Τα παραλειπόμενα μιας .... κινηματογραφικής διαμαρτυρίας!

Ας μιλήσουμε για καθημερινά πράγματα. Αλήθεια, τι χρειάζονται ακριβώς τα Βριλήσσια; Μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον ή έργα βελτίωσης της ποιότητας της καθημερινής ζωής των δημοτών; Κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντούσε ότι προφανώς χρειάζονται και τα δύο. Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι σ’ ένα προάστιο χρειάζεται πρόβλεψη και υλοποίηση έργων μακράς πνοής που θα εξασφαλίσουν καλύτερη ζωή στις μελλοντικές γενιές; Αλλά και ποιος θα αρνιόταν και την ανάγκη έργων μικρού ή και μεγαλύτερου κόστους, που θα βελτίωναν σήμερα, τώρα, την καθημερινή ζωή στο προάστιο και θα το έκαναν πιο λειτουργικό, προσιτό και ελκυστικό για τους κατοίκους του; Αν ζούσαμε σε μία κανονική εποχή, τέτοιο δίλημμα δεν θα υπήρχε. Αλλά με όσα βιώνουμε στις κωμικοτραγικές μέρες μας, το ερώτημα προκύπτει εκ των πραγμάτων και εξελίσσεται σε ένα ακόμα στοιχείο διαίρεσης των πολιτών. Για εμάς, κριτήριο για την αποτελεσματικότητα μιας δημοτικής αρχής, εκτός από το κορυφαίο ζήτημα της δημοκρατίας, ποιος δηλαδή και με ποιον τρόπο παίρνει τις αποφάσεις που μας αφορούν, είναι το πόσο αυτές οι αποφάσεις διευκολύνουν την καθημερινότητά μας. Δεν θα επεκταθούμε σε δυσλειτουργικές καταστάσεις, με τις οποίες όλοι ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή στο προάστιο. Ενδεικτικά και μόνο, πεζοδρόμια ανύπαρκτα, στενά, κατεστραμμένα, επικίνδυνα από τις πλάκες που βγάζουν από τη θέση τους οι ρίζες των δέντρων που οι ιδιοκτήτες της παρακείμενης οικοδομής φυτεύουν αυθαίρετα και κατά το δοκούν. Κάδοι γεμάτοι, (όχι στο κέντρο, εκεί φαίνονται), αλλά στα πιο μικρά δρομάκια. Δρόμοι όλο μπαλώματα, ριγέ ή και καρό, από τα πολλά σκαψίματα και τις πρόχειρες ασφαλτοστρώσεις. Χρόνια ελαττώματα που αντιμετωπίζονται με ευκαιριακές παρεμβάσεις, όπως στην 25ης Μαρτίου, όπου απέναντι από την πλατειούλα του 3ου Δημοτικού Σχολείου, το οδόστρωμα όλο βυθίζεται, όλο διορθώνεται και όλο ξαναβυθίζεται. Είναι αυτά δευτερεύοντα; Ας έρθουμε τότε στη θέση μιας μητέρας που προσπαθεί να μεταφέρει με το καρότσι το μικρό της στο κοντινότερο πάρκο. Για να εκτελέσει αυτήν την επικίνδυνη αποστολή πρέπει για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής της να κινείται στο κέντρο του δρόμου, με τα αυτιά της τεντωμένα για να αποφύγει τα αυτοκίνητα. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτά είναι μεν απαραίτητα για την ομαλή ζωή στο προάστιο, κοστίζουν όμως πολύ. ότι οι εποχές είναι δύσκολες και «λεφτά δεν υπάρχουν». Ας μιλήσουμε λοιπόν για πρωτοβουλίες που κοστίζουν ελάχιστα, διευκολύνουν άμεσα τη ζωή διαφόρων ομάδων δημοτών και βελτιώνουν την εικόνα της πόλης, καθιστώντας την ελκυστικότερη για όλους μας. Ας πούμε κάποια παραδείγματα. Για την αίθουσα Μουσών της Κισσάβου ή καλύτερα για το ΤΥΠΕΤ: Περιουσία του δήμου, οι δημότες φορολογούνται για την συντήρηση τους αλλά ποια είναι η εικόνα; Κτίρια εξωτερικά απωθητικά, άβαφα, βρώμικα, παρακμιακά. Περιβάλλον χώρος παρατημένος. Εσωτερικά μη λειτουργικά. Κουρτίνες, που υποτίθεται θα έπρεπε να δημιουργούν συσκότιση για να εξυπηρετούν εκδηλώσεις που απαιτούν προβολές, σκισμένες, που όλο πέφτουν από τους κατεστραμμένους σιδηρόδρομους, δεμένες με παραμάνες! Δημοτική περιουσία αφύλακτη, έτσι που εξαφανίζονται από τραπεζομάντιλα μέχρι λάπτοπ. Πλακάκια σπασμένα, μεγάλοι κάδοι σκουπιδιών στον εσωτερικό χώρο τις περισσότερες φορές τιγκαρισμένοι από σκουπίδια, τουαλέτες, χωρίς χαρτί τις περισσότερες φορές, και μυρωδιά συχνά ανυπόφορη. Αν δε, μιλήσουμε, για τον τεχνικό εξοπλισμό τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα. Ο προτζέκτορας είναι από χρόνια προβληματικός. Κονσόλα απαρχαιωμένη, DVD player ξεπερασμένο, και όποτε χρειάζεται κομπιούτερ, κάποιος από εμάς πρέπει να το φέρνει από το σπίτι του. Ο χώρος υποδοχής είναι σαν υπόγεια αποθήκη. Ένας παράταιρος καναπές που κάπου δεν χώραγε τοποθετήθηκε εκεί, δίπλα του, ένα τραπέζι άσχετο, κάτι καρέκλες βρώμικες, από αυτές που βιαστικά και πανθομολογουμένως αποτυχημένα, αντικαταστάθηκαν πέρυσι. Για να μην μιλήσουμε για την απογοήτευση όσων επιλέγουν να κάνουν στα Βριλήσσια πολιτικό γάμο. Αντίστοιχη εικόνα και στην αίθουσα Μουσών. Εδώ ο προτζέκτορας είναι τελείως εκτός λειτουργίας. Η εκδήλωση του συλλόγου Ηπειρωτών για την γιορτή της μητέρας, όπως και του συλλόγου των Κρητών για την μάχη της Κρήτης στην πλατεία, καλύφθηκαν από τον εξοπλισμό του Cine-Δράση. Μια από τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εικόνας, ίσως η μικρότερη, είναι ότι στις διαλέξεις του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Δήμου ή τις προβολές του Cine-Δράση, ρεζιλευόμαστε πανελλαδικά σε ομιλητές, όπως ο αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος ή σκηνοθέτες όπως ο Ισραηλινός Ρόνι Όρεν. Αλλά η αρνητικότερη συνέπεια είναι ότι δεν εξυπηρετούνται οι ομάδες δημοτών που χρησιμοποιούν τον χώρο. Εν προκειμένω οι Βριλησσιώτες -και είναι πολλοί- που αγαπούν το σινεμά και παρακολουθούν τις προβολές που κάθε Πέμπτη πραγματοποιεί η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων στο ΤΥΠΕΤ υποβάλλονται στο μαρτύριο να βλέπουν μια σκοτεινή εικόνα γιατί το αίτημα για αντικατάσταση του προτζέκτορα, παρά τις επανειλημμένες κρούσεις προς κάθε αρμόδιο, δεν ικανοποιείται. Αλήθεια πόσο κοστίζει ένας προτζέκτορας και πόσο χρόνο χρειάζεται να μελετάει το θέμα η τεχνική ή όποια άλλη αρμόδια υπηρεσία; Έξοδο μηδαμινό, που μπορεί να περιοριστεί στα 1000 ευρώ αν μείνουμε μόνο στην αντικατάσταση του προτζέκτορα, ή να φτάσει στις 5000 ευρώ αν γίνει συνολική αντικατάσταση του εξοπλισμού και περιλαμβάνει μηχανήματα (από λάπτοπ έως DVD player) όλα συμβατά μεταξύ τους. Όπως προκύπτει από τις εκατοντάδες υπογραφές που συνοδεύουν το αίτημα για αντικατάσταση του εξοπλισμού* η υπομονή μας έχει εξαντληθεί. Οι κόποι μας και τα έξοδά μας να βρούμε, να πληρώσουμε και να προβάλουμε μια ταινία, πάνε χαμένα από την αδιαφορία της δημοτικής αρχής. Γιατί προς το παρόν, σε αδιαφορία θέλουμε να το αποδώσουμε. Αν ξεφύγουμε από αυτό, θα πρέπει να προσάψουμε ανικανότητα ή ακόμη και σκοπιμότητα σε βάρος του συλλόγου μας, αλλά ελπίζουμε ότι αυτά δεν συντρέχουν. Μαρίνα Παπαχρηστοδούλου Για την Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-Δράση * βλ. Διαμαρτυρία του Cine-Δράση: http://drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3400