Σχόλιο για το «Τρυφερό φιλί» του Κεν Λόουτζ. Του Γιάννη Τσίχλα

Σχόλιο για το κινηματογραφικό «Τρυφερό φιλί» του Κεν Λόουτζ, εξαιρετική επιλογή του Σινέ – ΔΡΑΣΗ στην πρωτοχρονιάτικη εορταστική προβολή της Κυριακής 8/1/17. Στο συγκεκριμένο πόνημα του ο Κεν Λόουτζ πραγματεύεται την «ερωτική ελευθερία», προσπαθώντας να αποδείξει σαν καλός τροτσκίζων μαρξιστής πώς καμία ελευθερία, ιδίως η ερωτική, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον επαναστατικό αγώνα της. Στη Γλασκόβη του έργου μας και σχεδόν σε όλο τον γνωστό μας κόσμο ο έρωτας πρέπει να διεξάγεται νόμιμα και με τη βούλα των «παπάδων». Οι σχετιζόμενοι ερωτικά άνθρωποι με το καλό ή το άγριο πρέπει να εντάσσουν τον έρωτά τους μέσα στα παραδεκτά πλαίσια που ορίζουν μέχρι και τον τρόπο και την χρήση του, πρωτίστως για αναπαραγωγικούς λόγους και αν προκύψει οργασμός..., ε καλοδεχούμενος! Συνεπώς, ο φυσιολογικός κατά πράξη έρωτας δυσκολεύεται να είναι ελεύθερος μεταξύ των συσχετισμένων και γίνεται περίπου καθήκον προς τα σόγια, τις παραδόσεις, τους κατά τόπους θεούς και δαίμονες. Οι δε ερωτικές «παρεκκλίσεις» υπόκεινται σε κρατικούς γραμμένους και θεϊκούς άγραφους νόμους που τιμωρούν αυστηρότατα τους παραβάτες, κυρίως τις «άπιστες» γυναίκες ενίοτε δια λιθοβολισμού. Το χάρισμα της φύσης αλλοτριώνεται με μπόλικες προκαταλήψεις, νόμους περί μοιχείας, ακόμα και δια της κλειτοριδεκτομής. Παραδοσιακά, λοιπόν, οι Πακιστανοί μουσουλμάνοι γονείς του Κασίμ «τάζουν» στο γιο τους από 9 χρονών τη νύφη που θα παντρευτεί και ο καθολικός παπάς με ποιόν θα σχετιστεί και θα παντρευτεί η Ροσίν, Ιρλανδέζα δασκάλα μουσικής σε καθολικό σχολείο. Τα πράγματα δε σηκώνουν πλάκα. Ο παπάς της εν λόγω ενορίας διαβάζει στην ερωτοχτυπημένη δασκαλίτσα μας το σχετικό νόμο που ορίζει την αφεντιά του κριτή του ήθους και της πίστης της, προκειμένου να της δώσει τη «βεβαίωση» για την εργασιακή μονιμοποίησή της στο σχολείο. Φυσικά με φανερές προγαμιαίες σχέσεις και μάλιστα με μελαψό μουσουλμάνο ο παπάς χριστιανικότατα... τη διαολοστέλνει, στέλνοντας στον αγύριστο και το «αγαπάτε αλλήλους». Λοιπόν αγαπητοί φίλοι, στην αναπτυγμένη Βρετανία θέλουν «χαρτί καθολικής ηθικής» από τον παπά για να δουλέψουν! Κάτι σαν το δικό μας χαρτί «κοινωνικών φρονημάτων» που απέκλειε από την εργασία τους κομμουνιστές. Να είσαι καλά μίστερ Κεν Λόουτζ που το έκανες γνωστό σε όσους δεν ξέραμε και σε όσους επιμένουν να ανήκουν στη Δύση σχιζοφρενικώς και όχι πολιτισμικώς. Το δίλημμα πλέον που βάζει το σενάριο στους πρωταγωνιστές μας είναι σαφές και οι επιλογές έχουν συνέπειες: Για τη Ροσίν ανεργία και διαπόμπευση για τον Κασίμ διάλυση της οικογενείας του και αποκλεισμό από την μουσουλμανική κοινότητα. Η πορεία προς τον «ελεύθερο έρωτα» έρχεται σε σύγκρουση με τα Αγγλο – πακιστανικά, ηθικο - θρησκευτικά δόγματα. Η κατάσταση περιπλέκεται με την βασική αντίθεση να οξύνεται και την επαναστατική λύση να ωριμάζει. Εχθές ήταν νωρίς αύριο θα είναι αργά, που είπε και ο Λένιν. Ότι είναι να γίνει ας γίνει τώρα. Κι επειδή δε μιλάμε για κοινωνική επανάσταση αλλά κινηματογραφική και μάλιστα με την πολυεπίπεδη γραφή του Κεν Λόουτς, ο κάθε θεατής ας την παραπέμψει σε όποιο επίπεδο της ταινίας θέλει. Ομολογώ πως, απολαμβάνοντας καλλιτεχνικά και