Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

«Μεταπολεμικός Ευρωπαϊκός Κινηματογράφος», Μέρος 11ο

Δευτέρα 23/4/2018, 8:00μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος

Ο Κριστόφ Κισλόφσκι. Η τσέχικη Nouvelle Vague. Η ουγγρική σχολή Φτάσαμε αισίως στο 11ο μέρος του αφιερωμένου στον «Μεταπολεμικό Ευρωπαϊκό Κινηματογράφο» σεμιναρίου. Στη διάρκεια του θα ολοκληρώσουμε την συζήτηση για το έργο του Πολωνού δημιουργού Κριστόφ Κισλόφκσι και θα ασχοληθούμε με την Τσεχοσλοβακική Nouvelle Vague και την Ουγγρική Σχολή Κινηματογραφίας. Ο Κισλόφκσι βρισκόταν σε μόνιμη υπαρξιακή αναζήτηση, στοιχείο που έδωσε και στις ταινίες του, με αποτέλεσμα να παίξει καθοριστικό ρόλο στον ευρωπαϊκό παγκόσμιο κινηματογράφο τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Σήμερα, 22 χρόνια μετά το θάνατό του, θα κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση στα σπουδαιότερα φιλμ του. Ξεκινάμε με τον «Ερασιτέχνη Κινηματογραφιστή» (Amator, 1979), ταινία που μεταξύ άλλων κέρδισε το Μέγα Βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας και χάρισε το εισιτήριο της διεθνούς αναγνώρισης στον σκηνοθέτη της. Θα ασχοληθούμε με την ταινία ποταμός (η διάρκειά της ξεπερνά τις δέκα ώρες) «Ο Δεκάλογος» (Dekalog, 1988). «Ο Δεκάλογος» αποτελεί μία μεταφορά για την Πολωνική τηλεόραση των Δέκα Εντολών της Παλαιάς Διαθήκης, με σύγχρονο χαρακτήρα. Πρόκειται για δέκα ταινίες αυτοτελείς στις οποίες παρουσιάζονται ξεχωριστά η κάθε μία βιβλική εντολή. Ο Κισλόφσκι το ολοκλήρωσε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, εδραιώνοντας οριστικά την θέση του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Συνεχίζουμε με την «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» (La double vie de Veronique, 1991), ένα από τα κινηματογραφικά αριστουργήματα του 20ου αιώνα, που αποτελεί σταθμό στον κινηματογράφο αλλά και στο συνολικό έργο του σκηνοθέτη, ο οποίος αναφέρει για αυτήν: «Είναι τυπικό παράδειγμα ταινίας για μία γυναίκα – επειδή οι γυναίκες αισθάνονται με περισσότερη ευαισθησία, έχουν προαισθήματα και δίνουν μεγαλύτερη σημασία σε αυτά. Η Βερονίκ δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει για έναν άνδρα. Στην Πολωνία μου ασκούσαν κριτική, λέγοντας ότι παρουσιάζω μονοδιάστατους γυναικείους χαρακτήρες. Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μία ταινία από την οπτική μίας γυναίκας, από την οπτική της ευαισθησίας της, από τον κόσμο της». Και ολοκληρώνουμε με την τριλογία: Τα τρία χρώματα, Μπλε – Λευκή – Κόκκινη (Trois Couleurs, Bleu – Blanc – Rouge, 1993-1994). Μία τριλογία με βάση τα τρία χρώματα της γαλλικής σημαίας, που αντιστοιχούν στην ιδέα της ελευθερίας (Μπλε ταινία), της ισότητας (Λευκή ταινία) και της αδελφοσύνης (Κόκκινη ταινία). Στη συνέχεια θα μας απασχολήσει η Τσεχοσλοβακική Nouvelle Vague,ένα κινηματογραφικό καλλιτεχνικό κίνημα που εκφράζεται από κορυφαίους σκηνοθέτες όπως οι: Milos Forman, Jiri Menzel, Vera Chytilova κ.ά. Αντίθετοι με το κομμουνιστικό καθεστώς στην Τσεχοσλοβακία, φοιτητές της Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης της Πράγας (FAMU), αντιτάχθηκαν σε αυτό με κάθε τρόπο. Χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος είναι οι αυτοσχέδιοι διάλογοι, το μαύρο και παράλογο χιούμορ, η χρήση, κυρίως, μη επαγγελματιών ηθοποιών και η αξιοποίηση της τσέχικης λογοτεχνίας (η πλειοψηφία των ταινιών του Νέου Κύματος προήλθε από την Τσεχία και τα περισσότερα έργα είναι τσεχόφωνα). Αγαπημένο θέμα των ταινιών τους η λογοκρισία, την οποία κανένας από αυτούς δεν κατάφερε να αποφύγει. «Η θεϊκή έμπνευση της τρέλας -η ασάφεια, η δημιουργικότητα, η υψηλή λογική και η κάλυψη και νομιμότητα που δίνει για διαμαρτυρίες ενάντια στην καταπίεση και τον εκφοβισμό όλων των ειδών-, αυτές είναι οι ιδέες που ενεργοποίησαν τον Μίλος Φόρμαν και το αξιοσημείωτο έργο του». Έτσι περιγράφει ο Peter Bradshaw, της εφημερίδας The Guardian, τον σπουδαίο Τσέχο σκηνοθέτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή, σε ηλικία 86 ετών, έπειτα από σύντομη ασθένεια. Ο Forman ήταν αυτός που έφερε το Τσεχοσλοβάκικο Νέο Κύμα και το πνεύμα της εξέγερσης στο Χόλυγουντ και έκανε τις πονηρά κωμικές στρατηγικές και το ανθρωπιστικό πάθος να ανθήσουν με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. Δύο κορυφαίες ταινίες του, η βραβευμένη με πέντε Οσκαρ «Φωλιά του κούκου» (One Flew over the Cuckoo’s nest 1975), με τον υπέροχο τρελό Τζακ Νίκολσον να προσπαθεί μάταια να ξεφύγει από την ψυχιατρική κλινική και τις ανορθόδοξες ιατρικές μεθόδους της άκαμπτης νοσοκόμας Λουίζ Φλέτσερ και το εκπληκτικό «Αμαντέους» (Amadeus, 1984), των οκτώ Όσκαρ, όπου ο μέτριος συνθέτης Αντόνιο Σαλιέρι, μηχανορραφεί ενάντια στον μεγαλοφυή, φλογερό, δοσμένο στην τρέλα της μουσικής Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, άλλαξαν για πάντα την ιστορία του σινεμά. Θα προβληθούν αποσπάσματα από τις παραπάνω ταινίες καθώς και από τον «Άνθρωπο που έβλεπε τα τρένα να περνούν» (Ostre Sledovane vlaky, 1966) του Γίρι Μένζελ και «Το μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού», (Obxhod na korze, 1965) των Έλμαρ Κλος και Γιαν Καντάρ, το οποίο, μάλιστα, κέρδισε και το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το 1965 Το Ουγγρικό σινεμά γνώρισε τη δική του δημιουργική έκρηξη στη δεκαετία του 60, επηρεασμένο όπως και άλλες εθνικές κινηματογραφίες από τη γαλλική νουβέλ βαγκ, το αγγλικό φρι σίνεμα και τα πολιτικά – κοινωνικά αιτήματα της εποχής. Περιλαμβάνει άντρες και γυναίκες δημιουργούς, κινηματογραφιστές που είχαν ήδη ξεκινήσει την καριέρα τους την δεκαετία του 50 όπως οι Miklos Jancso, Istvan Szabo, Βella Tarr, Marta Mezaros αλλά και νεότερους απόφοιτους της Σχολής της Βουδαπέστης και των Στούντιο Μπέλα Μπάλας. Δημιουργούς με διαφορετικές προσωπικότητες, ιδιοσυγκρασία και ματιά πάνω στο σινεμά, με κοινό χαρακτηριστικό, την αναζήτηση της ισορροπίας μεταξύ μια ριζοσπαστικής φόρμας και μιας πολιτικά προοδευτικής θεματικής, την έρευνα πάνω στο κάδρο, το χρώμα, την δομή της αφήγησης, τη ρήξη με τις συμβάσεις του ψυχολογικού δράματος. Ειδικά τη δεκαετία του 60, ο αναστοχασμός πάνω στις πληγές της Ουγγρικής Ιστορίας και η διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης του σύγχρονου Ούγγρου, υπήρξαν θεμελιώδη ζητούμενα στα περισσότερα έργα των Ούγγρων σκηνοθετών. Σε αυτό το πλαίσιο, οι δημιουργοί δεν δίσταζαν να εκφράσουν τους προβληματισμούς τους για την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας, γεγονός που όχι σπάνια, απέφερε οδυνηρά αποτελέσματα για τους ίδιους και τα έργα τους. Κατά κάποιο τρόπο, η Ουγγαρέζικη φιλμογραφία, συνέχισε μια παράδοση που άρχισε να δημιουργείται στις αρχές του 20ου αιώνα. Ήδη, το 1910, η Βουδαπέστη είχε τους περισσότερους κινηματογράφους από κάθε άλλη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα κι είχαν αρχίσει να λειτουργούν τα πρώτα Ουγγρικά στούντιο. Η κινηματογραφική θεωρία είχε κιόλας ξεκινήσει με τα εμβληματικά κείμενα των Γκέοργκ Λούκατς και Μπέλα Μπάλας και από το 1913, κυκλοφορούσε κινηματογραφικό περιοδικό θεωρία (το Filmkultura). Η κατάρρευση της σοσιαλιστικής κυβέρνησης των Συμβουλίων, το 1919 και η επικράτηση του Λευκού τρόμου με την άνοδο στην εξουσία του φιλοναζί Χόρτι, αποψίλωσε στην κυριολεξία το Ουγγρικό σινεμά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του. Πολλοί έφυγαν από τη χώρα και δεν δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν στο Χόλυγουντ ή σε άλλες κινηματογραφίες. Έτσι ο Μίχαλι Κέρτεζ έγινε Μακ Κέρτιζ (και γύρισε την «Καζαμπλάνκα»), ο Κάρολ Βίντορ έγινε Τσαρλς Βίντορ (και γύρισε την «Τζίλντα»), ο Έρνεστ Πρέσμπέγκερ γύρισε τα «Κόκκινα παπούτσια», ο Σάντορ Κόρντα έγινε Σερ Αλεξάντερ Κόρντα στην Αγγλία, ο Μπέλα Λουγκόσι και πολλοί άλλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί έκαναν διεθνή καριέρα. Το κενό κράτησε ως τις αρχές του 50, όταν Ούγγροι δημιουργοί, με πρωτοπόρο τον Φάμπρι, απεγκλωβίστηκαν από τον κρατούντα σοσιαλιστικό ρεαλισμό και τη σταχανοβική απεικόνιση της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας. Ο Λούκατς κι ο Μπάλας επέστρεψαν και τα ανοίγματα της κυβέρνησης του Γιάνος Κάνταρ επέτρεψαν τη δημιουργία ενός ξεχωριστού σινεμά. Το Ουγγαρέζικο σινεμά εκτιμήθηκε ιδιαίτερα στις διεθνείς διοργανώσεις από τις Κάννες, το Βερολίνο, τη Μόσχα, το Λοκάρνο, έως το Κάρλοβι Βάρι και τα Όσκαρ. Ένα σινεμά που συνεχίζει την μοναχική αλλά και μοναδική του πορεία ως τις μέρες μας, με τον Λάσλο Νέμες (γιο του Άντρας Γέλες), κινηματογραφιστή που σκηνοθέτησε την ταινία «Ο γιος του Σαούλ» (The son of Saul, 2015). Το ουγγρικό σινεμά, όπως και η όλη καλλιτεχνική δημιουργία από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες διανεμήθηκε (αν και κάπως τυχαία) στην Ελλάδα, ιδίως μετά την μεταπολίτευση. Από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80 έπεσε άδικα στη λήθη. Το πρόγραμμα του σεμιναρίου περιλαμβάνει αποσπάσματα από το «Καρουζέλ» (1956) του Ζόλταν Φάμπρι, τους «Απελπισμένους» (1965) του Μίκλος Γιάντσο, που εισήγαγε το χορογραφημένο πλάνο σεκάνς, εστιάζοντας στην ψυχολογία εξουσιαστή και θύματος, τον «Πατέρα» (1966) του Ίστβαν Σάμπο, την «Υιοθεσία» (1975) της Μάρτα Μέσαρος, με έφερε μια ριζοσπαστική αντίληψη του σινεμά βεριτέ σχολιάζοντας τα κοινωνικά – ταξικά πλαίσια που εμποδίζουν την ανθρώπινη επιθυμία. Εισηγητής ο Παναγιώτης Δενδραμής. Ο Παναγιώτης Δενδραμής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1979. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη συνέχεια όμως ακολούθησε σπουδές σχετικές με τον κινηματογράφο. Αρχικά στη σχολή Σταυράκου και έπειτα στο μεταπτυχιακό Ιστορίας και Θεωρίας του Κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Έχει δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη, κάμεραμαν, μοντέρ και βοηθός παραγωγής για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενώ η μικρού μήκους ταινία του «Tο δωμάτιο» συμμετείχε στο φεστιβάλ Δράμας το 2009. Επιπλέον έχει συμμετάσχει ως εκπαιδευτής σε επιμορφωτικά προγράμματα σε σχολεία της Αττικής, με στόχο την εξοικείωση των μαθητών με την οπτικοακουστική κουλτούρα και τα μέσα της. Αυτή την περίοδο διδάσκει στη Σχολή Σταυράκου και ολοκληρώνει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στον ελληνικό κινηματογράφο. Το σεμινάριο πραγματοποιείται κάθε Δευτέρα στις 8.00 το βράδυ στο στέκι της "Δράσης", Πίνδου 30 & Μαραθώνος, Βριλήσσια. ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ CINE - ΔΡΑΣΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ: Συμβαίνουν στην πόλη μας
ΣΧΟΛΙΑ
Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter