Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Για την επανεύρεση του ν(ο)ήματος: keep walking;

Μια υπόθεση εργασίας για αντισυστημικώς ορθοφρονούντες. Του Λάμπη Λαζάνη

Παρά τις συντελεσμένες, συντελούμενες και τις επικείμενες καταστροφές, το μεγάλο κίνημα της προόδου δεν αμφισβητείται: αντίθετα, ζητείται ταχύτερη πρόοδος που θα «προλάβει» τα ναυάγια και την αποκατάσταση της πορείας της ως «βιώσιμης» και «αειφόρου». «Βιωσιμότητα» και «αειφορία»... Το πλέγμα από «άχρηστα έργα που εφευρέθηκαν για να βγαίνουν οι μίζες» βαφτίστηκε κι εξακολουθεί να ονομάζεται Ανάπτυξη· πάνω σε αυτή, ακόμη και πάν’ απ’ το σημερινό ναυάγιό της, ακαταπόνητοι, οι πολιτικοί επίγονοι των Μαυρογυαλούρων κτίζουν το πολιτικό κι επαγγελματικό τους προφίλ. Με μια μόνο λεξούλα, άντε δύο -πλην όμως μαγικές- την ανακαινίσανε, κάνανε τη γραία ανάπτυξη παιδούλα, αστραφτερή, απλά κολλώντας της προσωνύμια τύπου «βιώσιμη» ή «αειφόρο». Επωφελούμενοι από την ευκολία της ελληνικής στην ερμηνεία των όρων sustainable και durable, ευκίνητοι και πολύτροποι, με το ‘να μάτι στραμμένο στις άνωθεν ξενόγλωσσες οδηγίες και τ’ άλλο στην πεζότητά μας -αλληθώρισμα επαγγελματικό που άθελά του παρωδεί το «έσω» και το «έξω» βλέμμα των αγίων της ορθόδοξης εικονογραφίας- μπροστάρηδες "νέο-μάρτυρες" κι αυτοί στους βωμούς της αειφορίας και της βιωσιμότητας, μπήκαν γρήγορα στο πνεύμα, στη φαρισαϊκή αντιδιαστολή της «κακής» από την «καλή» ανάπτυξη, και, ώ, του θαύματος! [Ώρε δουλειές! και μέσα στην έρημο της μαύρης κρίσης! μα τί λέμε τώρα; ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ της κρίσης! ] Ήδη, ψευδο-οικολογούντες, περιβαλλοντολόγοι, ειδικοί της νέας οικονομίας και σύγχρονοι γυρολόγοι, τα πολύγλωσσα πλήθη από τις μη- κερδοσκοπικές και μη-κυβερνητικές οργανώσεις, συνωστίζονται γύρω από τα τραπεζάκια συναλλαγής Μαυρογυαλούρων νέας κοπής, για την υποβολή των διαπιστευτηρίων τους προκειμένου να λάβουν κρατικές κι ευρω-κρατικές επιδοτήσεις. Έπεται συνέχεια (αμ’ πώς αλλιώς; βιωσιμότητα κι αειφορία δε θέλουμε;) Στο... ορνιθοτροφείο! Όπως κάθε νέα γενιά κινητών τηλεφώνων προϋποθέτει ένα πεδίο «ακτινοβολίας», ηλεκτρομαγνητικής και συνάμα δημόσιας σαγήνης, με το οποίο αλληλοεπιδρά, έτσι και οι ανθρώπινες γενιές αλληλοεπιδρούνε με ένα –ήδη υπερκορεσμένο από κατασκευές και νοτισμένο στον μύθο -τεχνητό περιβάλλον, στο εξής καταγωγικό για εμάς, που έγινε μάννα και τροφός μας, ιδέα πριν από τις ιδέες μας, απανταχού παρών κι αυτονόητος περίγυρος, σημαντικότερος από το παλιό μας φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον: ποιο; δανειζόμενοι τα λόγια του ποιητή ας το περιγράψουμε ως «εκείνο το ανάμεσο ουρανού και γης, το με αεράκι π’ ανασαίναμε μαζί με την παρουσία του Άλλου». Είτε το θέλουμε είτε όχι «κολυμπάμε», όπως τα έμβρυα στο αμνιακό υγρό, στο ρεύμα της περιβάλλουσάς μας «προόδου», τη ροή που διαποτίζει τα πάντα τροφοδοτούμενη από κάθε τεχνικό νεοτερισμό του οποίου οι εφαρμογές, η βιομηχανική παραγωγή και διάδοση προσμετρώνται στους δείκτες ανάπτυξης της ίδιας προόδου. Ποιος όμως προοδεύει; H μάλλον, τί; Kι ακόμα: ποιος ρωτά; O άνθρωπος; Γιατί, με τη γενετική μηχανική προ των πυλών, είναι να διερωτάται κανείς αν ο ορισμός του ανθρώπου δεν τίθεται από εκπροσώπους μιας ανθρωπότητας που έχει επίγνωση της φθίνουσας ανθρωπινότητάς της, κι αν δεν έχει ήδη γίνει ερώτημα ενός άλλου, σύμμικτου όντος, του ανθρώπου-μηχανής, εκείνου ακριβώς που κυοφορείται από τις εφαρμογές ετούτης της ατιθάσευτης, αυτονομημένης από το ανθρώπινο, τεχνοεπιστήμης. Στα ορνιθοτροφεία ο 24άωρος κύκλος του φυσικού φωτός έγινε 12άωρος με την παρεμβολή τεχνητού φωτισμού κατά τις νυκτερινές ώρες για την επιτάχυνση της ανάπτυξης των νεοσσών. Σε εμάς, ήδη ως περίοδος «ανανέωσης των γενεών» δεν λογίζονται τα 25 χρόνια του παλιού φυσικού κύκλου, συνδεδεμένου με τη συνήθη ηλικία τεκνοποιίας του είδους, αλλά τα 10 ή τα 5 σε συγχρονισμό με την εξοικείωση της νεολαίας με τις τεχνολογίες και τον επιταχυνόμενο κύκλο ανανέωσής τους. Το ίδιο και η «δια βίου μάθηση», δεν έχει καμιά σχέση με το «γηράσκω αεί διδασκόμενος» αλλά με το αντίθετό του, την πρόωρη παλαίωση και παροπλισμό του εργαζόμενου με μόνη διέξοδο την πρόσδεσή του στην ίδια την «επιχείρηση παλαίωσης» ως πρόσκαιρο υποκατάστατο εργασίας. Η «ελευθερία» εργασίας τις Κυριακές, οι 7 εργάσιμες τη βδομάδα, οι 24 ώρες το 24άωρο, επίσης δεν συνιστούν οποιαδήποτε κατάκτηση, αλλά οπισθοδρόμηση, απορρύθμιση του εργαζόμενου και της κοινωνίας, των δυνατοτήτων τους για ρυθμική εγγραφή στον χρόνο, με ευθυγράμμισή τους στην αδιάκοπη λειτουργία της μηχανής. Παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών για τους κινδύνους που απειλούν την κατοικησιμότητα του πλανήτη και μαζί την ικανότητα εξοικείωσης του καθενός με το σώμα του, το ατομικό, αλλά και το εκάστοτε κοινωνικό και εδαφικό, απειλούμενα και τα τρία από την εισβολή τούτου του πολυμέτωπου τεχνολογικού αποικισμού, και παρά τις συντελεσμένες, συντελούμενες και τις επικείμενες καταστροφές, το μεγάλο κίνημα της προόδου δεν αμφισβητείται: αντίθετα, ζητείται ταχύτερη πρόοδος που θα «προλάβει» τα ναυάγιά της, θέτοντας κανόνες κι ελέγχους με σκοπό την απώθηση του ολοκληρωτικού ναυαγίου της και την αποκατάσταση της πορείας της ως «βιώσιμης» και «αειφόρου». Ήδη, μετά την εξάντληση του γεωγραφικού χώρου από την ταχύτητα, η επιτάχυνση της πραγματικότητας καθιστά προβλέψιμη μια πρόσκρουση στον «τοίχο του χρόνου», για την αποτροπή της οποίας η επιστημονική φαντασία πρότεινε μετ’ επιστροφής ταξίδια με προορισμούς στο χρόνο, τύπου forward to the past και μετά back to the future, για την «επισκευή» της ιστορίας, την εκτροπή της από την καταστροφική της κοίτη και την εξοικονόμηση πολύτιμου χρόνου. Είναι η αφήγηση της προόδου και της προπαγάνδας που τη συνοδεύει. Η αλλοτρίωση Σήμερα, παρά τη νοσταλγία και την αναζήτηση για το παλιό και καταγωγικό, για την επανεύρεση του ν(ο)ήματος στο σημείο που κόπηκε, τα λαογραφικά μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι παρακμάζουν, τα ξωκλήσια αμπαρώνονται για να μη λεηλατηθούν, οι μνήμες σβήνουν. Χρήσιμα βιβλία παραμένουν αδιάβαστα, οι σοβαρές συζητήσεις σπανίζουν ενώ την ίδια στιγμή οι ειδήσεις από τα τηλεοπτικά κανάλια γίνονται ο καλύτερος προπαγανδιστής της τρομοκρατίας και, εμμέσως πλην σαφέστατα, της αναγκαιότητας για αντιτρομοκρατική θωράκιση και για το υπονοούμενο μοντέλο αντι-κοινωνίας που η θωράκιση αυτή περιλαμβάνει. Έτσι, η παλιά κοινωνία επιβιώνει σαν απλό περιτύλιγμα για την προώθηση της «εκκωφαντικής βουβαμάρας» της καινούργιας αντι-κοινωνίας που κατασκευάζεται. Οι λέξεις φθείρονται, πολλές άλλες παύουν να συχνάζουν στις φράσεις μας που κι αυτές λύνονται και απλοποιούνται· η γλώσσα μας αντηχεί ξύλινη γιατί το παλιό της νοηματικό φορτίο πεθαίνει ξεμένοντας στα αζήτητα «ασυζήτητο» ενώ το καινούργιο «αγνοείται» γιατί η γλώσσα με τα μέσα που διαθέτει δεν βρίσκει τρόπο να του δώσει αναγνωρίσιμη μορφή, να το διατυπώσει, να το ερμηνεύσει, να το κοινωνήσει· οι γλωσσολόγοι συμφωνούν, αυτό σημαίνει πως και η συνείδηση εμποδίζεται να φωτίσει το καινούργιο για να το οικειοποιηθεί, να το προσλάβει ως οικείο, δικό της. Κατά μια έννοια, ίσως αθεράπευτα ανθρωποκεντρική, ό,τι υποπίπτει στην αντίληψή μας δεν υπάρχει από μόνο του «αντικειμενικά»: το αντικείμενο προϋποθέτει υποκείμενο που θα γίνει μάρτυρας της ύπαρξής του. Μια κοινή γλώσσα είναι από κοινού μαρτυρία για τα αντικείμενα του κόσμου, μαρτυρία διυποκειμενική, που τη μοιράζονται όσοι μιλούν την ίδια γλώσσα. Το αντικείμενο υπάρχει, στο βαθμό που η προσοχή μας στρέφεται προς αυτό, ενώ ο τρόπος που υπάρχει εξαρτάται από τον τρόπο που θα σχετισθεί η συνείδησή μας μαζί του. Ειπωμένο αλλιώς και για την ίδια πάντα θεώρηση, η αντικειμενικότητα των πραγμάτων, δεν μπορεί παρά να είναι μια από κοινού σύμβαση ή κοινή πίστη που αληθεύει υποχρεωτικά μόνο για όσους και για όσο καιρό προσχωρούν σε αυτή. Αν υπάρχει γενικότερη «αντικειμενικότητα», δεν μπορεί να είναι μία και απόλυτη, αλλά θα είναι σχετικοποιημένη από τις άλλες και πολλές. Όμως με την ταχεία εκτεχνίκευση της καθημερινότητας, τα πράγματα εισβάλουν στη ζωή μας αφώτιστα ή ακόμη υπερφωτισμένα από την αυθεντία της έξωθεν αναγνωρισμένης απόλυτης αντικειμενικότητάς τους, λανθάνουν της προσοχής της συνείδησης, παρακάμπτουν την ελεύθερη κι ενεργό συμμετοχή της με αποτέλεσμα να την υποχρεώνουν να υπάρχει σύμφωνα με τους δικούς τους αντικειμενικούς νόμους· έχουμε τότε μια μορφή αλλοτρίωσης, την εκπραγμάτωση της συνείδησης· είναι η αρρώστια της σύγχρονης κυβερνώσας τεχνοκρατίας αλλά και των υπ’ αυτή κυβερνημένων οι οποίοι συγχέοντας την αντικειμενικότητα με την αμεροληψία, τη δικαιοσύνη ή άλλες ανθρώπινες αξίες, στην ουσία αποδεχόμαστε και την απανθρωπιά της. Ανάπτυξη ή Υπανάπτυξη; Ο εθισμός μας στο νέο «αναπτυγμένο» περίγυρο με τις ελλειμματικές, ψευδείς στην αποσπασματικότητά τους, αναπαραστάσεις ή ερμηνείες της νέας πραγματικότητας, ανεπίγνωστα πρόσβαλλε και τις αντιλήψεις, τα ήθη· για παράδειγμα, με την παράλληλη «ανάπτυξη» των ΜΜΕ, συνηθίσαμε να ικανοποιούμε το κοινό περί δικαίου αίσθημά μας εστιάζοντας στις μίζες -κατά τις ορέξεις του φακού της κάμερας και του ντεκουπάζ στη ροή εικόνας/ήχου με προορισμό τις οθόνες μας- δηλαδή εστιάζοντας χοντροκομμένα, πρόστυχα, σχεδόν βουλιμικά, στα «αργύρια της προδοσίας» ελέγχοντας και διαπομπεύοντας τους συναλλασσόμενους με αυτά μιζαδόρους. Μας λένε τότε: «Ιδού λοιπόν, η δικαιοσύνη αποδόθηκε, ας ξαναπιάσουμε τη δουλειά». Τι γίνεται όμως όταν μετά την –όποια– απόδοση δικαιοσύνης, η «δουλειά» που μας περιμένει εντάσσεται αρμονικά σε ένα ευρύτερο κίνημα εγκληματικού χαρακτήρα; Γιατί, γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται! Έτσι, «ξαναπιάνοντας τη δουλειά» η ίδια η προδοσία, η ζημία που επέφερε το αδίκημα με τις «άχρηστες δουλειές» της Ανάπτυξης διαφεύγει από τις συνειδήσεις. Συγκεκριμένα μας διαφεύγει το γεγονός πως το κίνημα της Ανάπτυξης υπήρξε στην ουσία κίνημα ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗΣ (ανθρωπολογικής) με την παραπλανητική ιδιομορφία ότι αναπτυσσόταν δια τεχνικών έργων. Παραπλανητική, γιατί η προπαγάνδα της προόδου αποκρύπτει τις αρνητικές και τονίζει μόνο τις -καθόλου λίγες είναι η αλήθεια- θετικές και θεαματικές όψεις των έργων αυτών. Όμως όσο το κριτήριο της υπανάπτυξης θα παραμένει αφανές, τόσο κι εμείς θα παραμένουμε ανοχύρωτοι απέναντι στις νέες και ήδη επερχόμενες συμφορές· πέρα από την οικονομική διάσταση της ζημίας, από το «πολλαπλάσιο της μίζας» κόστος, πέρα από τις ηθικές και πολιτικές επιπτώσεις ενός κόστους που -πλασαρισμένο έντεχνα σαν χρέος- κατοχύρωσε θεσμικά τον νέο-αποικιακού τύπου εξανδραποδισμό των κατοίκων της χώρας, το σκανδαλώδες θέμα της ζημίας παραμένει· είναι σκανδαλώδες γιατί ακριβώς δεν τίθεται, δεν αντιλαμβανόμαστε τη βασική-ουσιαστική ζημία, κι ας σκοντάφτουν τα πόδια μας σε αυτή, κι ας σπάμε τα μούτρα μας πάνω της· πάνω στην αναπτυσσόμενη υπανάπτυξή ΜΑΣ που (σκανδαλωδώς μας συνθλίβει) γιατί ...έπαψε να αναπτύσσεται! Οι περισσότεροι από όσους σήμερα στενάζουμε κι αγανακτούμε από τα δεινά της κρίσης, παραμένουμε συγχρόνως αθεράπευτα νοσταλγοί της ίδιας Ανάπτυξης που διακόπηκε, της ίδιας ευτέλειας των ηθών της, της δημοκρατίας της, του πολιτισμού της, αδυνατώντας να διακρίνουμε την ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗ μέσα της· η «επιτυχία» της πάνω μας συνίσταται ακριβώς στο σακάτεμά μας, στην τύφλωσή μας από τη γοητεία που ακόμα μας ασκεί η απατηλή της λάμψη. Αλλά κι όσοι ποντάρουν στη φυγή μπροστά, στα συνθήματα της από-ανάπτυξης, της βιωσιμότητας και της αειφορίας, στην ίδια ΥΠΑΝΑΠΤΥΞΗ πασχίζουν να δώσουν παράταση ζωής, γι’ αυτό και τούτη θα συνοδευτεί με ακόμη λιγότερη δημοκρατία, λιγότερο πολιτισμό και περισσότερη αγριότητα, περισσότερη κοινωνική διάλυση και φτώχεια. Έτσι, η πραγματικότητα δεν αρκείται μόνο να μας καταπιέζει, αλλά μας περιγελά κιόλας χοντρά, μας γιαουρτώνει κατάφατσα. Την ίδια στιγμή που της αντιστεκόμαστε σθεναρά, ή έτσι νομίζουμε, άλλοι ανοίγοντας το βηματισμό τους κι άλλοι στυλώνοντας τα πόδια στο έδαφος, την ίδια στιγμή εκείνη μας τραβάει το έδαφος σαν χαλί: σαν σε προπαίδευση νεοσυλλέκτων μας κάνει «γυμνάσια», καψόνια πάνω στους ατέρμονες κυλιόμενους τάπητές της, υποβάλλοντάς μας σαδιστικά σε μια πορεία καταναγκαστική, εξαντλητική· συγχρόνως η όλη πορεία πλασάρεται έντεχνα σαν ένα μοδάτο keep on walking: είναι η προπαγάνδα της προόδου που καλά κρατεί. Δεν είναι επομένως καθόλου περίεργο το γεγονός, πως μια κυβέρνηση «προοδευτικών» βρίσκεται στα πράγματα σε τούτη την κρίσιμη φάση. Στον Δήμο... Αν τώρα κρίνουμε «εξ ιδίων», εδώ στο τοπικό πλαίσιο ενός μικρού δήμου ενταγμένου σε ένα μητροπολιτικό κέντρο της ευρωπαϊκής περιφέρειας, λογαριάζοντας τη δική μας αδυναμία να αντιληφθούμε το τί (το γιατί και το πώς) συμβαίνει ό,τι μας συμβαίνει, λογαριάζοντας συνεπώς και τη συναφή δυσκολία να καταλήξουμε σε λήψη μέτρων τοπικής αλλά κι ευρύτερης εμβέλειας, τέτοιων ώστε σε αυτά να διαφαίνονται επιλογές για ένα τρόπο αντίληψης και πράξης του οποίου το τοπικό και το ευρύτερο αποτύπωμα θα εγγράφεται θετικά για τη ζωή εδώ σε εμάς όπως και συνολικά στον πλανήτη, δεν είναι να απορούμε που κάτι παρόμοιο δεν έχει γίνει πουθενά κατορθωτό. Αλλά κι αν υπάρχουν σε άλλες χώρες ή κοινότητες επιτεύγματα ικανά να παραδειγματίσουν, είναι ενδεικτικό ότι δεν τα γνωρίζουμε και τα ίδια δεν αναδεικνύονται, δεν προτείνονται, δεν μελετώνται· είναι ενδεικτικό ότι η πληροφορία γι’ αυτά δεν έρχεται εύκολα έως εμάς, ότι αντίθετα έρχεται πολύ δυσκολότερα από οποιαδήποτε τρομακτική είδηση ή νέα τεχνολογική εκζήτηση, κι ότι σίγουρα, αν έλθει, δεν πρόκειται να μας βρει περνώντας από τους μεγάλους διαύλους του πολιτικού, του οικονομικού ακόμη και του ακαδημαϊκού κατεστημένου (ακολουθώντας δηλαδή διαδρομή "από τα πάνω προς τα κάτω" καθώς λέμε). Παραπληροφόρηση, έλλειψη κατανόησης και μοναξιά, τρόμος για το αύριο, δυσκολία εξασφάλισης του επιούσιου σήμερα, αισθήματα αδυναμίας και άγχους, αδιέξοδα ξεσπάσματα θυμού κι επιθετικότητας, τελικά οι ενδείξεις εγκατάστασής μας σε αφιλόξενο κι εχθρικό περιβάλλον είναι συντριπτικά πολλές, κι ας είμαστε μέσα στη χώρα μας, στην πόλη μας, στο σπίτι μας. «Ειρήνη» ή λάιτ πόλεμος; Kαι με επαπειλούμενο, για τους απειθείς, ακόμη μεγαλύτερο τρόμο; Ας σημειώσουμε πως τα παραπάνω είναι διαπιστώσεις κι ερωτήματα που τίθενται 6 χρόνια μετά τη λήξη της μακράς μεταπολιτευτικής περιόδου, θεωρούμενης επίσημα, αλλά και ευρύτερα από την υπερεκτεθειμένη στα ΜΜΕ κοινή γνώμη, ως περιόδου θεσμικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης· για το ναυάγιο όμως της οποίας κανείς δεν επιθυμεί να αναζητήσει τις βαθύτερες αιτίες. Κι αυτό είναι εκπληκτικό, αν αναλογιστούμε πως οι περισσότεροι από όσους σήμερα έχουν κριτική στάση και πνεύμα αντιστασιακό επιθυμούν την ανέλκυση της ναυαγισμένης μεταπολίτευσης και την επαναδρομολόγηση στη παλιά ρότα της, αναμένοντας ευνοϊκότερη διεθνή συγκυρία και …απορρίπτοντας απλά το παλιό φθαρμένο και διεφθαρμένο! Τα έργα ήταν καλά, οι μίζες να μην υπήρχαν! Σαν να λέμε, δεν θέλουμε επαγγελματίες φονιάδες, αλλά οι ερασιτέχνες και οι χομπίστες μας κάνουν! Έτσι, ο ενδιάμεσος κοινωνικός χώρος διατελεί εξουδετερωμένος, ερημωμένος από ιδέες, αντιστάσεις ή δυνατότητα έκφρασης (όλα αυτά έχουν προβλεφθεί και αναληφθεί από το Κράτος, τη νομοθεσία του και τα αποκεντρωμένα όργανά του στους Δήμους, πολιορκημένους κι αυτούς από εργολάβους και κυνηγούς κονδυλίων για «βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη» π.χ. βλέπε, διεκπεραιωτές προγραμμάτων ΕΣΠΑ, ΚΟΙΝΣΕΠ, ΜΚΟ, στελέχωση δομών αλληλεγγύης, τραπεζών χρόνου, Επιτροπών Διαβούλευσης, κτλ., όλες στην ουσία κρατικές δομές, ψευδοκοινωνικά υποκατάστατα των κοινωνικών). Από την άλλη άκρη του κοινωνικού φάσματος, οι νεότεροι και οι ικανότεροι για εργασία φεύγουν, «ξαποστέλνονται» ως έτοιμο παραγωγικό δυναμικό, δώρο στις χώρες υποδοχής τους, ενώ και οι ίδιοι γνωρίζουν πως, αν μείνουν, ούτε στη χώρα ούτε στην οικογένειά τους δεν θα έχουν την ευκαιρία να προσφέρουν, πόσο μάλλον να αναμένουν αντιπροσφορά για οτιδήποτε. Ανάπτυξη ή εξανδραποδισμός; Επανερχόμενοι στο σκάνδαλο και το μυστήριο της μεταπολεμικής και στη συνέχεια μεταχουντικής (μεταπολιτευτικής) ανάπτυξης και προόδου και της αναμενόμενης μεταμνημονιακής βιώσιμης ανάπτυξης, με δεδομένη την προβληματική αυταρχισμού, βίας, προπαγάνδας και εξόντωσης, συνοδών της ίδιας πάντα «προόδου», μπορεί τώρα να τεθεί το ερώτημα: άραγε υπάρχει αιτιώδης σχέση ανάμεσα στην αναπτυσσόμενη υπανάπτυξη δια τεχνικών έργων και στο σημερινό πολιτικό αδιέξοδο, με τη διαπιστωμένη αδυναμία για κατανόηση και αντίδραση μπροστά στην υποτέλεια και τη διαφαινόμενη εξόντωση; Άραγε, ήταν αναγκαία συνθήκη το κτίσιμο όχι «άχρηστων» αλλά «χρήσιμων» έργων, εκείνων ακριβώς που θα ήταν τα αναγκαία προκειμένου να βρεθούμε σήμερα σε τόσο δεινή θέση, προκειμένου να καταστεί ανεμπόδιστη η επέλαση αυτού που σήμερα μας πετάει στο περιθώριο της ιστορίας και σύντομα της ύπαρξης; χτίζαμε πράγματι τη φυλακή μας, σε κλίμακα μιας ολόκληρης χώρας; φυλακή για τη σκέψη και την αντίληψη, φυλακή και για την κίνηση των σωμάτων μας; φυλακή για την οποία θα ήμασταν υπερήφανοι αν μόνο καταφέρναμε να διατηρούμε, τις ακτές της καθαρές, τα πεζοδρόμιά της χωρίς παρκαρισμένα οχήματα και τα οδοστρώματά της χωρίς λακκούβες; Αν πάντως κρίνουμε από τα προγράμματα καύσης νεκρών της βιώσιμης ανάπτυξης, η φυλακή σύντομα θα εμπλουτισθεί και με πτέρυγα κρεματόριων. Και είτε με μίζες, είτε χωρίς αυτές, είτε διαδημοτικά και με ΣΔΙΤ, είτε με αμιγώς δημόσια ή ιδιωτική πρωτοβουλία η «δουλειά θα κλείσει» και η ανάπτυξη θα περάσει πάνω από τη στάχτη μας. Αν τουλάχιστον δεν ανατείλει στις συνειδήσεις μια νέα αντιστασιακή οικουμενικότητα ικανή να εκτρέψει την πρόοδο από την αυτοκτονική τροχιά της. Το βέβαιο είναι πως, παρά τις διαθεσιμότητες για αντίσταση, η τρομακτική ευκολία με την οποία ο εξανδραποδισμός επιβλήθηκε κι εξακολουθεί να εδραιώνεται χωρίς κανένα ορατό αίσιο τέλος, δεν έχει καταστεί κεντρικό θέμα προβληματισμού. Ειδικά τώρα, που εκ των υστέρων είναι πια διαπιστωμένη, η ΕΥΚΟΛΙΑ αυτή γίνεται προκλητική για τη σκέψη. Κι όμως, η υπόθεση πως, στην πραγματικότητα, η χρήση του ψευδοαναπτυξιακού κατασκευάσματος ήταν προμελετημένη και ακριβώς προορισμένη για να καταστεί εύκολος ο εξανδραποδισμός, δεν τίθεται· δεν ανησυχούμε αν τα έργα δεν ήταν απλά «άχρηστα» αλλά επιβλαβή, αποσκοπώντας να στρώσουν κυριολεκτικά το δρόμο που θα διευκόλυνε τη σημερινή συνθήκη άνευ όρων παράδοσης. Εξ ου και η δυσκολία αποτελεσματικής αντίστασης, εξ ου και η ακραία αδυναμία εύρεσης σωστικών διόδων διαφυγής. Η περιβόητη ΤΙΝΑ. Η εναγώνια καρτερία για «φως στην άλλη άκρη του τούνελ». Δεν είναι μόνο η καθήλωση στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση, πρόκειται για μια γενικότερη καθήλωση του παλαιού υποκειμένου της ιστορίας, σε ρόλο θεατή της καθημερινότητάς του που ανεπαίσθητα έγινε κινηματογραφική προβολή, ταινία τρόμου. Ο αρχιμάστορας του είδους Α. Χιτσκοκ δήλωνε: «ο κινηματογράφος είναι πάν’ απ’ όλα καθίσματα με ανθρώπους μέσα». Με σώματα ακινητοποιημένα στα καθίσματά μας και τα βλέμματα παρασυρμένα από τις εναλλαγές στις οθόνες και στα παρμπρίζ, διατελούμε απλά σε αναμονή του επόμενου τρόμου. Κι όμως, σήμερα, αν διαθέταμε τα ελλείποντα αντισώματα τεχνοκουλτούρας για μια ουσιαστική αντίσταση κατά της ελαύνουσας τεχνοκρατίας, θα ανακαλύπτουμε εαυτούς μονωμένους και φυλακισμένους στις πόλεις μας, τις πλατείες και τους δρόμους τους, στα σπίτια, στ’ αυτοκίνητα και στις τηλεοράσεις μας, στους βρόγχους του διαδικτύου, στις υποτιθέμενα απελευθερωτικές ιδεολογίες μας από καιρό εμπλουτισμένες με γερά εδραιωμένες εμπειρίες για την «απανθρωπιά του άλλου». Τη νομοθεσία μας ως τον εσωτερικό κανονισμό του κρατητηρίου μας, για το τί είναι επιτρεπτό και τί όχι για τους έγκλειστους τρόφιμους. Την αγωγή των νέων, τη μόρφωση, την εκπαίδευση και βέβαια την ψυχαγωγία τους, ως μορφές σωφρονισμού. Το νέο φρούτο, τη «βιώσιμη» ανάπτυξη, ως διέξοδο που το σύστημα εφηύρε για δικό του λογαριασμό, για τη δική του επιβίωση. Η βιώσιμη ανάπτυξη για τη διαλυμένη κοινωνία δεν συνιστά παρά τη διαιώνιση του εγκλήματος, την επ’ αόριστο παράτασή του στο χρόνο, τη διείσδυσή του σε κάθε τόπο, σε κάθε τετραγωνικό μέτρο και πόντο γης, σε κάθε μέλος του κοινωνικού σώματος, τώρα και στις ερχόμενες γενεές, και έως τους αιώνες των αιώνων! Υπόθεση εργασίας για αντισυστημικώς ορθοφρονούντες. Λάμπης Λαζάνης Φωτογραφία: AP PHOTO

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter