Του Γιάννη Τσίχλα

Τα όνειρα που μένουνε μονάχα μεσ’ τη σκέψη κανείς μην τα πιστέψει τα σβήνει η ζωή. Τα όνειρα που χτίζονται κι αντέχουνε στο χρόνο υφαίνονται με πόνο χωρίς αναπνοή. Τα όνειρα που παίρνουνε για λίγο το μυαλό μου μερώνουν τον καημό μου μια τόσο δα στιγμή. Στα όνειρα που χτίζονται το είναι μου κι αν δώσω αξίζει να ’ναι τόσο βαριά η πληρωμή. Είναι τόσο σκληρός ο αγώνας μα τόσο γλυκός. Είναι τόσο μεγάλη η ζωή όταν ζεις διαρκώς. Κι έτσι φτάνεις στο τέρμα χωρίς να ‘χεις νιώσει μικρός. Και παλεύεις πεθαίνεις περνάς μα δεν είσαι νεκρός. «Τα όνειρα που χτίζονται»: Λαϊκή ποίηση και μουσική σύνθεση Άκη Πάνου με τραγουδιστή τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ηχογραφημένο το 1973. Βρισκόμαστε για πολλοστή φορά στη φάση να φορτώνονται οι αμαρτίες της κυβέρνησης σε συγκεκριμένα πρόσωπα η εναλλαγή των οποίων με κάποια άλλα, νέα και αδοκίμαστα, θα λύσει τα... άλυτα. Ο κυβερνητικός αναβαπτισμός μέσα στην «άφθαρτη» κολυμπήθρα του μεγάλου και πολλά υποσχόμενου Ανασχηματισμού, είναι το έργο που βλέπουμε ανελλιπώς στον ένδοξο βίο και την πολιτεία του νεοελληνικού κοινοβουλευτισμού. Ενδεικτική της ποιότητάς του είναι και η Συνταγματική προσήλωσή του: Από τον Μάιο του 1944 (24/5/1944) μέχρι τον Νοέμβριο του 1973 (25/11/1973), δηλαδή σε διάστημα 29 ετών, πέρασαν 43 κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της -επταετούς διάρκειας- της χούντας. (1967 – 73) Στα μόλις 8 χρόνια της πιο πρόσφατης κρίσης (2008 – 2016), πόσες κυβερνήσεις ορκίστηκαν; Σ’ αυτό το έσχατο καθεστώς κυβερνησιμότητας που έχουμε φτάσει, ανάλογης ποιότητας είναι και οι αμέτρητοι ανασχηματισμοί, που εμπίπτουν και στην κατηγορία των επίσης αμέτρητων αντισυνταγματικών εκτροπών, που σημειωτέο, ξεπλένονται από συνταγματολόγους υπουργούς. Δηλαδή ποιο είναι το νόημα των ανασχηματισμών όταν μετά από λίγους μήνες προκηρύσσονται εκλογές; Αξίζει να το ψάξουμε στα σοβαρά; Μάλλον δουλειά στους γελοιογράφους προσφέρεται... Όμως παρά ταύτα, τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα για τις εξουσίες που εκτονώνουν ή διαχειρίζονται καταστάσεις, εναλλάσσοντας ή ανασχηματίζοντας κατά το δοκούν κυβερνήσεις και υπουργούς, (γραμμένη εκεί που δεν πιάνει μελάνι η λαϊκή βούληση), αφού βέβαια πρώτα εκτελέσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε και για την οποία άλλωστε, προτιμήθηκαν. Τι κι αν οι απερχόμενοι υπουργοί καταντούν γραφικοί, καθώς ενσωματωμένοι σ’ ένα σύστημα, (του οποίου οι ίδιοι έγιναν αυτοβούλως αναλώσιμα εξαρτήματα), παλεύουν εναγωνίως να κρύψουν πίσω από το δάκτυλό τους την αναλωσιμότητά τους και την μέγιστη μικρότητά τους, οδηγούμενοι σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, ανεξαρτήτως των όποιων καλών προθέσεων τους; Συμβαίνει στον κοινοβουλευτικό μας πλανήτη, όταν μια κυβέρνηση απομακρύνεται προγραμματισμένα από τα προεκλογικά της... προγράμματα, να καταφεύγει στην αδιαλλαξία και τον έσχατο δογματισμό, προκειμένου να αποφύγει την μοιραία αποπομπή της ως το μαύρο το πρόβατο που θα πάει στην κολυμπήθρα για λεύκανση ενόψει επόμενης χρησιμοποίησης. Φυσικά η αδιαλλαξία και ο δογματισμός έχουν στόχο την καταπολέμηση -μέχρι εξαφάνισης- όποιου τολμήσει να αρθρώσει έναν έστω υποτυπωδώς εναλλακτικό λόγο, εκτός «θεσμικού» πλαισίου. Αντιθέτως, ελαστικοποιούνται οι σχέσεις με το υπερκείμενο καθεστώς, καθώς οι κυβερνητικοί μας -έρποντας και γλείφοντας ενσωματωμένοι πλέον- απολαμβάνουν τα πάμπολλα προνόμια που τους προσφέρονται εν αφθονία. Καταλήγουμε λοιπόν σ’ ένα συμπέρασμα: Δεν μπορεί να οικοδομηθεί πολιτική αλλαγών χωρίς τον απόλυτο διαχωρισμό από τις δυνάμεις εκείνες που συνέχεια αλληθωρίζουν όταν η εξουσία τους πετάει το τυράκι, που παραπαίουν ανάμεσα σε απάτες, αυταπάτες και έναν «κυριλέ» αντικαπιταλισμό. Από τις δυνάμεις εκείνες, που από διαφορετική αφετηρία καταλήγουν τελικώς στον φυσικό τους χώρο, στην μεγάλη αγκαλιά της «δημοκρατικής παράταξης». Και τέλος, από τις δυνάμεις εκείνες, που την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή και τους όποιους αγώνες του, την υποτάσσουν σε ένα στόχο, την αύξηση της κοινοβουλευτικής τους δύναμης. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η καθιερωμένη ελάχιστης σημασίας ψήφος, καταλήγει μέγιστη επαναστατική πράξη, μέτρο των πάντων. Με την επικρατούσα αφασία όμως ανά την επικράτεια, παραμένει φιλολογικό και αναπάντητο κατά πράξη το ερώτημα: οι ψήφοι θα αναπτύξουν αγώνες ή οι αγώνες θα φέρουν ψήφους; Στις σημερινές δυσμενείς συνθήκες ο σαφής διαχωρισμός από αυτές τις λογικές, ας είναι το ελάχιστο "κέρδος" για όσους απέχουν κάθε... ανασχηματισμού. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