«Τα Βριλήσσια που δικαιούμαστε» δεν είναι αυτά που κάποιοι νομίζουν.

Διανύουμε μια περίοδο διαλυτική, ταυτόχρονα μεταβατική, για την κοινωνία, τον τρόπο που αυτή αντιλαμβάνεται τον εαυτό της και τον προορισμό της. Όμως μέσα στην κρίσιμη αυτή φάση, το πολιτικό σύστημα να αρνείται να δει τις απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα, τις ανάγκες της κοινωνίας, να προετοιμάσει διέξοδο από την παρακμή. Αρκείται να θριαμβολογεί (και να εξαπατά) τους πολίτες περί επιστροφής στην «κανονικότητα» και άλλα ανάλογα ή να εστιάζει στα δευτερεύοντα με αμοιβαία σκηνοθετημένες φιλονικίες. Όχι τυχαία, τα ίδια ακριβώς συντρέχουν και στην αυτοδιοίκηση. Αν και μιλάμε για τον πιο κοντινό θεσμό στον πολίτη, οι αιρετοί δεν έχουν καταφέρει να αυτονομηθούν από τις πρακτικές του κομματισμού, με τον οποίο συνδέονται στενά, να αναπτύξουν τους δικούς τους δρόμους δράσης και συνεννόησης. Να αντιμετωπίσουν από κοινού το ουσιαστικό πρόβλημα: Πώς η τοπική κοινωνία από άμορφος χυλός ανθρώπων χωρίς ονοματεπώνυμο θα γίνει πραγματική κοινότητα, για να μπορεί να ανταποκριθεί (και να μετέχει) στις πολιτικές που της απευθύνονται; Πώς να μιλήσεις για αλληλεγγύη, για ανακύκλωση, για ασφάλεια, για σχεδιασμό, χωρίς ευήκοη κοινωνία, χωρίς να υπάρχει «παραλήπτης»; Το λέμε και το ξαναλέμε: Δήμος χωρίς δημότες δεν νοείται. Χωρίς τη δική τους διαρκή παρουσία η πόλη μεταλλάσσεται από χώρος οικείος, σε κέντρο υποδοχής κατοίκων - ιδιωτών. Αυτοδιοίκηση σημαίνει διάσωση της τοπικότητας, αναζωογόνηση των δικτυώσεων, το πρωταρχικό πλαίσιο όπου οι άνθρωποι δραστηριοποιούνται, συγκροτούν την καθημερινότητά τους, αναλαμβάνουν ρόλο και ευθύνη. Αυτό το πλαίσιο έχει ατονήσει, έχει θαμπώσει, έχει διαρραγεί, έχει καταλήξει μικρογραφία της κεντρικής σκηνής, με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τις ίδιες μεθόδους. Γι’ αυτό πρέπει να ξαναφτιαχθεί! Η πόλη να λειτουργήσει εκ νέου, να κινηθεί, να ζωντανέψει. Ως τόπος με ταυτότητα, όπου ενεργούν πολίτες – δημότες, όχι χειροκροτητές. Αυτό είναι κεντρικό ζήτημα. Την ώρα λοιπόν που έτσι έχουν τα πράγματα, κάποιοι αγνοούν τα σημαντικά και αναπαράγουν τις παθογένειες του κομματισμού. Την μικροπολιτική, την αδιαφάνεια, την μη λογοδοσία, τις άγονες και θεατρικές φιλονικίες, τις υποσχέσεις, την ευκολία, την μη εργατικότητα, δεν είναι σε θέση να βρουν δίοδο επικοινωνίας με τους δημότες, παρά υποσχόμενοι έργα, καθρεφτάκια σε ιθαγενείς που χειροκροτούν. Όλοι οι κομματικοί υποψήφιοι αυτό μπορούν μόνο να κάνουν! Είναι εντυπωσιακό αλλά κατ’ εικόνα και ομοίωση με τα περί «κανονικότητας» που διακινεί η κυβέρνηση, οι τοπικοί μνηστήρες αναπαράγουν και στα Βριλήσσια την ίδια φιλολογία, είτε εκπροσωπούν κόμματα της κυβέρνησης, είτε της αντιπολίτευσης. «Επιστροφή στα έργα» υπόσχεται ό ένας, προώθηση των κυκλοφοριακών παρεμβάσεων που θα μας διασφαλίσουν «ένα ήσυχο προάστιο», υπόσχεται ο άλλος. Επενδυτικά σχέδια στον αέρα, (το 2010 μας υπόσχονταν μια ελβετική πόλη), χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς επίγνωση της κατάστασης, χωρίς πόρους, χωρίς σχεδιασμό, με την κοινωνία άφωνη, διαλυμένη και θεατή. Με μόνο εφόδιο τις κομματικές του σχέσεις κάθε υποψήφιος, διατείνεται ότι θα εξασφαλίσει προνομιακή μεταχείριση «για τα Βριλήσσια που δικαιούμαστε» από την κυβέρνηση και τις γνωριμίες του! Το μόνο που μένει στους δημότες είναι να τον εμπιστευθούν εν λευκώ, μήπως τα καταφέρει! Διοικήσεις που χρέωσαν τον δήμο (ομολογώντας το εκ των υστέρων) ή απέτυχαν να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη, όπως είναι η συντήρηση των δημοτικών υποδομών, προπαγανδίζουν έργα και παρεμβάσεις εκατομμυρίων σε ορίζοντα δεκαετίας! Η σημερινή διοίκηση για παράδειγμα, εισηγείται «Σχέδια Βιώσιμης Κινητικότητας» όταν χρειάστηκε μια θητεία για να αποκαταστήσει λίγα τετραγωνικά σπασμένων δαπέδων στην πλατεία Αναλήψεως. Και διαφημίζει από πάνω την παρέμβασή της! Τέτοια αποτελεσματικότητα! Έχουμε πράγματι ανάγκη από έργα! Από έργα αποδοτικά, κατάλληλα επιλεγμένα, εκεί που πάσχει η πόλη και όχι εκεί που αποφασίζουν τα χρηματοδοτικά κυκλώματα, με τους πολίτες συμμέτοχους, έργα που δεν θα μείνουν στα χαρτιά όπως συνήθως. Έχουμε πράγματι ανάγκη από ένα νέο κλειστό γυμναστήριο, η «Δράση» το διεκδίκησε στη συζήτηση του προϋπολογισμού του 2015 αλλά δεν εισακούσθηκε. Και από χώρους πολιτισμού. Υπάρχει επίσης ζήτημα με την αξιοποίηση της δημοτικής έκτασης της οδού Μητροπούλου, για την οποία τηρείται σιγή ιχθύος από όλες τις πλευρές, άραγε για ποιο λόγο; Και για άλλα, που δεν είναι της ώρας. Όμως, όπως και να ‘χει, «τα Βριλήσσια που δικαιούμαστε» δεν είναι αυτά που κάποιοι νομίζουν. Είναι η ανασύνταξη της πόλης, της δημοτικής ζωής, του δημόσιου χώρου. Και το μεγάλο αυτό «έργο» αφορά όσους αναζητούν λύσεις πέρα από το κομματικό σύστημα και τα παρακλάδια του. Τα πράγματα φαίνονται ήρεμα στην επιφάνεια και καταλαγιασμένα αλλά δεν είναι. Ο κόσμος παραμένει βουβός, προβληματίζεται για το προς τα πού να κινηθεί, ωστόσο αναζητά με αγωνία προοπτική. Κάτω από τα επιφαινόμενα κοχλάζει η απαίτηση να τοποθετηθούν τα πράγματα σε άλλη κατεύθυνση. Να ξαναμπούν τα σημαντικά στις ράγες. Η ανάγκη για εναλλακτική είναι μεγάλη. Αυτό είναι και σήμερα το μέλημα της «Δράσης»: Η σύγκληση με τους δημότες που αναζητούν την «άλλη» αυτοδιοίκηση, με εφόδιο τη διαχρονική -και όχι ανά τετραετία- συνεισφορά μας στην καθημερινότητα του προαστίου. Συνεχίζουμε ως προσπάθεια συμβολής για τη διαμόρφωση της προοπτικής που έχει πραγματικά ανάγκη ο τόπος μας. Γιάννης Τσούτσιας / Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΟΛΗ *Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του άρθρου δημοσιεύθηκε στο πρώτο φύλλο της έντυπης έκδοσης των VrilissiaΝews που κυκλοφόρησε την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου.