Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Πράδο

του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Ο σκύλος μας, ο Πράδο, ήταν από την Ουρουγουάη, από τον τόπο που ζουν τα πουλιά, κι έτσι, στην αρχή, δεν ήταν εύκολο να συνεννοηθούμε μαζί του. Μας τον έφερε ο πολυταξιδεμένος ο θείος μου ο Μίμης, ως δώρο για τα γενέθλια μου. Έκανε τις απαραίτητες συστάσεις και σε λίγες μέρες ξαναέφυγε κυνηγώντας ή κυνηγημένος από τη μοίρα του, ή καλλίτερα από το όνειρό του όπως έλεγε. Επόμενο λοιπόν, ήταν να τον αναλάβω εγώ, ως δώρο μου αλλά και ως ο μικρότερος της οικογένειας. Με τον Πράδο δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα. Γρήγορα κατάλαβα πως κάτι σκάμπαζε από Ελληνικά - ήταν τρίτης γενιάς καυχιόταν ο θειός μου - κι έτσι έπεσα με τα μούτρα επάνω του, κάνοντας εντατικά και επίμονα μαθήματα, με σκοπό να ξεθάψω και τα υπόλοιπα στοιχεία της γλώσσας μας. Αποδείχτηκε λαμπρός μαθητής - όπως το περίμενα. Σε λίγο καιρό, κανένας δε μπορούσε να ξεχωρίσει, αν ήταν αλλοδαπός ή είχε ανακατέψει όλες τις ζωές του με τα χώματά μας. Με τις ώρες χανότανε στα λιβάδια κι έτρεχε παίζοντας και μιλώντας με τα πουλιά, κι όλοι πίστευαν πως ήταν πια για τα καλά ευτυχισμένος. Κι ίσως και να 'ταν• πρόσκαιρα όμως, επιφανειακά. Γιατί μόνο εγώ μπορούσα να διακρίνω μέσα στα μάτια του, στο βάθος της καρδιάς του, αυτή την πίκρα που τον κατέτρωγε. Τον νόστο της πατρίδας, τον πόνο και τον καημό του ξεριζωμού. Προσπάθησα ειλικρινά, να κάνω την ζωή του όσο μπορούσα πιο τρυφερή, ελπίζοντας με τον καιρό να διώξω την λύπη απ' το βλέμμα του, πράμα που στάθηκε ακατόρθωτο. Έτσι, εκείνο το παγωμένο πρωινό όταν κατεβήκαμε στο λιμάνι, αμίλητοι, με ραγισμένη την καρδιά μπροστά στο πλοίο του αποχωρισμού, κοιταχτήκαμε στα μάτια και κλάψαμε τόσο βαθιά, που τα δάκρυά μας έγιναν πουλιά και πέταξαν φωνάζοντας, πως πατρίδα είναι η γλώσσα που πονάς και ονειρεύεσαι... ΠΙΝΑΚΑΣ: Marianne Stokes (1855-1927), Θησαυροί της παιδικής ηλικίας. 1885. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ

ΣΧΕΤΙΚΑ: Ακροβάτες στο χαρτί
ΣΧΟΛΙΑ
  1. Κώστας Κωνσταντάτος
    12 Φεβρουαρίου 2020, 09:37

    Ταινία μικρού μήκους με κίνηση και τρυφερότητα. Τα όρια της πατρίδας που υπάρχουν είτε όχι. Οι μνήμες που δε σβήνουν, όμως πηγαίνουν μπροστά και αυξάνουν. Κάποτε μπορεί να φυλακίζονται κιόλας. Μια αγωνιώδης πορεία πρός την ελευθερία, το τέλος του κάθε ταξιδιού.

Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter