Συμβαίνουν στην πόλη μας
του Χρήστου Ι. Βατούσιου
" Αυτοοοό, αυτό που αγαπάς θα σε σκοτώσει... " Σύριζε μέσα απ' τα σκόρπια δόντια της κι έφτυναν χάμω το σίχαμα όσοι κοντοπερνούσαν. Ποιος να δώσει βάση σε μια κακοφορμισμένη γριά, που άλλοι την είχαν για νεραϊδοπαρμένη κι άλλοι για τα καλά παλαβωμένη. Με την αυγή κίνησαν τα καράβια, αφήνοντας πίσω τους σπονδές και προσδοκίες, που σιγά σιγά ξεμάκραιναν, καθώς ολοένα κέρδιζε έδαφος το αχανές απρόσιτο πέλαγος και το φοβιστικό πλεονέκτημα του αναρίθμητου εχθρού. Η μάχη που κατέγραψε η ιστορία ήταν φοβερή. Οι εχθροί, αν και πολυάριθμοι καταποντίστηκαν και ο στόλος μας γύρισε τροπαιοφόρος με τα λάφυρα στις κουβέρτες των πλοίων να θαμπώνουν τον ήλιο απ' την φιλαυτία τους. Ο κόσμος στην προβλήτα ξεσπούσε αλαλάζοντας σε ιαχές θριάμβου, αγκαλιάζοντας όποιον έβρισκε μπροστά του. Μόνο η γριά, παραμερισμένη σε μια γωνιά, μουρμούριζε καθώς κοίταζε - όχεντρα ακίνητη - προς το λιμάνι. " Αυτοοοό, αυτό... " Οι μέρες γύρισαν γοργά, βρίσκοντας τον λαό με παρατημένα χωράφια, χωνεμένο μέσα στη σήψη της γενικής απραξίας του ακόπιαστου βίου. Μέγας τρανός λιμός απλώθηκε σαν ξεθάμπωσαν κι έσβησαν τα πλούτια. Άνθρωποι και ζώα έπεφταν μέσα στους δρόμους παραδέρνοντας. Κανένας πια δε μπορούσε να δουλέψει τη γη, κι όσοι προσπάθησαν έψαχναν ζαλισμένοι τα από καιρό χαμένα σύνεργά τους. Η συφορά αφάνισε όλη την πόλη, κι όσοι απόμειναν, έφευγαν άρον άρον κατά γκρεμνού και κατά διαβόλου. Μόνον η γριά παρέμενε στη γωνιά της, ξεχασμένη απ' τον καιρό και φορές κατά το σούρουπο σιγοτραγουδούσε χαχανίζοντας... " Γριά κι αν ομορφαίνεσαι δε γίνεσαι κοπέλα... " ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: J. Singer Sargent, Η ηθοποιός Ellen Terry ως Λαίδη Μάκβεθ, 1889.
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Συμβαίνει συχνά αλλά αυτό είναι ο άνθρωπος: Ελεύθερος και απρόβλεπτος!