ηδονοβλεπτικά (ο Βασ. Ραφαηλίδης λέει πως το σινεμά είναι μια κλειδαρότρυπα απ’ όπου παίρνουμε μάτι στις κρεβατοκάμαρες του κόσμου) την εξαίσια ερωτική χημεία, μεταξύ ασπρουλιάρας Ιρλανδέζας και μελαψού Πακιστανού, τοποθετώ αυτή την «επαναστατική λύση» όπως ακριβώς μεταφέρεται στην οθόνη ως κινούμενη και ομιλούσα εικόνα. Οι οργασμοί, οι ηδονές, δίνουν και παίρνουν στα κρεβάτια, στη κουζίνα, στο σαλόνι, στη σκάλα, στα όρθια στο διάδρομο, όπου τέλος πάντων προβλέπει, το ανήθικο μεν με ήθος δε, σενάριο. Οι πρωταγωνιστές μας απολαμβάνουν την ερωτική ελευθερία τους, υποταγμένοι πλήρως στη φύση τους. Στις ερωτικές σκηνές της ταινίας (μην χάσετε όσοι δεν είδατε αυτόν τον Κεν Λόουτζ) συμπαραστέκομαι ψυχή τε και σώματι στους πρωταγωνιστές μας που του δίνουν και καταλαβαίνει. Ζήτω η επανάσταση. Ο ελεύθερος έρωτας γίνεται κράτος με δικά του σύνορα, θρησκεία, πρωτεύουσα, έδρα, βουλή, με δικαίωμα λόγου να έχουν μόνο οι γλώσσες των σωμάτων και των ψυχών. Σ’ αυτό το ερωτικό κράτος οι μετέχοντες της τελετής απολαμβάνουν το ιδιόκτητο σώμα τους, την αυτοδιάθεσή του. Μα για το Θεό!! Ποιος παπάς του Θεού μπορεί να διαφωνήσει με τόση ευτυχία; Μήπως υπάρχουν και παπάδες του διαόλου; Η ελευθερία δεν παραχωρείται μέσα στο «πακέτο» των δέκα εντολών απ’ το μοναδικό ελεύθερο Θεό στους ποιο πιστούς οπαδούς του. Η ελευθερία δεν είναι υποκείμενη με ελευθερία βούλησης να επιλέγει αυτή που θα παραχωρηθεί. Γράφει ο συνεπής χριστιανός Ντοστογιέφσκι, στο «Η σπιτονοικοκυρά»: «Άκουσε, κύριε, ένας αδύνατος άνθρωπος δε μπορεί να σταθεί μόνος του! Δωσ’ του τα πάντα, θά ρθει μοναχός του και θα τα επιστρέψει όλα, ακόμα κι αν του χαρίσουν τη μισή οικουμένη. Δώσε την ελευθερία σ’ έναν αδύνατο άνθρωπο, θα τη σφιχτοδέσει μοναχός του και θα σου τη φέρει πίσω. Για μια απλοϊκή καρδιά η ελευθερία δε φελάει τίποτε». Αγαπητοί πιστοί και άπιστοι ερωτευμένοι, η ελευθερία τόσο στον έρωτα όσο και στη γενική της θεώρηση είναι διεκδικήσιμη και ωφελεί μόνο εκείνους που γνωρίζουν τι σημαίνει και για ποιό λόγο να τη χρησιμοποιήσουν. Ο «θεϊκός» οργασμός δεν ιδεολογικοποιείται από καμία ηθική και δόγμα, δεν συστηματοποιείται από κανένα καθεστώς. Διεκδικεί μέσω της ανθρώπινης βούλησης το καθεστώς της φυσικής ελευθερίας του. Άραγε πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να εγκαθιδρυθούν τέτοια κρατικά καθεστώτα; Ασφαλώς και δεν πρέπει να περιμένουμε το σινεμά να απαντήσει. Όπως είπαμε είναι θέμα διεκδίκησης. Ας απολαύσουμε προς το παρόν το καλό σινεμά που τροφοδοτεί αναλογισμούς κι αλλαγές όχι μόνο στη φυσική μας φαντασία αλλά πιθανά και την πολιτική μας σκέψη και πράξη. Ας οργανωθούμε λοιπόν έστω ερωτικά «Αγαπώντας αλλήλους». Ο Κεν Λόουτζ προτείνει Αγγλοπακιστανική καθολικό - μουσουλμανική παρέκκλιση, αιρετική μεν εξαιρετική δε ερωτική σύνθεση ασπρουλιάρας με μελαψό. Βόμβα στα θεμέλια των καθολικοχριστιανικοϊσλαμικών δογμάτων των μικρόνοων όλου του κόσμου και όχι μόνο. Ένα τρυφερό φιλί - A fond kiss: Πρώτη προβολή 2004, στην Ελλάδα 2005. Σκηνοθεσία Κεν Λόουτζ, σενάριο Πολ Λόβερτι, με τους Ατα Γιακουμπ, Εύα Μπέρθστιλ, Σαμπάνα Μπακς, Σαμσταντ Ακαταρ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ *Για την ταινία: http://www.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3025