της Λήδας Παπαγεωργίου

Σε είδα πάλι σήμερα στην ίδια γωνία. Ξαπλωμένος σ,ένα χαρτόνι τραύλιζες ακατάληπτες λέξεις καθώς προσπαθούσες να σκεπάσεις τα πληγιασμένα σου πόδια με μια ταλαιπωρημένη κουβέρτα. Δίπλα σου ένα μπουκάλι να εκτελεί μόνιμα χρέη συγγενή φίλου συντρόφου. Αυτό το χαρτόνι η κουβέρτα και το μπουκάλι το βιός σου όλο μιας αβίωτης ζωής. Τα μάτια σου συναντούν βιαστικά βλέμματα λύπησης και απαξίωσης βιαστικών ανθρώπων. Κάποιοι από διπλανά μαγαζιά σου κάνουν νόημα να φύγεις. Σε τραβάνε από το πανωφόρι φτύνοντας με αηδία τις λέξεις. Η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή. Πολύχρωμα φωτάκια αναβοσβήνουν στις βιτρίνες. Χριστουγεννιάτικα δέντρα γιρλάντες δώρα οικογενειακές συνεστιάσεις υποχρεωτικές υποκριτικές τυπικές. Άνθρωποι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Όλα όμως κινούνται σχεδόν ψυχαναγκαστικά σε απόλυτα εορταστικό κλίμα. Και εσύ είσαι μια παράταιρη νότα στην καταναγκαστική ευτυχία τους. Σμπαραλιασμένοι και οι ίδιοι. Τα βράδια δεν τους παίρνει ο ύπνος. Τρέμουν στη σκέψη ότι θα χάσουν το σπίτι τους. Το δικό τους βιός. Δε σηκώνουν το τηλέφωνο από φόβο μήπως στην άλλη γραμμή είναι ο "άνθρωπος" της τράπεζας. Την οργή τους όμως τη στοχεύουν σε σένα. Που όλο σου το βιός είναι αυτό το χαρτόνι η ταλαιπωρημένη κουβέρτα και το μπουκάλι. Έχει ένα κρύο απόψε... Λήδα Παπαγεωργίου