της Λήδας Παπαγεωργίου

Ομόνοια 2 το πρωί. Επαρχιώτες, ντιλέρια άνθρωποι σκιές πόρνες του δεκάευρου ευυπόληπτοι οικογενειάρχες σε αναζήτηση φθηνού κρέατος. Στάσου για λίγο και όλα θα τα δεις. Το ξέρω θα προσπεράσεις αλλά λίγο πρίν στρίψεις τη γωνία δες, τα τραβηγμένα από τη στέρηση χαρακτηριστικά. Το γέρο κοιλαρά που κρατά αυτόν τον άγγελο και σερνάμενη την οδηγεί στο ξενοδοχείο, Τους φύλακες της τάξης που μόλις έπιασαν ένα φτωχοδιάβολο και με την απειλή των γκλόμπ τον σπρώχνουν στο περιπολικό. Το κράσπεδο ξερνάει αίμα και χολή. Στάσου. Μείνε ακόμα λίγο. Χαρτάκια εισιτήρια θανάτου χωρίς επιστροφή αλλάζουν χέρια με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ένα ανθρώπινο κουφάρι κείτεται στο έδαφος. Από πάνω του άλλοι μελλοθάνατοι με τον πόνο σφραγίδα στο πρόσωπο ξαφρίζουν ότι προλάβουν για να αγοράσουν τον επόμενο θάνατο. Ομόνοια 2 το πρωί. Καθώς γυρνάς από βόλτα. Στο διπλανό στενό κάποιος πεθαίνει. Αλλά δε σε νοιάζει. Είναι αυτός που χρόνια τώρα σε έμαθαν να τον φοβάσαι να τον λυπάσαι να αποστρέφεις το πρόσωπο. Αυτός όμως θα είναι πάντα εκεί. Να σου χαλάει τη διάθεση. Να σου γυρνάει το στομάχι. Να νοιώθει ότι υπάρχει μέσα απ,το δικό σου τρόμο. Ομόνοια λίγο πριν το ξημέρωμα. Οι άνθρωπο σκιές σιγά σιγά εξαφανίζονται στις τρύπες τους. Οι καθαριστές του δήμου έπιασαν δουλειά. Να καθαρίσουν και να ξεπλύνουν από τα πλακόστρωτα τη χολή και το αίμα. Για να μπορέσουν να πατήσουν τα πόδια τους το πρωί οι κανονικοί οι έντιμοι οι φιλήσυχοι. Καλημέρα κόσμε! Λήδα Παπαγεωργίου