Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Η αποστασία της αυτοδιοίκησης

του Λάμπη Λαζάνη

Το προσχέδιο Νόμου για την αυτοδιοίκηση αιφνιδίασε. Κι ο αιφνιδιασμός δεν είναι -παρατηρημένο αυτό- καλό σύμπτωμα στην αυτοδιοίκηση, παρόλο που την αφορά μόνο ως αντικείμενο. Τα υποκείμενα διαφεύγουν και απλώς υπονοούνται: οι δημότες, οι κάτοικοι, είναι οι ανυπόστατοι πελάτες μιας Διοίκησης -αντιπροσώπου της Αγοράς υπηρεσιών βιώσιμης ανάπτυξης, τα ακατανόητα κριτήρια της οποίας ορίζονται μόνο από πιστοποιημένους από το Κράτος-Αγορά φορείς. Έτσι, αν αφαιρέσουμε το φανταχτερό περιτύλιγμα του «προοδευτικού» νομοσχεδίου, (στο οποίο αντανακλώνται οι καλές προθέσεις όσων κατατάσσουν ακόμη την αφέλεια στις πολιτικές αρετές), δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε, τι είδους αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να επιθυμεί ένα κράτος υπό νεοαποικιακό καθεστώς για τους υπηκόους του και σε ποια αγορά θα ενέτασσε τις φθίνουσες τοπικές οικονομίες, αν όχι στη γενικότερη επιχείρηση ρευστοποίησης, εκκαθάρισης και ξεζουμίσματος των τοπικών πόρων; Με τους καθημερινούς, έως χθες, οικείους χώρους να μετατρέπονται σε ναρκοπέδια, δεν εκπλήσσει το ότι στις κατά τόπους αυτοδιοικητικές «μονάδες» έχει εμπεδωθεί η συνήθεια να θεωρούνται τα Δημαρχεία σαν Διοικητήρια, σαν τοπικές απολήξεις της κεντρικής Διοίκησης. Τώρα το γνωστό «μακρύ χέρι του Κράτους», αξιοποιώντας την αφάνεια και ενεργώντας παράμερα πάνω σε πληκτρολόγια υπολογιστών, έχει ξεπεράσει κάθε αδιακρισία, διεισδύοντας παντού, καταγράφοντας, αποτυπώνοντας, μετρώντας, ζυγίζοντας, καταναγκάζοντας ή απαγορεύοντας. Και ό,τι δεν καταφέρνει, το αναθέτει στην Αγορά, που κεντρισμένη από το κέρδος και το ένστικτο επιβίωσης, ασκείται στο φτειασίδωμα κόσμων και συνειδήσεων ψευδών, αναλαμβάνοντας το προχώρημα του πράγματος. Κράτος και Αγορά δείχνουν ζεύγος ακαταμάχητο. Στηριγμένοι στις αφανείς στρατιές λειτουργών της τεχνοεπιστήμης, επεκτείνουν τους ελέγχους και συνάμα απελευθερώνουν το πλιάτσικο, θεσμοθετώντας το. Όλα τα τοπικά και προσωπικά δεδομένα συλλέγονται, κατηγοριοποιούνται, στατιστικοποιούνται, ειδικοί τα αναλύουν, τα προβάλλουν στο μέλλον, αντιπαραβάλλουν τα «πραγματικά» με τα δικά τους «επιθυμητά», συντάσσουν και υποβάλλουν εκθέσεις. Άλλοι ειδικοί «εφαρμογής», καταρτίζουν νέα προγράμματα και μέσω των κυβερνήσεων, κατεβάζουν στους επί μέρους πληθυσμούς τη γραμμή πλεύσης πάνω στην οποία οφείλουμε να πορευτούμε τοπικά, μέσα από υποχρεωτικά περάσματα κρατικού ελέγχου, συνυφασμένα με αντίστοιχα διόδια και υπηρεσίες» της αγοράς. Σαν από έναν «άλλο κόσμο» ξεκομμένη από την άμεση ανθρώπινη εμπειρία, η καθημερινότητα ελέγχεται, αναπροσανατολίζεται, με τους πληθυσμούς αδρανείς μάζες σε δοκιμαστικούς σωλήνες, παρατηρούμενα αντικείμενα λεπτομερών δεδομένων, αποδέκτες πληροφορίας και εντολών συμμόρφωσης. Κάθε άρνηση συνεργασίας, αδυναμία ευθυγράμμισης ή ανυπακοή τιμωρείται με αποπομπή, όχι απλώς στο περιθώριο αλλά στο πουθενά, δεν νοείται «χώρος» έξω από το σύστημα «υπηρεσίας και ελέγχου». Έτσι ξεχαστήκαμε σαν υποκείμενα ότι θα ασκούσαμε αυτοδιοίκηση σ’ έναν κοινό τόπο μέσα από ζωντανές σχέσεις. Πέρα από την προβληματική συμμετοχή μας στο εκλογικό τελετουργικό, η μόνη μας πράξη περιορίζεται στη στελέχωση ομάδων εθελοντών υπό την άμεση ή διακριτική στήριξη του Δήμου και στον εντοπισμό /καταγγελία «προβλημάτων» ή «οχλήσεων» -αυτά που ο καθένας θεωρεί σαν σημαντικά, (ή έχει εθιστεί να τα θεωρεί σαν τέτοια) και συνεπώς να τα καταγγέλλει «αρμοδίως». Άθελά μας, οι ατομικά συμμετέχοντες και τα σώματα εθελοντών γινόμαστε εκστρατευτικά σώματα της Διοίκησης προωθημένα «εκεί έξω» μέσα στην αποπροσανατολισμένη και σπαρασσόμενη κοινωνία, δηλαδή εντασσόμαστε μέσα στην προβληματική σχέση της κοινωνίας με τον εαυτό της και με το περιβάλλον της, διευρύνοντας την προβληματικότητα με τις καταγγελίες και τη στήριξη του Νόμου, γιατί πλέον o ίδιος ο νόμος μετέχει στην αντικοινωνική επίδραση. Ο κανόνας είναι γνωστός: ό,τι βαθαίνει τον έλεγχο του περιβάλλοντος, ό,τι εντείνει την ομηρία των κατοίκων από τις κατασκευασμένες δομές, ό,τι μονώνει ή αντιπαραθέτει τους ανθρώπους μεταξύ τους, ό,τι «αποδεσμεύει» από τους τοπικούς πόρους υπέρ της αγοράς, προωθείται. Αντίθετα ό,τι αντιδρά στα παραπάνω, κάθε αυθόρμητος, μη ποδηγετούμενος πειραματισμός, θεωρείται επικίνδυνος και καταγγέλλεται αρμοδίως. Καταστρέφεται έτσι η κατοικησιμότητα των τόπων και μαζί της η ικανότητα των κοινωνιών να ανταποκριθούν στο έργο τους αυτό (δηλ. του κάτοικου ή οικιστή) χωρίς την αναγκαία συνοχή. Το μισό εκατομμύριο ξενιτεμένων νέων, αν ποτέ γυρίσουν, θα βρουν μια χώρα πολύ πιο αφιλόξενη από αυτή που άφησαν. Από αυτόν τον δυσοίωνο πολιτικό αστερισμό «κατεβαίνει» σήμερα στους Δήμους και ο «Κλεισθένης-1», έναντι του οποίου ανησυχητική καταρχάς είναι η αποχή των δημοτών για το «πώς» της αυτοδιοίκησής μας. Μια αληθινή αυτοδιοίκηση θα όφειλε να έχει αναγνωρίσει το χρόνιο πρόβλημά της και να έχει έγνοια να αντιστρέψει τις προτεραιότητες: να εμπλουτίσει και να δυναμώσει τις τοπικές σχέσεις, να επαναφέρει τους κατοίκους στην αυτοδιοίκηση και μετά, ή στο βαθμό που αυτές επανέρχονται, να ενδιαφερθεί μετά και για τις αγορές και για όλα τα άλλα. Τώρα, που τόσο στην καθημερινή πρακτική το υποκείμενο της αυτοδιοίκησης έχει εξορισθεί, πραγματικοί κάτοικοι και κάτοχοι του Δήμου γίνονται τα όργανα της Αγοράς (για την κεφαλαιοποίηση και εκποίηση των τοπικών πόρων) και του Κράτους (για την ασφαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος), ενώ οι περισσευάμενοι κάτοικοι θα εκπέσουμε σε στάτους απλών πελατών του Δήμου, για όσο μάλιστα, θα το επιτρέπουν οι ελλειμματικοί ισολογισμοί μας. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να αμφισβητούμε ότι τα δημοκρατικά ανοίγματα τύπου «Κλεισθένη» γίνονται για την άνεση του δημότη και όχι για τη προβληματικότερη συγκατοίκησή του με την άγρια πανίδα της αγοράς, η οποία και θα πιστοποιείται κατά περίπτωση ως ο κατάλληλος «συνεργάτης» των Δήμων για τη «βιώσιμη ανάπτυξή τους», δηλαδή για την -με τρόπο επικερδή- εξόντωσή τους, γιατί περί εξόντωσης του αυτοδιοικητικού υποκειμένου πρόκειται πάνω στο πεδίο της Προόδου δια της Αγοράς. Το νομοσχέδιο καθορίζει με εξουθενωτική ακρίβεια τα νόμιμα πατήματα που χρειάζεται να ακολουθήσουν τα βήματά μας, τα νόμιμα σημεία που θα ακουμπάνε τα χέρια μας και τις νόμιμες ιδέες που πρέπει να τρέχουν στη σκέψη μας, προκειμένου να κάνουμε ό,τι επιθυμούμε! Και τί τελικά επιθυμούμε; Μα, τη βιώσιμη ανάπτυξη! Και πώς θα αυτή επιτευχθεί; Θα μας το υποδείξουν οι ειδικοί που πάντα υποδεικνύουν ό,τι ισχυροποιεί το προσχεδιασμένο μοντέλο εξέλιξης στο πλαίσιο του οποίου έχουν καταρτισθεί για να προτείνουν λύσεις. Ο Κων/νος Καραβίδας -που δεν ήταν κανένας αναρχικός παρά