Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018, 8:15΄μμ από το Cine-Δράση

Μία απολαυστική ισραηλινή ταινία, τρυφερή και ανθρώπινη, λιτή και νοσταλγική που σχολιάζει όλα όσα χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου σε μια χώρα που αγνόησε τους πολιτιστικούς δεσμούς της με την αραβική κοινότητα, για να γεμίσει την καθημερινή ζωή των πολιτών της με αμερικάνικα «πολιτιστικά» προϊόντα, τηλεοπτικά σκουπίδια και ξένες συνήθειες. Μια οκταμελής αιγυπτιακή μπάντα, συγκεκριμένα η μπάντα της Αστυνομίας της Αλεξάνδρειας, φτάνει στο Ισραήλ μετά από επίσημη πρόσκληση για να δώσει συναυλία στα εγκαίνια του Κέντρου Αραβικού Πολιτισμού μιας μικρής πόλης. Εξ αιτίας της γραφειοκρατίας και κάποιων παρεξηγήσεων, κανένας δεν τους περιμένει στο αεροδρόμιο. Παρόλα αυτά αποφασίζουν να πάρουν το λεωφορείο της γραμμής και να πάνε μόνοι τους στο προορισμό τους. Αλλά πουθενά δεν υπάρχει έστω και μια επιγραφή στα αραβικά, παρότι ο μισός πληθυσμός του Ισραήλ είναι αραβόφωνος, ώστε να αντιληφθούν πού είναι και πως μπορούν να φτάσουν στο τόπο προορισμού τους. Αιγύπτιοι ένστολοι μέσα σε ισραηλινό έδαφος σε μία τελείως απίθανη κατάσταση, κουβαλώντας όργανα και βαλίτσες κάνουν συνεχώς λάθος συνεννοήσεις. Έτσι χάνονται στην έρημο και χωρίς να το καταλάβουν βρίσκονται σε μια μικρή πόλη – χωριό που το όνομά της είναι παρόμοιο με αυτό της πόλης στην οποία έχουν προσκληθεί. Αποφασίζουν να διανυκτερεύσουν εκεί. Τυπικοί και αξιοπρεπείς βρίσκονται σε μια κατάσταση εντελώς κόντρα με την ατσαλάκωτη στρατιωτική στολή τους. Για καλή τους τύχη, θα ανταμώσουν το ίδιο χαμένους και ξεχασμένους ισραηλινούς πολίτες και μαζί θα μπλέξουν σε διάφορες περιπέτειες. Μία χειραφετημένη Ισραηλινή, ιδιοκτήτρια ενός τοπικού εστιατορίου και δύο φίλοι της, παρά την αρχική δυσπιστία, θα τους φιλοξενήσουν το βράδυ στα σπίτια τους. Με τα σπασμένα αγγλικά τους θα αρχίσουν μια βουβή, ανθρώπινη επικοινωνία που εν τέλει θα φέρει κοντά δύο κόσμους που έμαθαν να ζουν χωριστά. Οι δυο «προαιώνιοι» εχθροί θα ανακαλύψουν ότι τίποτε δεν τους χωρίζει. Οι πολιτιστικές τους ομοιότητες είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές. Η σχεδόν ενιαία κουλτούρα, οι κοινές παραδόσεις και συνήθειες, η ανάγκη για επικοινωνία, τρυφερότητα, κατανόηση, αγάπη και πολύ περισσότερο η μουσική τους ενώνουν. Μέσα από διάφορα κωμικά και τρυφερά επεισόδια, τα μέλη της μπάντας και οι κάτοικοι του χωριού γίνονται ένα, τόσο πολύ που όταν φτάσει η στιγμή του αποχωρισμού θα επικρατήσει μεγάλη συγκίνηση και θλίψη. Και αν αυτά φαντάζουν επίπεδα, άχρωμα, πληκτικά ή ακόμα και ευκαταφρόνητα, ο σκηνοθέτης έχει την δυνατότητα να πείθει ότι η δυνατότητα των ανθρώπων να επικοινωνούν, ακόμα και όταν η γλώσσα δεν τους βοηθάει, είναι η πεμπτουσία της ίδιας της ζωής. Η σκηνοθεσία του Eran Kolirin είναι μεστή και αποτελεσματική. Αν και πρόκειται για την πρώτη του κινηματογραφική προσπάθεια αποδεικνύει ότι ήδη έχει διαμορφώσει το προσωπικό του στυλ. Διαθέτει μεγάλη παρατηρητικότητα και έξυπνο, σχεδόν αυστηρό χιούμορ, ευδιάκριτο από την πρώτη κιόλας σκηνή της ταινίας που θυμίζει τον κινηματογράφο του Jacques Tati και του Aki Kaurismaki. Τα λιτά κάδρα σε συνδυασμό με την απλούστατη φορμαλιστική αισθητική υπηρετούν την εξέλιξη της ιστορίας με τον καλύτερο τρόπο και αναδεικνύουν τις λεπτές χιουμοριστικές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τους ήρωες και την τραγελαφική κατάσταση τους. Χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού γεμίζει την ιστορία του με την εμπιστοσύνη του στον άνθρωπο, αφήνει τους χαρακτήρες να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, αψηφώντας εθνικές, θρησκευτικές και πολιτικές διαφορές. Επικεντρώνεται στους χαρακτήρες παραδίδοντας μαθήματα ουμανισμού σε μια εποχή όπου όλοι προσπαθούν να πείσουν για τη μισαλλοδοξία και τη σήψη των σχέσεων. Παίζοντας έξυπνα το παιχνίδι του «τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται εξαρχής», ο Kolirin καταφέρνει να περάσει το σχόλιό του για την επικρατούσα κατάσταση, όπως την παρατηρεί τριγύρω του. Τα εξαιρετικά, σχεδόν εκτυφλωτικά, γαλάζια κοστούμια της μπάντας βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το τοπίο της ισραηλινής ερήμου, αλλά παράλληλα ξεκαθαρίζουν στο θεατή ότι οι άνθρωποι της είναι οι «ξένοι» που δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί που είναι. Πολύ καλές ερμηνείες, από όλους, ιδίως από τον πρωτοεμφανιζόμενο Sassοn Gabai στο ρόλο του μαέστρου. Μαζί με την εκπληκτική Ronit Elkabetz που παίζει μια κωμική γοητευτική γυναίκα, σαρδόνια και προκλητική, αλλά ζεστή και ευάλωτη μαζί, συνθέτουν ένα απολαυστικό δίδυμο. "Η Επίσκεψη της Μπάντας" σάρωσε τα βραβεία της Ισραηλινής Ακαδημίας Κινηματογράφου καθώς και διαφόρων φεστιβάλ ανά τον κόσμο, πήρε τα Award of the Youth, FIPRESCI Prise και Un Certain Regard στις Κάννες (2007) καθώς και το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στα Ευρωπαϊκά Βραβεία (2007), και θεωρήθηκε Ευρωπαϊκή αποκάλυψη της ίδιας χρονιάς. Ισραήλ, ΗΠΑ, Γαλλία 2007. Διάρκεια: 85’. Σενάριο-Σκηνοθεσία: Eran Kolirin. Πρωταγωνιστούν: Sasson Gabai, Ronit Elkabetz, Saleh Bakri, Uri Gavriel, Imad Jabarin. Οι χειμερινές κινηματογραφικές προβολές του Cine-Δράση πραγματοποιούνται κάθε Πέμπτη, 8.15 το βράδυ στην αίθουσα "Ν. Εγγονόπουλος" του πάρκου "Μ. Θεοδωράκης" (ΤΥΠΕΤ), Π. Μπακογιάννη 38-42, Βριλήσσια.