά κριτήρια που εκπορεύονται κεντρικά, από την Περιφέρεια, από την εθνική κι ευρωπαϊκή νομοθεσία και από τις κατευθύνσεις που υποδεικνύονται από τα χρηματοδοτούμενα προγράμματα. Για τον Δήμο και τις υπηρεσίες του «αποκεντρωμένη διαχείριση» σημαίνει σύνδεση των μεμονωμένων νοικοκυριών κι επιχειρήσεων του δήμου με το συγκεντρωτικό διαχειριστικό μοντέλο της Περιφέρειας Αττικής. Με άλλα λόγια, έχουμε ακόμη μια περίπτωση, όπου ένα πραγματικό πρόβλημα εντάσσεται σε σχεδιασμούς κρατικών ή δημοτικών φορέων και «φεύγει» από τα χέρια των δημοτών, έτσι ώστε αύριο κάποιοι Περιφερειάρχες και Δήμαρχοι να δείχνουν φωτογραφίες των νέων απορριμματοφόρων και τις πιστοποιήσεις που εισέπραξαν περί «οικολογικού δήμου», και να δημοσιεύουν πετυχημένους ισολογισμούς, (εγκεκριμένους από το Παρατηρητήριο) ώστε να εισπράττουν τις προβλεπόμενες επιδοτήσεις. Και τότε εμείς, άντε να πείσουμε τους ζαλισμένους συνδημότες μας, (από το τοξικό νέφος των εργοστασίων καύσης και κείνο της «πληροφόρησης» των ΜΜΕ), πως όλα αυτά δεν είναι οικολογία, δεν είναι δημοκρατία, αλλά είναι απλή αγυρτεία. Εξυπακούεται πως για τους εκάστοτε κρατικοδημοτικούς φορείς, το θέμα αυτό καμία δεν έχει σχέση με την γενικευμένη κρίση του άστεως και της πολιτικής, ούτε βέβαια με την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, την εξάλειψη του κοινωνικού κράτους ή την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας. Γι’ αυτό και δεν μας περνάει καθόλου από το μυαλό η σκέψη πως οι τρόποι επίλυσης τούτων των ευρύτερων θεμάτων μπορούν να συναντώνται με τους τρόπους επίλυσης των τοπικών. Ούτε μας ανησυχεί, απεναντίας μας καθησυχάζει, το γεγονός πως στο χορό του Ζαλόγγου όπου σύρονται τα ευρωπαϊκά κι εθνικά μας θέματα, κουμπώνουν αρμονικότατα και τα τοπικά, όπως αυτό της διαχείρισης των αποβλήτων. Αν, υποθετικά, υπόθεση όμως που με δεδομένη τη γενικότερη συνθήκη ξεπουλήματος είναι πολύ εύλογη, (αποικία είμαστε), οι κεντρικές εγκαταστάσεις επεξεργασίας αποβλήτων της Περιφέρειας Αττικής περιέλθουν αύριο εξ ολοκλήρου στις ιδιωτικές εταιρείες που ήδη δραστηριοποιούνται στο χώρο, τι θα έχουμε κατορθώσει οι δημότες με τη συνδρομή της δημοτικής μας πολιτικο-διοικητικής τεχνοκρατίας μας; Απάντηση: θα έχουμε απεμπολήσει την ευκαιρία της κατά γειτονιές διαχείρισης των οργανικών μας μαζί με όλες τις ευεργετικές επιπτώσεις της για την τοπική κοινωνία, τα ήθη και την οικονομία της. Παράλληλα, θα έχουμε φορτωθεί με το έργο της διαλογής των απορριμμάτων στην πηγή και το κόστος της μεταφοράς τους για λογαριασμό ιδιωτών, τους οποίους θα πληρώνουμε για μια «υπηρεσία» που ο δήμος οφείλει στον εαυτό του και που κυριολεκτικά θα μας την έχουν αρπάξει μέσα από τα χέρια και με τη συμβολή της δημοτικής πολιτικο-διοικητικής τεχνοκρατίας. Κατά τα άλλα όλοι αγωνιούμε για τη μοίρα των δημοτών με τους οποίους, στις δηλώσεις μας, συμπαραστεκόμαστε και συμπαρατασσόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις! Στην πράξη όμως, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, ακριβώς τα αντίθετα κάνουμε. Χαράλαμπος Λαζάνης