του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Πάντα για δράση! Για μια Άλλη Πόλη, καλύτερη! Το εμπεριστατωμένο άρθρο του συμπολίτη μας κ. Χάρη Κουγιουμτζόπουλου «Μείζον πρόβλημα η διαχείριση πρασίνου στις γειτονιές» από 17 Ιανουαρίου 2021 που αναρτήθηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα της «Δράση για μια Άλλη Πόλη» (21 Ιουνίου 2021), με έβαλε σε σκέψεις. Η σφαιρική ματιά του συγγραφέα και η κατά σειρά παράθεση της πολυεξάρτησης του προβλήματος τόσο από τις λίγο-πολύ διαφορετικές και παγιωμένες γνώμες και απαιτήσεις των συμπολιτών μας αλλά και τα αδιαμφισβήτητα επιστημονικά δεδομένα, οδηγεί σε ένα μούδιασμα για ανάληψη δράσης από οποιονδήποτε φορέα προς επίλυση του. Το πρόβλημα όμως παραμένει, το βιώνουμε, σήμερα γιγαντώνεται και ένας από μηχανής θεός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η ευθύνη κυριολεκτικά πέφτει στους ώμους μας, είναι δική μας υπόθεση και καθένας, κάθε μία, οφείλει να λάβει θέση, να προτείνει, να πάρει μέρος, να συνεργαστεί. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το όλο πρόβλημα τουλάχιστον στα Βριλήσσια, εμφανίζει δύο σκέλη. Το ένα –κατ’ εμέ και το πρώτο- αφορά την απαλλαγή των πεζοδρομίων με φάρδος μικρότερο των δύο μέτρων από κάθε φύτευση πάνω τους και την απόδοση τους ελεύθερων στους συνδημότες μας. Το δεύτερο αναφέρεται στην σωματική και ψυχική υγεία των κατοίκων με μια ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση του πράσινου. Τώρα για έναν που θα είχε την κακή, την κάκιστη τύχη και το βίτσιο να ηγείται της πόλης με πυγμή και αποφασιστικότητα, το ξερίζωμα και του τελευταίου αγριόχορτου από τα προαναφερθέντα πεζοδρόμια, θα έπρεπε να αποτελεί και το πρώτο του μέλημα. Αυτή είναι η γνώμη μου, την καταθέτω ανενδοίαστα και παράλληλα δηλώνω ότι ο στίχος του φίλου μας Ναζίμ για έναν άνθρωπο που τον εμποδίζουν να βαδίσει και τον αλυσοδένουν, θα πρόσθετα στο καβούκι του, με εκφράζει απόλυτα. Αυτό δεν σημαίνει πως την ίδια στιγμή δεν πρέπει να φροντίσει και για το δεύτερο σκέλος. Στην περίπτωση όμως που θα απουσίαζε η πυγμή (ανθρώπινο), τότε χωρίς να ξεχνάμε τον πρώτο, τον στρατηγικό στόχο, η τακτική επιβάλλει αφ’ ενός την συνεχή, αδιάλειπτη υπενθύμιση, προπαγάνδιση του, και αφ’ ετέρου την άμεση σήμερα, την χθες ποσοτική και ποιοτική αναβάθμιση του πράσινου, που θα έκανε και το προχώρημα του πρώτου ευκολότερο, μειώνοντας τις αντιστάσεις των αντιρρησιών. Τόλμησα με τις λίγες μου γνώσεις και πείρα μια πρόταση για την φύτευση άκαρπων μουριών στις γειτνιάζουσες με τον δρόμο αυλές των κατοικιών. Μπορώ να προτείνω και άλλα φυλλοβόλα δέντρα με όμορφο λουκ, βαθύ ρίζωμα για γερή πρόσφυση, πολυετή, μικρές ή μηδαμινές οχλήσεις, λογικού κόστους αγοράς και φροντίδας. Δεν είναι όμως δική μου δουλειά. Άλλοι έχουν λόγο βαρύτερο του δικού μου. Επιθυμώ όμως να προσθέσω και κάτι ακόμη. Στους δρόμους που τα πεζοδρόμια τους είναι πλατύτερα των δύο μέτρων η φύτευση πάνω τους επίσης πρέπει να απαγορεύεται εκτός της προς τον δρόμο άκρη τους, τόσο για σκίαση ένθεν κακείθεν αλλά και για την ενίσχυση προστασίας των πεζών από τα παρανομούντα τροχοφόρα. Και δύο λόγια για τις λεωφόρους που ζώνουν ή διασχίζουν τον κύριο ιστό της πόλης μας με ιδιαίτερη μνεία στην λεωφόρο Πεντέλης με νησίδες στη μέση τους. Αυτές πρέπει άμεσα να φυτευτούν με δέντρα και θάμνους κατάλληλους από την μια για περισσότερο πράσινο, παρεμπόδιση της τύφλωσης των οδηγών από τα αντίθετα φώτα τα βράδια, μείωση της ρύπανσης και του θορύβου και πρακτική απαγόρευση της βάδισης πάνω τους τις ώρες της βιάσης, για τους εγκλωβισμένους πεζούς ανάμεσα στα δύο αντίθετα ρεύματα των τροχοφόρων. Η μέχρι τώρα συζήτηση αφήνει απ’ έξω την σημαντική εκείνη γειτονιά του δήμου μας που ακούει στο όνομα «Άνω Βριλήσσια», με την δυστυχώς πυκνή δόμηση και το αγνάντι της. Εδώ σίγουρα απαιτείται κάποιος άλλος προβληματισμός για την βελτίωση της μετακίνησης των πεζών. Στο μεταξύ, η προγραμματισμένη πεζογέφυρα για την ασφαλή εξυπηρέτηση κυρίως των μαθητών και μαθητριών, εξακολουθεί να υπνώττει. Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.