Του Σταύρου Λάβδα. Καλοκαιρινό Ιστορικό Ανάγνωσµα σε συνέχειες.

ΗΤΑΝ ΔΟΥΚΙΣΣΑ "ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ" Η ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ; Το 2ο μέρος του ιστορικού διηγήματος του Σταύρου Λάβδα για την ιστοσελίδα της "Δράσης" που βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία και πρωτότυπη ιστορική έρευνα, με τίτλο "ΗΤΑΝ ΔΟΥΚΙΣΣΑ "ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ" Η ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ;" Συνεχίζεται! Το Πάρτυ του Τσαγιού Εκεί γύρα στα 1770 στην Αµερική η κατάσταση µύριζε µπαρούτι. Η Αγγλία, η µητρόπολη, τους είχε τρελάνει τους αποίκους στους φόρους. Φόρος εδώ, φόρος εκεί, φόρος παραπέρα, όλοι αναρωτιόντουσαν που θα πάει αυτό. Στο µεταξύ οι Άγγλοι όλα αυτά τα λεφτά τα βάζανε στην τσέπη, δεν φτιάχνανε και κανένα δρόµο, κανένα µετρό, κανένα αεροδρόµιο τέλος πάντων, να µπορούν να πουν οι ντόπιοι ότι τα λεφτά τους πιάνουν τόπο, τίποτα. Ετσι λοιπόν οι άποικοι ήταν στην τσίτα να δούνε τι θα κάνουν. Είχαν βρει και ένα παλιό αγγλικό νόµο, θεµέλιο της αγγλικής αντιπροσωπευτικής δηµοκρατίας που έλεγε: «οποίος δεν αντιπροσωπεύεται, δεν πληρώνει φόρους», τον δείχνανε στους Άγγλους και τους λέγανε: «εµείς για να πληρώνουµε θέλουµε να έχουµε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση». Οι Αγγλοι σιγά µην ανοίγανε τέτοιες πληγές και αρχίζανε να ζητάνε τα ίδια και οι άλλες αποικίες και έτσι τα πράγµατα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Και δεν φτάνανε αυτά, το 1773 ήρθε και ο νόµος του τσαγιού. Τότε το µονοπώλιο της εισαγωγής του τσαγιού στην Αγγλία το είχε η Εταιρία των Ανατολικών Ινδιών µια εταιρία που µπροστά της οι σηµερινές πολυεθνικές είναι άγγελοι και στην οποία είχαν συµφέροντα οι περισσότεροι επιφανείς Αγγλοι. Οι Αµερικανοί αγόραζαν τσάι από την Αγγλία, αλλά τις µεγαλύτερες ποσότητες από Ολλανδούς εµπόρους που δούλευαν για λογαριασµό τους και οι Άγγλοι τους έλεγαν λαθρέµπορους. Το 1773 λοιπόν- εξαιτίας µιας κρίσης στην παγκόσµια αγορά του τσαγιού, αποτέλεσµα συρροής αρνητικών γεγονότων- οι αποθήκες της εταιρίας ξεχειλίζουν από τσάι και η εταιρία και οι µέτοχοι της οδεύουν στη χρεοκοπία. Τότε κάποιος πετάει την ιδέα: «να στείλουµε το τσάι να το πιουν οι Αµερικάνοι», η ιδέα του Αµερικανού τους άρεσε (Αµερικανός ήταν, απλά νόµιζε ότι είχε µια καλή ιδέα) και έβγαλαν το νόµο του τσαγιού που έδινε στην εταιρία το δικαίωµα να πουλάει απευθείας στην Αµερική ήδη φορολογηµένο τσάι. Οι Αµερικανοί πολύ θύµωσαν, αν και µε την κατάσταση που είχε δηµιουργηθεί το λαθραίο τσάι που έπιναν ήταν πολύ ακριβότερο από το φορολογηµένο που τους έστελναν. Σου λέει «σήµερα είναι έτσι, αύριο είναι αλλιώς», δεν θέλανε να νοµιµοποιήσουν τη φορολογία, δεν θέλανε την Εταιρία των Ανατολικών Ινδιών, είχαν δηµιουργηθεί και µεγάλα αµερικανικά συµφέροντα γύρω από τη διακίνηση του τσαγιού και έτσι αποφάσισαν να εµποδίσουν µε κινητοποιήσεις την εκφόρτωση των πλοίων. Και ενώ από τα άλλα λιµάνια τα πλοία γύρισαν πίσω, στη Βοστόνη ο Αγγλος διοικητής που ήταν και µέτοχος της Εταιρίας δεν επέτρεπε τον απόπλου αν τα πλοία δεν πλήρωναν τους αναλογούντες δασµούς. Οι Αµερικανοί έλυσαν το πρόβληµα απλά και αποτελεσµατικά. Σκέφτηκαν: «εντάξει, αυτοί θέλουνε τα γεµάτα πλοία να πληρώνουν δασµούς άλλα τα άδεια; από που κι ως που;», µπουκάραν στα πλοία και έριξαν το τσάι στη θάλασσα. Τόνοι και τόνοι τσάι έπεσαν εκείνη την ηµέρα στα νερά του κόλπου, µε αποτέλεσµα οι περίφηµοι αστακοί της Βοστόνης να τρελαθούν από την καφεΐνη, να τους πιάσει υπερκινητικότητα, να µεταλλαχτεί το dna τους και να γίνουν άνοστοι, ενώ οι δικοί µας που ζουν µια χαρά και ήρεµα ανοικτά της Αλοννήσου, σε νερά χωρίς τσάι και µε σωστή αναλογία αλατιού είναι διαχρονικά πεντανόστιµοι (ιδιαίτερα αν σου κάνουν το τραπέζι). Η πράξη αυτή- που αργότερα ονοµάστηκε "Τea Party" (Το Πάρτυ του Τσαγιού) και πάνω από διακόσια χρόνια αργότερα έδωσε το όνοµα της στη γνωστή αµερικανική πολιτική κίνηση της εποχής µας- οδήγησε στη λήψη σκληρών µέτρων από την πλευρά της Αγγλικής κυβέρνησης. Οι Αµερικανοί αντέδρασαν δυναµικά και δεν άργησαν να αρχίσουν και οι ένοπλες συγκρούσεις. Ο πόλεµος γενικεύτηκε και η Γαλλία έλαβε ενεργό µέρος στην αντιπαράθεση µε την πλευρά των Αµερικανών, κυρίως µε ναυτικές δυνάµεις και οικονοµική υποστήριξη. Λίγα χρόνια αργότερα τα πράγµατα είχαν κριθεί και η Αµερική όδευε προς την ανεξαρτησία και τη δηµιουργία των Ηνωµένων Πολιτειών. Η ιστορία µε το τσάι οδήγησε πέρα από τα άλλα και στην αντικατάσταση του από τον καφέ στις συνήθειες των Αµερικανών, γιατί µετά το Πάρτυ του Τσαγιού, εξακολούθησαν να σαµποτάρουν τις εισαγωγές του για χρόνια. Οταν υπάρχουν αίτια οι αφορµές βρίσκονται και συχνά φαίνονται παράλογες. Ο Αµερικανικός Πόλεµος της Ανεξαρτησίας (Η αµερικανική επανάσταση πού λέµε εµείς) είχε και αυτός µια τέτοια αφορµή: Το τσάι. Ο Μαρµπουά στην Αµερική Το 1779 η Γαλλία είχε ήδη πάρει επίσηµα θέση στο πλευρό των Αµερικανών και θέλοντας να είναι µέσα στις εξελίξεις, αποφάσισε να στείλει πρεσβευτή στο Αµερικανικό Κογκρέσο πού έδρευε στη Φιλαδέλφεια, αν και η ανεξαρτησία των ΗΠΑ δεν είχε αναγνωριστεί ακόµα επίσηµα. Η επιλογή του πρεσβευτή έγινε µε τα γνωστά αξιοκρατικά κριτήρια και η θέση προτάθηκε-σε ποιον άλλο;- στον Λα Λουτσέρν 3. Αυτός έβαλε όρους: «ΟK. να πάω στην Αµερική, όµως θέλω και τον Μαρµπουά µαζί µου» είπε στον υπουργό. «Μα βρε παιδί µου θα το µάθει η Μαρία- Θηρεσία και θα γίνει κόλαση» απάντησε αυτός. «Ας το µάθει, δεν θα κανονίζει αυτή τι εξυπηρετεί καλύτερα τα συµφέροντα της Γαλλίας.» Αυτές ήταν βαριές κουβέντες, γιατί η Μαρία- Θηρεσία δεν ήταν µόνο πανίσχυρη βασίλισσα της Αυστρίας, αλλά και πεθερά του νέου Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου του 16ου, µητέρα της Αντουανέτας. Ο υπουργός το σκέφτηκε, το στάθµισε, ήξερε και τις άκρες του Λα Λουτσέρν και το αποφάσισε. Ο Φρανσουά ανακλήθηκε στην υπηρεσία και στάλθηκε στην Αµερική, γραµµατέας στην πρεσβεία. Το ταξίδι για την Αµερική τότε γινόταν φυσικά µε πλοίο και διαρκούσε πολύ. Όταν µπήκαν στο πλοίο ο Λα Λουτσέρν 3 και ο Μαρµπουά ανακάλυψαν ότι συνταξίδευαν µε ένα πολύ υψηλόβαθµο Αµερικανό, τον Τζον Ανταµς, που επέστρεφε από αποστολή στο Παρίσι. Τι αποστολή δηλαδή, για λεφτά είχε πάει και µάλιστα επειδή διάβαζε Καραγάτση και του είχε µείνει η ατάκα του Γιούγκερµαν «τα ταξίδια ωφελούν τη νεολαία» είχε πάρει µαζί του και το γιο του, τον Τζον Κουίνσι, για να δει πράγµατα καινούργια και να ωφεληθεί. Ο Τζον Κουίνσι πράγµατι ωφελήθηκε από το ταξίδι και για αυτό έγινε αργότερα και πρόεδρος των ΗΠΑ, ο 6ος. Τώρα βέβαια κάποιοι λένε ότι δεν ήταν αυτή η αιτία, ότι µάλλον τον Τζον Κουίνσι τον βοήθησε το γεγονός ότι πριν από αυτόν ο πατέρας του έγινε και αυτός πρόεδρος των ΗΠΑ, ο 2ος, αλλά εµείς διαφωνούµε. Γίνονται τέτοια στις Δηµοκρατίες; Ετσι οι δυο Γάλλοι κάνανε τα πρώτα κονέ µε την Αµερικανική ιεραρχία και µάλιστα o φιλοµαθής Φρανσουά, άρχισε και µαθήµατα Αγγλικών, µε δάσκαλο τον Τζον Κουίνσι. Μέχρι να φτάσουν στη Βοστόνη είχε µάθει τα βασικά. Με την ισχύ της Γαλλίας και την υποστήριξη του Ανταµς οι δυο Γάλλοι-που έτσι και αλλιώς θα ήταν καλοδεχούµενοι, αφού η Γαλλία ήταν ισχυρός σύµµαχος-εντάχθηκαν γρήγορα στην αµερικανική κοινωνία και έγιναν αµέσως αποδεκτοί από την αµερικανική ελίτ. Βέβαια οι Αµερικανοί, πρακτικοί άνθρωποι, αµέσως κατάλαβαν ότι αν θέλουν να κάνουν δουλειές ο άνθρωπος µε τον οποίο έπρεπε να µιλάνε ήταν ο Μαρµπουά, που εκτός των άλλων ήξερε λίγο και τη γλώσσα. Ετσι ο Φρανσουά απέκτησε γρήγορα τις κατάλληλες επαφές, προώθησε συνεργασίες και επειδή οι συνεργασίες απέδιδαν καρπούς ο Μαρµπουά πήρε προαγωγή και έγινε πρόξενος. Αµέσως έστησε 13 υποπροξενεία, ένα σε κάθε αµερικανική πολιτεία και µε αξιοκρατικά κριτήρια, µε τη σειρά του και αυτός, επέλεξε σαν επικεφαλής σε ένα από αυτά το µικρότερο αδερφό του, προς µεγάλη χαρά του γερο-Μπαρµπέ που ζούσε ακόµα. Ο Μαρµπουά είχε πάρει πάνω του το σύνολο σχεδόν των Γαλλο-αµερικανικών θεµάτων, τα πράγµατα προχωρούσαν, οι σχέσεις πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και ο Φρανσουά µας είχε γίνει σηµαντικός παράγοντας της αµερικανικής πολιτικής ζωής. Σε αρκετές περιπτώσεις µάλιστα ζητήθηκε η γνώµη του και για εσωτερικά πολιτικά ζητήµατα, αφού οι Αµερικανοί έφτιαχναν στην πράξη ένα κράτος από το µηδέν, είχαν πολλά θέµατα να λύσουν και χρειάζονταν τη συµβουλή κάποιου που είχε εµπειρία στα θέµατα αυτά. Εδώ πρέπει να πούµε και δυο πράγµατα για τον Λα Λουτσέρν 3, γιατί µάλλον τον αδικούµε τον άνθρωπο, µόνο και µόνο γιατί ήταν ευγενής, είχε άκρες και ήταν και λίγο τεµπελάκος. Ο Λα Λουτσέρν 3 λοιπόν ήταν ένας έξυπνος, ανοιχτόµυαλος άνθρωπος και αυτά που έβλεπε στην Αµερική τον είχαν επηρεάσει θετικά. Εβλεπε ότι ο κόσµος άλλαζε και ήθελε και αυτός µε τον τρόπο του να είναι µέρος αυτού του νέου κόσµου. Ετσι λοιπόν ήταν υπέρ της αµερικανικής ανεξαρτησίας -και όχι µόνο γιατί εξυπηρετούσε τα γαλλικά συµφέροντα-έπαιξε σηµαντικό ρόλο στην ενοποίηση των πολιτειών χρησιµοποιώντας την γαλλική ισχύ για να πείσει τις απρόθυµες πολιτείες και έφτασε µέχρι του σηµείου να δώσει προσωπικές εγγυήσεις, αλλά και δάνεια (ήταν πάµπλουτος) στους Αµερικανούς για την επίτευξη του στόχου τους. Μακριά από τη πατρίδα ο Φρανσουά είχε την ευκαιρία να χρησιµοποιεί περισσότερο το περίφηµο "ντε", να παρουσιάζεται δηλαδή σαν ο ευγενής «Φρανσουά Μπαρµπέ ντε Μαρµπουά», γρήγορα όµως κατάλαβε ότι οι Αµερικανοί δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τίτλους και ευγένειες και έτσι κάτι τέτοιο δεν είχε κανένα νόηµα. Πάντως συνέχισε να το χρησιµοποιεί σποραδικά όσο ήταν στην Αµερική, το σταµάτησε στη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης και δεν το ξαναχρησιµοποίησε ποτέ ούτε πολύ αργότερα που τα πράγµατα είχαν έρθει έτσι που θα µπορούσε δικαιωµατικά να το κάνει. Ισως όλα αυτά να έχουν να κάνουν και µε την πολιτική συνειδητοποίηση του Φρανσουά. Μέχρι που πήγε στην Αµερική, ο Φρανσουά ήταν ένας φιλόδοξος κρατικός λειτουργός και τίποτε άλλο. Στην Αµερική εντυπωσιάστηκε από το πνεύµα ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας που, έστω και στα χαρτιά, επικρατούσε και παρακολουθώντας την αµερικανική πολιτική ζωή συνειδητοποιήθηκε και αυτός πολιτικά. Επαψε να είναι "Έτσι τα βρήκαµε, έτσι θα τα αφήσουµε". Έπρεπε και στη Γαλλία να γίνουν αλλαγές. Να πάψει να υπάρχει δουλεία. Να αναγνωριστούν σε όλους τους ανθρώπους ανθρώπινα δικαιώµατα. Να συµµετέχουν περισσότεροι άνθρωποι στη λήψη των αποφάσεων για τους πολλούς και άλλα τέτοια. Αν σε αυτά προσθέσουµε και το κόλληµα του µε τον ισοσκελισµό εσόδων- δαπανών σε κάθε δραστηριότητα της δηµόσιας ζωής, καταλαβαίνουµε ότι ο Μπαρµπέ-Μαρµπουά έγινε ένας πρώιµος Φιλελεύθερος. Αυτή τη στάση την τήρησε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Ανθρώπινα δικαιώµατα και υγιή οικονοµικά, το δίπτυχο του Μπαρµπέ- Μαρµπουά. Το κόλληµα µε τα οικονοµικά το απέκτησε από µικρός, όταν έβλεπε το ρεσιτάλ κακοδιαχείρισης που δίνονταν όπου και αν πήγαινε. Οι ευγενείς αρµόδιοι δεν ενδιαφέρονταν για ισολογισµούς και τέτοια. Απλά όταν τα νούµερα δεν έβγαιναν, είτε αύξαναν τη φορολογία (έτσι κι αλλιώς η τάξη τους δεν πλήρωνε φόρους) ή έκαναν κανένα πόλεµο να τα πάρουν από άλλους (έτσι κι αλλιώς αυτοί δεν σκοτώνονταν στους πολέµους). Ο Μαρµπουά λοιπόν ασχολούνταν µε τα οικονοµικά από όποια θέση κι αν βρίσκονταν και έχοντας ταλέντο στο θέµα αυτό φαίνονταν στους άλλους, τους αδιάφορους σαν θεός της οικονοµίας. Ο γάµος - Η Σοφί Στο µεταξύ για τα µέλη της αµερικανικής ελίτ είχε προκύψει άλλο κρίσιµο θέµα. Ποιος θα παντρέψει την κόρη του µε το Μαρµπέ-Μαρµπουά. Ειχαν παρατηρήσει βέβαια ότι κόντευε τα σαράντα και ανύπαντρος όπως ήταν αποτελούσε το νο 1 στόχο. Έτσι λοιπόν, για να µην έχουν περιττούς διαξιφισµούς και αντιδικίες, µάλλον το αποτέλεσµα κρίθηκε στον κλήρο και ο κλήρος έπεσε στον Μουρ. Αυτός ο Μουρ και τι δεν ήταν. Εµπορος, τραπεζίτης πολιτικός µε συµµετοχή στην επανάσταση και στα κοινά-διατέλεσε µάλιστα και Κυβερνήτης της Πενσυλβάνια ένα φεγγάρι-σε όλα µέσα ήταν. Είχε κάνει και ένα καλό γάµο-παντρεύτηκε µια κόρη της δυναστείας των Λόυντ, των πιο πλούσιων στη Φιλαδέλφεια, και έτσι οι Μουρ ήταν ένα από τα ανερχόµενα νέα τζάκια των ΗΠΑ. Ο Μουρ είχε και κάµποσα παιδιά και ανάµεσα τους και µια κόρη, την Ελίζαµπεθ, που τότε ήταν σε ηλικία γάµου. Ο Μουρ τάφερε από δω τάφερε αποκεί τα βρήκε µε τον Φρανσουά-οικονοµικές λεπτοµέρειες δεν ξέρουµε- και έτσι και παρά τη διαφορά της ηλικίας- η Ελίζαµπεθ ήταν τότε µόνο είκοσι χρονών, ο Φρανσουά τριάντα εννέα -η κατάσταση προχώρησε και ο γάµος έγινε µε κάθε επισηµότητα στη Φιλαδέλφεια το 1784. Το πρώτο τους παιδί, ένα κορίτσι, γεννήθηκε το 1785, βαφτίστηκε σε καθολική εκκλησία και ονοµάστηκε Μαρί-Ανν-Σοφί αλλά η µαµά της, που το εύρισκε αναποτελεσµατικό να φωνάζει «Μαρι-Ανν -Σοφί, πρόσεχε θα πέσεις», αφού µέχρι να το πει η µικρή σίγουρα θα είχε πέσει, την φώναζε απλά Σοφί. Ο πατέρας της πάλι που δεν ήθελε η κόρη του να έχει το κακόηχο επώνυµο Μπαρµπέ- που στα Γαλλικά ακούγεται κάπως σαν ξυρισµένος, κουρεµένος, περισσότερο µάλλον κουρεµένος- έκοψε το Μπαρµπέ, χωρίς να παραλείψει να βάλει το “ντε” µπροστά από το Μαρµπουά, τουλάχιστον εκεί που τον έπαιρνε. Έτσι µας προέκυψε η Σοφί ντε Μαρµπουά, που αργότερα έγινε γνωστή σε µας σαν δούκισσα της Πλακεντίας, κάτι που αν το µάθαινε τότε ο Φρανσουά θα του προκαλούσε τεράστια έκπληξη. Τότε. Οταν παντρεύτηκε, ο Φρανσουά είχε ήδη συµπληρώσει έξι χρόνια επιτυχούς θητείας στη θέση του γενικού προξένου και το φυσιολογικό ήταν να γίνει πρέσβης και µάλιστα σε καλό πόστο. Αυτό όµως ήταν αδύνατο γιατί δεν ήταν ευγενής (παρά το ντε). Έτσι η καριέρα του είχε κολλήσει για µια ακόµα φορά. Σκεπτόταν µάλιστα το ενδεχόµενο να τα παρατήσει να κάνει κάτι άλλο στην Αµερική ή να γυρίσει στη Γαλλία, γιατί δεν φαντάζονταν να περνάει όλη του τη ζωή σαν πρόξενος. Τότε όµως το Κογκρέσο των ΗΠΑ µετακινήθηκε στη Νέα Υόρκη και ο Φρανσουά αποφάσισε να αναβάλει τις όποιες αποφάσεις για αργότερα και να πάει στη Νέα Υόρκη και αυτός. Σου λέει «νιόπαντρος είµαι. νέα γυναίκα έχω, στη µούχλα της Φιλαδέλφειας την έχω κλεισµένη, ας πάµε στη Νέα Υόρκη, να µπορώ να τη βγάζω έξω, να την πηγαίνω κανά θέατρο, κανά σινεµά, να περνάει καλά». Κάλεσαν µια µεταφορική, πήραν και τη Σοφί, µηνών τότε, στην αγκαλιά και ξεκίνησαν. Στη Νέα Υόρκη πέρασαν καλά όσο έµειναν. Κάθε βράδυ έξω, πότε στο Μπρόντγουαιη, πότε σε κάνα ρεστοράν, µερικές Πέµπτες µάλιστα πήγαιναν και στο Σινέ-Δράση, παράρτηµα Νέας Υόρκης, να δούνε καµιά ταινία της προκοπής, ωραία ήταν. Όλα αυτά τα ωραία όµως είχαν αιφνίδιο τέλος όταν έφτασε το γράµµα. Άγιος Δοµίνικος Η Ισπανιόλα είναι ένα µεγάλο νησί της Καραϊβικής κοντά στην Κούβα µε έκταση όσο η µισή Ελλάδα. Σήµερα είναι χωρισµένο σε δυο κράτη: την Αϊτή στα Δυτικά και την Δοµινικανή Δηµοκρατία στα Ανατολικά. Στα τέλη του 18ου αιώνα το δυτικό κοµµάτι, περίπου στα όρια της σηµερινής Αϊτής, ήταν Γαλλική αποικία και µάλιστα η πιο προσοδοφόρα. Οι Γάλλοι ονόµαζαν την αποικία αυτή Αγιο Δοµίνικο. Το 1785 πρόκυψε θέµα κυβερνήτη του Άγιου Δοµίνικου, µια θέση πολύ υψηλή και περιζήτητη, γιατί δεν ήταν λίγο να είσαι κυβερνήτης της σηµαντικότερης γαλλικής αποικίας, άσε που µια τέτοια θέση είχε και τα τυχερά της. Μεγάλα τυχερά. Για την πλήρωση της θέσης αυτής συνεδρίασε η γνωστή αρµόδια επιτροπή, η οποία επειδή δεν µπορούσε να επιλέξει µε τα γνωστά κριτήρια τον Λα Λουτσέρν 3, γιατί η θέση ήταν πολύ υψηλή ακόµα και για αυτόν, έκανε την έκπληξη και επέλεξε τον Λα Λουτσέρν 1. Κάτω από τον Κυβερνήτη θα ήταν ο Γενικός Διοικητής που θα έκανε όλη τη δουλειά και ο Λα Λουτσέρν 1 διάλεξε φυσικά το Μαρµπουά, που είχε ξελασπώσει τον αδερφό του σε τόσες περιπτώσεις στο παρελθόν. Ο Υπουργός Ναυτικών που ήταν ο αρµόδιος για τις αποικίες έδωσε αµέσως την έγκριση του. Τον Μαρµπουά θα είχε επιλέξει και ο ίδιος, αφού υπουργός Ναυτικών είχε µόλις γίνει ο Κάστρ, αυτός µε τα ιδιαίτερα. Όταν έφτασε το γράµµα µε την πρόταση, ο Μαρµπουά δεν σκέφτηκε καθόλου. Είπε αµέσως "Ναι". Δεν ξέρουµε τη γνώµη της Αµερικάνας, της κυρίας Μαρµπουά, η οποία, πιθανόν να µην ήθελε να µετακοµίσει και πάλι και να µεταφέρει κρεβάτια και πολυθρόνες στο Πορτ ο Πρενς, την υγρή και τριτοκοσµική πρωτεύουσα του Αγίου Δοµίνικου αφήνοντας τη Νέα Υόρκη, όµως το να είσαι κυρία Γενικού Διοικητού στα εικοσιένα είναι σηµαντικό, αλλά και να µην ήθελες δεν θα σε ρωτούσε κανένας. Έτσι η µικρή Σοφί, πριν συµπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής της άλλαξε και πάλι περιβάλλον. Όταν έφτασε στο Πορτ ο Πρενς, ο Μαρµπουά ρίχτηκε αµέσως στη δουλειά. Ήταν φανερό ότι πολλά έπρεπε να αλλάξουν και θα τα άλλαζε αυτός. Οµως στον Αγιο Δοµίνικο κουµάντο πραγµατικό έκαναν οι άποικοι και οι γενικοί διοικητές ήταν µάλλον διακοσµητικοί και για να µαζεύουν και τίποτα τυχερά κάνοντας τα στραβά µάτια όπου χρειαζόταν και έτσι ο νέος Διοικητής που δεν του έφτανε που ήταν διοικητής ήθελε κιόλας να διοικήσει, ήρθε σε απευθείας σύγκρουση µε τους αποίκους. Θέµα της σύγκρουσης τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Οι άποικοι συµπεριφέρονταν τόσο στους ντόπιους όσο και στους σκλάβους σαν σε ζώα και ακόµα χειρότερα και είχαν δικαίωµα ζωής ή θανάτου πάνω τους. Του Μαρµπουά δεν του άρεσαν αυτά, ήθελε να τηρούνται τουλάχιστον οι -ανεπαρκείς κατά τη γνώµη του -γαλλικοί νόµοι. Μάζεψε λοιπόν τους αντιπροσώπους των αποίκων και τους είπε: «Δεν είναι δυνατόν κύριοι να συµπεριφερόµαστε στους ανθρώπους αυτούς µε τον τρόπο αυτό. Είναι και αυτοί άνθρωποι, έχουν δικαιώµατα.» Στην αρχή οι άποικοι νόµιζαν ότι πρόκειται για αστείο. Όταν κατάλαβαν ότι σοβαρολογούσε του απάντησαν: «Μα αν ήταν να τους συµπεριφερόµαστε σαν να είναι άνθρωποι, θα είχαµε µείνει στη Γαλλία κύριε διοικητά». Ο Μαρµπουά επέµενε και έτσι από τις πρώτες µέρες της διοίκησης του ήρθε σε κόντρα µε τους αποίκους. Και δεν έφτανε η κόντρα για τα δικαιώµατα, προέκυψε και άλλο θέµα: Τα οικονοµικά. Στα οικονοµικά γινόταν χαµός. Οι πάντες έκαναν ότι ήθελαν και οι φοροεισπράκτορες ήταν πάµπλουτοι, ενώ το κράτος έπαιρνε ψίχουλα. Ο Φρανσουά αποφάσισε να τα µαζέψει όλα αυτά και έτσι έκανε ορκισµένους εχθρούς όσους ζούσαν από το κράτος. Στην προσπάθεια του να βάλει τάξη στη διαρροή συναλλάγµατος και µε τη φιλελεύθερη µανία του για ισοσκελισµένους λογαριασµούς, ο Μαρµπουά αποφάσισε να περικόψει τις εισαγωγές, γιατί ξοδεύονταν πολύ συνάλλαγµα στη χρηµατοδότηση τους και να βάλει χέρι στους εµπόρους σιταριού που δεν απέδιδαν φόρους. Οι περικοπές έγιναν, αλλά οι εισαγωγές πολυτελών αγαθών που προορίζονταν για τους πλούσιους αποίκους συνεχίστηκαν κανονικά. Αυτό που περικόπηκε ήταν οι εισαγωγές σιταριού - φταίει γιαυτό και ο Μαρµπουά, δεν γίνονται όλα µαζί- µε αποτέλεσµα να πέσει πείνα στον Αγιο Δοµίνικο και οι φτωχοί, που έτρωγαν πια λιγότερο ξύλο, πέθαιναν από την πείνα. Πήγε να τα µαζέψει ο Μαρµπουά να κόψει τα πολυτελή, του την πέσανε οι άποικοι. Ετσι τα πράγµατα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Στο µεταξύ, ο Λα Λουτσέρν 1, ο κυβερνήτης είχε αράξει σε µια αιώρα και κάπνιζε όλη µέρα πούρα Αγίου Δοµίνικου που είναι πολύ καλής ποιότητας συγκρίσιµα µε τα Κουβανέζικα και όταν του την πέφτανε για να λύσει κανένα ζήτηµα απαντούσε: «Αυτό είναι αρµοδιότητας Γενικού Διοικητή, σε αυτόν να πάτε». Το 1788 βασιλιάς και πρωθυπουργός έκριναν απολύτως επιτυχηµένη τη θητεία του Λα Λουτσέρν 1 στον Άγιο Δοµίνικο, τον διόρισαν Υπουργό Ναυτικών και έστειλαν νέο κυβερνήτη στον Άγιο Δοµίνικο. Ο νέος Κυβερνήτης έφτασε λίγο αργότερα και είχε και άποψη. Όταν λοιπόν ο Μαρµπουά κατάλαβε ότι εδώ θα του πεθάνουν όλοι από πείνα και πήρε µέτρα για την επανεισαγωγή σιταριού, ο Κυβερνήτης δεν του τα ενέκρινε: «Εσυ έκοψες τις εισαγωγές, πέτυχες, ισοσκέλισες το ισοζύγιο δεν θα µου το χαλάσεις τώρα που ανέλαβα». «Μα θα πεθάνουν όλοι από ασιτία». «Δεν µε νοιάζει, ας πρόσεχες τότε». Η διαµάχη κορυφώθηκε σύντοµα και το θέµα έφτασε µέχρι το βασιλιά. Εκεί και µε τη βοήθεια του Λα Λουτσέρν 1, που ήταν πια ο αρµόδιος υπουργός, κέρδισε ο Μαρµπουά και ο Κυβερνήτης ανεκλήθη. Στο µεταξύ στο Πορτ ο Πρένς, που όλοι τον Μαρµπουά ήξεραν σα διοικητή, πλούσιοι και φτωχοί, άποικοι και ντόπιοι είχαν στραφεί πλέον όλοι εναντίον του. Το καλοκαίρι του 1789 ξέσπασε η Γαλλική επανάσταση, όµως στο Πορτ ο Πρενς δεν είχαν ίντερνετ να το µάθουν αµέσως και πληροφορήθηκαν τη πτώση της Βαστίλλης το Σεπτέµβρη. Τότε οι µεν φτωχοί βγήκαν στους δρόµους, οι δε άποικοι επαναστάτησαν κι αυτοί κατά της εξουσίας, δηλαδή του Μαρµπουά. Ο Φρανσουά κατάλαβε ότι θα έχει κακά ξεµπερδέµατα κι έτσι πήρε βιαστικά την Αµερικάνα και τα παιδιά-η Αµερικάνα είχε γεννήσει άλλη µια κόρη στο µεταξύ, που πέθανε λίγο αργότερα στη Γαλλία-και χωρίς να καλέσουν αυτή τη φορά µεταφορική, παράτησαν ψυγεία, τηλεοράσεις, καναπέδες, κρεβάτια, τραπεζάκια κλπ στο Διοικητήριο, µπάρκαραν σε ένα πολεµικό πλοίο που ήταν αραγµένο στο λιµάνι και έφυγαν νύχτα από τον Αγιο Δοµίνικο. Το επόµενο πρωί λαϊκό δικαστήριο, που έστησαν οι άποικοι, καταδίκασε µε συνοπτικές διαδικασίες το Μαρµπουά σε θάνατο και αφού δεν µπόρεσαν να τον βρούνε για να εκτελέσουν την ποινή, έκαψαν το ίδιο βράδυ ένα οµοίωµα του από άχυρο στην Κεντρική Πλατεία του Πορτ ο Πρένς. συνεχίζεται... Πρωτότυπο ιστορικό διήγημα του Σταύρου Λάβδα για την ιστοσελίδα της «Δράσης». Μέρος 2ο. Το 1ο μέρος: ΗΤΑΝ ΔΟΥΚΙΣΣΑ "ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ" Η ΔΟΥΚΙΣΣΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ; http://drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=3459