Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Είναι όλα θέμα μόνο "ναρκισσισμού";

Μερικές σκέψεις με αφορμή το άρθρο «Η εξουσία του Ναρκισσισμού». Της Μαρίνας Παπαχριστοδούλου.

Το άρθρο βασίζεται σε ορισμένες αντιλήψεις που είναι γενικά παραδεκτές από εκείνη την μερίδα της αριστεράς ή καλύτερα από αυτούς που δεν αποδέχονται σήμερα την κυρίαρχη αριστερά είτε αυτή εκφράζεται στη χώρα μας από την κυβερνώσα πραγματιστική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, είτε από το ΚΚΕ ή άλλα μικρότερα σχήματα, όπως ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ, αρνούνται τις έτοιμες συνταγές, δεν βαδίζουν την πεπατημένη και ψάχνονται για το σύγχρονο περιεχόμενο του όρου «αριστερά», τις μορφές διεκδίκησης και τις μορφές οργάνωσης της κοινωνίας κοκ. Πρόκειται για θέσεις που διατύπωσε ο Christopher Lasch, στα έργα τα οποία αναφέρει ο αρθρογράφος, στις οποίες στηρίζεται, για να καταλήξει με τη σειρά του σε συμπεράσματα λαθεμένα, ελιτίστικα και αποσπασμένα από τη ζωή. Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα. Ο αρθρογράφος αναφέρει κάπου: «...Η συνεχόμενη τάση της μεταμοντέρνας, «αντιρατσιστικής» -και πολιτιστικά φιλελεύθερης– αριστεράς να ανακαλύπτει συνεχώς «φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού» έφτασε στο αποκορύφωμά της έπειτα από τη «νίκη» του Trump. Έκτοτε, άρθρα που συνεχώς μιλούν για την ανάδυση ενός «πρωτο-φασισμού» δίνουν και παίρνουν, φανερώνοντας το απογοητευτικό επίπεδο ανάλυσης που κυριαρχεί εντός αυτού του χώρου. Η μονομανία των νέο-αριστερών αναλυτών με τον ολοκληρωτισμό, μια τάση που αποτελεί απόρροια των νεολαιίστικων κινημάτων της δεκαετίας του ΄60...». Το γεγονός είναι ότι πραγματικά αυτή η τακτική χαρακτηρίζει τη μερίδα της αριστεράς στην οποία αναφέρεται. Το ερώτημα που προκύπτει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι αν υπάρχουν φαινόμενα εκφασισμού στην πραγματικότητα ή απλώς η «μεταμοντέρνα αντιρατσιστική αριστερά» τα ανακαλύπτει. Και δυστυχώς για τον αρθρογράφο και για όλους μας αυτά υπάρχουν και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τα ανακαλύψει ή να τα κατασκευάσει στη φαντασία του κάποιος από εμάς. Δεν θα επεκταθώ σε παραδείγματα εκφασισμού, αυταρχισμού, κρατικής τρομοκρατίας καταστολής κλπ στην χώρα μας και διεθνώς, που έτσι και αλλιώς είναι κοινός τόπος. Η εκτίμηση ότι αυτά τα φαινόμενα μια μερίδα της αριστεράς τα αντιμετωπίζει με απόλυτη μονομέρεια, ξεπερασμένες πρακτικές που ούτε συγκινούν ούτε κινητοποιούν την κοινωνία και πιθανόν έχουν άλλες σκοπιμότητες στο πίσω μέρος του μυαλού τους, δεν αναιρεί την ύπαρξη τους ούτε την ανάγκη να αντιμετωπιστούν, με σοβαρότητα, σταθερότητα και χωρίς υποχωρήσεις. Και συνεχίζει: «…Ως εκ τούτου, αν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε με μια γνωστή φράση τον αντι-Trump θίασο, δεν θα ήταν καθόλου άστοχο να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Lasch, «η εξέγερση των ελίτ»...». Μάλλον εδώ βιάστηκε ο αρθρογράφος και δεν πήρε υπόψη του ότι εκτός από τους ναρκισσιστές καλλιτέχνες του Χόλυγουντ και τις «...high class λεσβίες (αλήθεια αυτό δεν είναι ρατσιστικό;) μέχρι τη Madonna και το Hollywood...» -δεν αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να τους στερήσουμε το δικαίωμα αντίδρασης λες και είναι ιδιοκτησία μόνον όσων έχουν υγιείς σκοπιμότητες- έχουν ξεσηκωθεί και φοιτητές, εργαζόμενοι, οργανώσεις έγχρωμων κλπ. Ποτέ δεν θα μπορούσα να συμπεριλάβω την Άντζελα Νταίηβις στους ναρκισσιστές φιλοτομαριστές αριστερούς, ούτε να την προσθέσω σε κάποιον θίασο περιφερόμενων επαγγελματιών της επανάστασης. Επιπλέον αντιδρούν για πράγματα που συμβαίνουν στην ίδια τους τη χώρα, απασχολούν όλο το λαό της και έχουν διεθνείς συνέπειες. Δεν αφορούν μόνο το διάταγμα για τους μετανάστες, αλλά και άλλα φλέγοντα θέματα, όπως η θανατική ποινή, η οπλοφορία, η υγεία, οι αμβλώσεις κοκ. Ακόμα και απολύτως ορθή να είναι η εκτίμηση ότι ο αγώνας των καλλιτεχνών του Χόλυγουντ γίνεται με στόχο να καλυφθεί η ναρκισσιστική τους ανάγκη να βρίσκονται διαρκώς στην επικαιρότητα, δεν αναιρείται η αξία της κινητοποίησης τους. Όχι ως μια μόδα που τους παρασύρει αλλά ως αντίσταση ή έστω υπεράσπιση βασικών τους δικαιωμάτων. Άλλωστε δίπλα σε κάποιες ξεφωνημένες περιπτώσεις που το παραλήρημα μεγαλείου τους καθοδηγεί τις ενέργειες τους και τους μεταφέρει από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που έχουν αποδείξει ότι σταθερά στέκονται στην προοδευτική πλευρά των πραγμάτων. Ας πάρουμε την περίπτωση τώρα ότι έχει δίκιο και πρόκειται για την εξέγερση μιας ελίτ. Πάντα οι εξεγέρσεις δεν ξεκινούν από κάποιες ελίτ; Κάποιες πρωτοπορίες (αυτό το νόημα δίνω στον όρο ελίτ), πρώτες αντιλαμβάνονται ότι αυτό που υπάρχει πρέπει να ανατραπεί και βάζουν πλάτη για να γίνει η ανατροπή πραγματικότητα. Και συνεχίζει: «...Ταυτόχρονα, όλο αυτό το χίπστερ σκηνικό αντικατοπτρίζει την υποκρισία και τον φιλοτομαρισμό της φιλελεύθερης αριστεράς, η οποία επιδιώκει να κινητοποιηθεί μονάχα όταν θίγεται ο ιδεολογικός της μικρόκοσμος... τη στιγμή που καμία παρόμοια διαδήλωση δεν βλέπουμε υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών σε χώρες που επικρατεί ο Ισλαμικός νόμος... Αν πραγματικά υπάρχει μια φράση που απεικονίζει στο ακέραιο το πνεύμα των ημερών (αναφορικά με τον θίασο αριστερών και φιλελεύθερων), δεν θα ήταν άλλη παρά «η εμμονή ορισμένων ανθρώπων με το δικαίωμά τους στην πολυτέλεια», ή ένας επιλεκτικός – και υποκριτικός – ψευτοανθρωπισμός...». Βαριές κουβέντες. Αλλά σε αυτόν τον ισχυρισμό του αρθρογράφου θριαμβεύει η αντίφαση. Εν ολίγοις οι καλλιτέχνες δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται. Γενικά οι αμερικανοί είναι ελίτ, υποκριτικά και επιλεκτικά φιλάνθρωποι όταν κινητοποιούνται, έστω με λάθος τρόπο ή λάθος αιτήματα για τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, αλλά η κινητοποίηση τους για τις ανισότητες σε βάρος των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες θα ήταν και επαναστατική πράξη και αυτόματα απόδειξη ειλικρινούς ανθρωπισμού. Αλλά μια διαφορετική και αντισυμβατική αντίληψη που με τόσο πάθος πρεσβεύει ο αρθρογράφος, δεν θα υποστήριζε ότι τα προβλήματα των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες, όπως και τα προβλήματα των αγροτών ή των επαγγελματοβιοτεχνών θα λυθούν πρώτα από όλα με την κινητοποίηση των ίδιων των ενδιαφερόμενων και όχι κάποιων άλλων; Πάντα οι ενδιαφερόμενοι σηκώνουν το βάρος. Οι κατά περίπτωση «άλλοι» μόνο να συμπαρασταθούν μπορούν ή όταν έρθει η ώρα να ενωθούν σε ένα ενιαίο ποτάμι κοινής αντίστασης και διεκδίκησης. Εμείς οι Έλληνες έχουμε πικρή πείρα από αυτό. Άλλωστε από συστάσεως ελληνικού κράτους τα προβλήματά μας τα λύνουν οι ξένοι είτε πρόκειται για τους «αλτρουιστές» Φιλέλληνες, είτε για τους σημερινούς εταίρους, συμμάχους ή όπως αλλιώς αποκαλούνται. Το επιχείρημα του αρθρογράφου ότι ακριβώς επειδή ο Τραμπ δεν αστειεύεται σε ζητήματα καταστολής η πρακτική των κινητοποιήσεων «...αποτελεί αφορμή να παρθούν δρακόντεια μέτρα από τη νέα κυβέρνηση...», ούτε καινούριο, ούτε πρωτότυπο, ούτε προοδευτικό είναι. Απλά αποτελεί επανάληψη της συντηρητικής αντίληψης που λέει σε όσους κινητοποιούνται «καθίστε στα αυγά σας, δεν λύνονται έτσι τα θέματα. Τα κάνετε ακόμα χειρότερα». Απλά εδώ φοράει ερευνητικό μανδύα. Πολλά θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε για την κατάληξη του άρθρου. Ορισμένα από τα επιχειρήματα του αρθρογράφου μάλλον συμβάλλουν στην καλλιέργεια μιας αντίληψης που λέει: «αν είναι να κινητοποιηθείτε, κινητοποιηθείτε για μια συνολική αντιπρόταση σε αυτό που συμβαίνει γύρω σας: «Τέλος… αυτό που πραγματικά φαίνεται να έχει ανάγκη ο δυτικός κόσμος είναι…μια αντιπρόταση που θα θέτει ως βασικό της στόχο τη συνολική αλλαγή των πραγμάτων και θα αφορά πιο ευρεία τμήματα της κοινωνίας...». Με λίγα λόγια μας συμβουλεύει να περιμένουμε να ωριμάσουν οι υποκειμενικές συνθήκες, να αναδυθεί ένα κίνημα «...που δεν θα εξαντλείται σε κομματικές ηγεσίες…», αφού η «...η μοναδική κινητοποίηση που αξίζει να ασχοληθεί κανείς δεν είναι άλλη παρά αυτή που θα μετασχηματίσει την άρνηση σε μια θετική κατάφαση, αντιπροτείνοντας αλλαγή όλου του πολιτικού παραδείγματος..». Αφήστε λοιπόν τα προβλήματα να θριαμβεύουν, μην ασχολείστε με την διαφθορά ή άλλες παρενέργειες του καπιταλιστικού συστήματος (για να επιστρέψω στη χώρα μας) αλλά ανατρέψτε τον ίδιο τον καπιταλισμό. Αλλά αυτή δεν είναι μια κατηγορία την οποία όλοι εμείς, οι μη δεσμευμένοι κομματικά αριστεροί προσάπτουμε, δικαίως, όλα αυτά τα χρόνια στο ΚΚΕ, που μέσα στον αναχωρητισμό του μας εγκαλεί κάθε τόσο για οπορτουνισμό όταν δίνουμε μάχες για τα καθημερινά, ενώ, κατά τη γνώμη του, η μόνη μάχη που πρέπει να δοθεί είναι η μάχη για το σοσιαλισμό, ο οποίος όταν θα εγκαθιδρυθεί θα αναλάβει κατά αποκοπή και θα λύσει όλα τα προβλήματα; Ο αρθρογράφος λίγο πριν κλείσει το άρθρο του ισχυρίζεται ότι «...κανένα φιλελεύθερο κεκτημένο δεν κινδυνεύει από την εκλογή του Trump, πέρα από την ελευθερία της πολιτικής συμμετοχής...». Αν και θα συμφωνήσω μαζί του ότι «…για την καταστρατήγηση της δεν ευθύνεται ο ίδιος, τουλάχιστον, όχι όσο οι προκάτοχοί του από το 1960 και έπειτα...», θα ήθελα να σημειώσω ότι αυτός ο κίνδυνος δεν είναι μικρός, ούτε η πάλη για τα πολιτικά δικαιώματα ασήμαντη. Αν δεν το πιστεύει, ας ρωτήσει τους πολίτες των χωρών του πρώην «υπαρκτού» σοσιαλισμού που κυρίως για αυτά τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες ανέτρεψαν καθεστώτα που τους εξασφάλιζαν μεν σχετική υλική ευημερία, αλλά τους στερούσαν βασικές ατομικές ελευθερίες. Εν ολίγοις φοβάμαι ότι ο αρθρογράφος καταλήγει και ο ίδιος σε όλα αυτά για τα οποία κατηγορεί την αριστερά: σε υποκειμενισμό, βολονταρισμό, απόσπαση από την πραγματικότητα, απογοητευτικό επίπεδο ανάλυσης και τελικά εμπίπτει και αυτός στην κατηγορία ανθρώπου που κυριεύεται από «παθολογικό ναρκισσισμό». Ό,τι σκέφτεται ο ίδιος έχει ισχύ νόμου. Οι άλλοι σκέφτονται πάντα λάθος. Μαρίνα Παπαχριστοδούλου

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος.
    5 Φεβρουαρίου 2017, 22:28

    Πανστρατιά ενάντια στο φασιστικό φαινόμενο και τους φυσικούς εκπροσώπους του ναρκισσιστές και μη από αντιφασίστες επίσης ναρκισσιστές και μη. Ο καθένας ότι και όσο μπορεί. Στο χωργιό μου λένε "Μάζευε κι' ας είν' και ρώγες"! Και ας κοιτάξουμε και λίγο μέσα μας μήπως κρύβουμε κανένα φασιστάκο σε κάποια γωνιά...

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter