της Λήδας Παπαγεωργίου

Κορμί μεταχειρισμένο. Κρανίο έτοιμο να εκραγεί απο υπερβάλλον βάρος. Πολιτικές ιδέες σε σήψη. Κοινωνικά αγαθά, κεκτημένα δικαιώματα, ελευθερίες σε άτακτη φυγή. Περισσότερο κράτος περισσότερη υποτέλεια περισσότερη ένδεια περισσότερη χειραγώγηση. Και η ιστορία κακοποιημένη. Η ζωή βιασμένη, η ελευθερια φιμωμένη, η αλήθεια πεταμένη στον κάδο των σκουπιδιών. "Είστε το νούμερο 29;" Η φωνή της υπαλλήλου της τράπεζας μου τρυπάει τα αυτιά. Ναι, είμαι το νούμερο 29. Με δανεικά χέρια με κομμένα πόδια με τρύπια μάτια. Δεν έχω υπόσταση. Είμαι το νούμερο 29. Είμαι ενα ΑΦΜ ένας ΑΜΚΑ ένας αριθμός ταυτότητας. Έχω ύπαρξη μόνο σαν πειθαρχημένο στρατιωτάκι στην καλολαδωμένη μηχανή σας. Γύρω μου κι άλλες υπάκουες μαριονέτες με το μαγικό χαρτάκι στα χέρια -το νούμερό τους, περιμένουν στωικά να πληρώσουν ακόμη μια φορά το σπίτι τους. Θέλω τα πόδια μου να περπατήσω ξανά. Θέλω τα χέρια μου νά,ναι δικά μου. Θέλω τα μάτια μου να δώ τι μου πήρατε. Σκίζω όλα τα χαρτιά και βγαίνω στον καθαρό αέρα. Επιτέλους αναπνέω. Χωρίς να το καταλάβω γίνομαι ένα με μια πορεία που περνά από μπροστά μου. Συνθήματα παλμός αποφασισμένα πρόσωπα. Κοντοστέκομαι και πιάνω το πανό που με τεράστια γράμματα γράφει Ανυπακοή. Λήδα Παπαγεωργίου