του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Τι να λέει η σελήνη, τι να φταίει η σελήνη... Συλλογιζόταν, καθώς εκείνη έλαμπε άφθαρτη, ακλόνητα εντυπωσιακή επάνω στα πάθη του, τρυπώντας τα μάτια του με ασημένια βέλη που βίαια εισχωρούσαν στα έγκατα του νου του, ξεσκίζοντας ελπίδες από καιρό παραδομένες. Κοίταξε το ρολόι του - ο χρόνος τον είχε προσπεράσει; - το κοίταξε ξανά, όχι δεν έκανε λάθος, η ώρα είχε κρεμαστεί απ' τα μαλλιά του τραβώντας τον με λύσσα στα λημέρια της. Ως πότε, αναρωτήθηκε κοιτάζοντας την θεά, που σαν ολόγιομος καθρέφτης αντανακλούσε τις σκέψεις του. Ως πότε! Ούρλιαξε τρομάζοντας τον εαυτό του που δεν τον αναγνώριζε. Έσκυψε κι άρπαξε πέτρα πετώντας την με μένος στο φωτεινό καθρέφτη, πήρε κι άλλη, κι άλλη ουρλιάζοντας, βρίζοντας τον εαυτό του που εμπιστεύθηκε τον χρόνο, μέχρι που ξαπλώθηκε στο χώμα κάθιδρος κι είδε ψηλά το πρόσωπό του να πνίγεται στα νέφη. ΠΙΝΑΚΑΣ: Edward Burne Jones, Luna (Σελήνη), 1872-75. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