υπάλληλος της αγροτικής τράπεζας, στο διάστημα 1932-1953, και από νωρίτερα συνομιλητής τόσο του σοσιαλιστή Παπαναστασίου όσο και συντηρητικών οικονομολόγων σε θέματα τοπικής ανάπτυξης- συζητούσε σοβαρά και αρθρογραφούσε κιόλας, χωρίς να κινδυνεύει να τον βάλουνε σε ψυχιατρείο ή να διωχθεί από τη δουλειά του, ισχυριζόμενος πως δεν έπρεπε να καταργηθεί το εθιμικό δίκαιο των κοινοτήτων, μαζί εννοείται με τις πολλές τοπικές παραλλαγές του οι οποίες -έστω άτυπα- τότε λειτουργούσαν ακόμα, κι ότι η επέμβαση του εθνικού Κράτους σε αυτοδιοικητικά / εσωτερικά θέματα των κοινοτήτων έπρεπε να γίνεται μόνο σε περιπτώσεις κρίσης μιας κοινότητας και μόνο από θέση διαμεσολαβητή εξουσιοδοτημένου να επιλύει την ενδοκοινοτική κρίση σε συμφωνία με το ισχύον δίκαιο της κοινότητας! Πολύ μακριά πλέον απ’ όλα’ αυτά σήμερα, -χωρίς να γνωρίζουμε την καταγωγή της λέξης- το «βλαχοδήμαρχος» ηχεί υποτιμητικά στα αυτιά μας, στο βαθμό που αυτό στιγματίζει τον «αποστάτη» από τα κοινά, τον εγκάθετο από την κεντρική εξουσία στον κόρφο της κοινότητας. Δηλαδή τον εξωτερικό ρυθμιστή της ζωής σύμφωνα με το σύγχρονο δυτικό (εθνικό) Κράτος, το οποίο σαν σύλληψη και έμπρακτη λειτουργία εξ αρχής λειτούργησε σαν προτεκτοράτο, (αρκεί να θυμηθούμε το αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό κόμμα), που αντιμάχεται την κοινωνικότητα τόσο των υπηκόων του όσο και των λειτουργών του. Αυτό το ίδιο Εθνικό Κράτος, δύο σχεδόν αιώνες από τη δημιουργία του, εξακολουθεί με τις υποταχτικές στα κελεύσματα των ισχυρών κυβερνήσεις του, να πολεμά κάθε τι μεγάλο κι εμπνευσμένο, να ισοπεδώνει κάθε αξιοκρατία και να εγκαθιδρύει μια δημοκρατία της μετριότητας, ενοχοποιώντας τον πληθυσμό του για την ηθική εξαθλίωση και την οικονομική πτώχευση που το ίδιο προκάλεσε και υπηρέτησε πιστά! Μάλιστα σήμερα, με δεδομένη την έλλειψη δικαιοσύνης στις διεθνείς σχέσεις και την ανομία που επικρατεί (όλα ανάγονται σε σχέσεις ισχύος), τα Κράτη αποσταθεροποιούνται διπλά και κάθε κρίση μεταφέρεται και ξεσπάει στο εσωτερικό τους με απρόβλεπτες συνέπειες. Αν επομένως θέλουμε να πάρουμε μια σύγχρονη εμπειρία από το σβησμένο από τις μνήμες ναυάγιο των κοινοτήτων με δράστη το εκδυτικισμένο εθνικό Κράτος, είναι αυτό που σε μεγαλύτερη κλίμακα νοιώθουμε να επαναλαμβάνεται σήμερα με την κρίση των εθνικών κρατών, δηλαδή με τη διάσπαση της ενότητάς τους (πραγματική, όπως είδαμε δίπλα μας στη Γιουγκοσλαβία) και την αναδόμηση των εσωτερικών πραγματικοτήτων ενταγμένων στους θεσμούς (δίκαιο, οικονομία, ιδεολογία, άμυνα, κτλ.) ενός εν τη γενέσει του παγκοσμίου Κράτους. Για το κοινοτικό πνεύμα ή ό,τι έχει απομείνει από αυτό, «αποστάτης» δεν είναι πια ο κοινοτάρχης ή ο δήμαρχος, είναι και ο πρωθυπουργός, ο προεστός της εθνικής πλέον κοινότητας, η κυβέρνηση του οποίου επιβάλλει μια πολιτική ξένη από τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Στο βαθμό λοιπόν που αυτό το Κράτος -με την ευγενή συμπαράσταση των συμμάχων και δανειστών του- επιδιώκει να μετατρέψει έναν, ει μη τι άλλο, έξυπνο λαό, σε παθητικό υπήκοο, είναι μάλλον άνευ ουσίας να αναρωτιόμαστε αν ο «Κλεισθένης» είναι το κατάλληλο νομοσχέδιο. Άλλα πράγματα είναι αναγκαίο να προχωρήσουμε... Λάμπης Λαζάνης

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
    6 Ιουνίου 2018, 21:44

    Αντίσταση στην αλλοτρίωση της σκέψης μας.

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter