του Γιάννη Τσίχλα

(*) σε συνέχεια προηγούμενου κειμένου που δημοσιεύτηκε στις 7/8/2016 Πρόθεσή μου στο παρόν κείμενο δεν είναι η μουσειακή εξύμνηση ή το «προσκύνημα» του έργου του Γεράσιμου καθότι, αυτό είναι ειδικότητα κάποιων επώνυμων «λιβανιστών» που οι εκδοτικοί οίκοι επιστρατεύουν για να πουλάνε βιβλία. Ο Γ. Κ. ανήκει στην ομάδα των μοναχικών διανοητών που έμειναν και παραμένουν στο σκοτάδι των εκδοτικών πραγμάτων, εξαιρουμένων των ουσιαστικών και όχι «διαφημιστικών» αναφορών του Βασίλη Ραφαηλίδη. Μάλλον προκύπτει ανάγκη εξωεκδοτικής πρωτοβουλίας των «Φίλων Γεράσιμου Κακλαμάνη» για επανέκδοση των εξαντλημένων προ πολλού βιβλίων του και νέα έκδοση σε βιβλίο σκόρπιων αλλά με εσωτερική συνοχή κειμένων του που ήρθαν στο φως από την ερευνητική σκαπάνη. Σύντομη παρουσίαση επιχειρώ ως προτροπή σε μελέτη από όσους αναζητούν ιδέες αντιπαρατιθέμενες στο σύστημα ιδεών μέσω των οποίων η εξουσία του νεοελληνικού κράτους καθορίζει την δομή της σκέψης των υπηκόων του καταφέρνοντας την παθητική συμπεριφορά τους απέναντι στα - ενίοτε τραγικά - κοινωνικά φαινόμενα που στην εποχή μας πληθαίνουν. Το έργο του Γ. Κ. ορθώνει ανάστημα στις μαζικές παραδοχές που πειθαναγκάζουν την κοινωνική μάζα να γίνεται το μεγάλο όπλο της εξουσίας. Επιδιώκει να τοποθετήσει την σχέση ιδεών – πολιτών στο πολιτικό επίπεδο δηλαδή, στην εν ενεργεία κατάσταση που κρίνει κάθε εξέλιξη. Στο Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ παραθέτει πλήθος αποδείξεων, συμπεριλαμβανομένων και των προσωπικών του εμπειριών, του είδους της σχέσης μας ατομικά ή συλλογικά με το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα και τα κομματικά του εξαρτήματα. Βασίζει την σκέψη του στην ενδελεχή ιστορική έρευνα. Εμάς τους σύγχρονους μνημονιοκατεσταλμένους μάλλον μας «στέλνουν αδιάβαστους» καθότι ανιστόρητοι, αγνοούμε από πού και γιατί ξεκινήσαμε γι’ αυτό και παρά τις καλές προθέσεις μας δεν βρίσκουμε δρόμους να φτάσουμε εκεί που θέλουμε να πάμε. Υποστηρίζει μανιωδώς πως τίποτα δεν εμφανίζεται ξαφνικά πέφτοντας από τον ουρανό, τα πάντα καθορίζονται από κάποια «πριν». Λογικό είναι να διαφωνούν πολλοί όμως στα σίγουρα η «συνδιαλλαγή» με τις απόψεις του μόνο όφελος αποφέρουν. Ο Γ. Κ. προτείνει την δική του «μεγάλη εικόνα» στο ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ συνταιριάζοντας τα ξεχωριστά κομμάτια των διαχρονικών κρίσεων αποκάλυπτε το πάζλ της κρισιακής κανονικότητας. Βεβαιώνει πως οι: καταστροφές γηγενών παραγωγικών δομών, θεσμικές εκτροπές, πολιτισμική αλλοτρίωση, αφελληνισμένη παιδεία, κρατική καταστολή…, χτίζουν προϋποθέσεις κατάπτωσης του Ελληνισμού στο βάθος της ιστορικής εξαφάνισης. Ο Γ. Κ. διαχωρίζει με περισσή σαφήνεια την θέση του από ανυπόληπτες ιδεολογίες κατ’ εξοχήν κομματικές που καταφεύγουν στον απατηλό συναισθηματισμό και την ιδεολογικοποιημένη συμβολολατρεία. Στην ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ αναλύει την μεγάλη σημασία των ιδεολογικών πραγμάτων καθώς με ενέσεις ιδεολογικής αναισθησίας οι εξουσίες κρατούν σε καταστολή τον εγχώριο πληθυσμό τόσο ώστε να απορροφώνται οι κραδασμοί των κρίσεων και να μην διαταράσσονται οι αποικιοκρατικές ισορροπίες του ευαίσθητου γεωπολιτικού χώρου. Συνεπιβάτες στη κατάπτωση οι Νεοέλληνες ναρκισσευόμαστε με τα γνωστά ζορμπαδιλίκια υπό το τουριστικώς παραμορφωτικό φως της γενιάς του ’30, βγάζοντας σέλφι με φόντο τα ηλιοβασιλέματα και τις άπειρες χάρες των τοπίων. Καταντήσαμε επισκέπτες των αξιοθέατων του τόπου μας ανήμποροι να υπερασπιστούμε την φυσική και πνευματική του ακεραιότητα, να είμαστε συνδρομητές του τρεφόμενοι απ’ αυτόν και δημιουργώντας γι’ αυτόν. Οι θεσμοί του Νεοελληνικού κράτους δεν μπορούν να λειτουργούν δημιουργικά αλλά κατασταλτικά σε ένα διαρκές ισοζύγιο μεταξύ σωμάτων ασφαλείας και πολιτών. Όλα τα συστήματα: Οικονομίας Παιδείας Υγείας Ο.Τ.Α. Δικαστικό Μηντιακό Ασφαλιστικό - Συνταξιοδοτικό Πολιτιστικό Πυροσβεστικό Νομοθετικό Τραπεζιτικό Πολεοδομικό ακόμα και το … Ποδοσφαιρικό, τραμπαλίζουν μεταξύ ειδικών πειραματισμών και γενικών δοκιμών. Το κράτος ταΐζει το παρακράτος η οικονομία την παραοικονομία η αστυνομία την παρανομία η παιδεία την παραπαιδεία το δικαστικό το παραδικαστικό η πολεοδομία την αυθαιρεσία το φορολογικό το φοροκλεπτικό... Για να εξηγούμαστε, δεν μιλάμε για νεογέννητο αλλά για ένα από τα παλαιότερα Εθνικά κράτη που ίδρυσαν οι αποικιοκράτες που σημαίνει μόνιμο παραγωγικό και πολιτισμικό μπουσούλημα και όπως έδειξε η μεγάλη αποχή στις εκλογές του 2023 χαοτικό κενό που διευρύνεται μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και λαού. Ως επίλογο μία συμβουλή - προτροπή του Γεράσιμου Κακλαμάνη από το 1975 που ξεχώρισα από την σελίδα 175 του πρώτου βιβλίου του «Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας. - από το 1880 ως σήμερα»: «Μπορείς να ζεις μια δυστυχία και να αισθάνεσαι ευτυχής, αρκεί να μην το καταλαβαίνεις. Μπορεί ακόμα και να την μεταβάλεις σε δύναμη, αν δεν έχει την φυσιογνωμία της ματαιότητος». ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ (*) Τα μοναδικά βιβλία του Γ. Κακλαμάνη που κυκλοφορούν είναι ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ εκδ. Εικοστού Πρώτου και το ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ σε τρίτη έκδοση το 2012 εκδ. Δ. Ν. Καραβία. Για τα υπόλοιπα εξαντληθέντα από την πρώτη τους έκδοση φυσικά και δεν υπάρχει εκδοτικό ενδιαφέρον. Συντασσόμαστε με τις απόψεις του συγγραφέως (Ανατολικό ζήτημα σελ. 148), ότι: «... οι μηχανισμοί κοινωνικής αμνημοσύνης, είναι πάντα ισχυροί εν Ελλάδι εκ κατασκευής. Ακριβώς, όμως, η χρήση αυτών των μηχανισμών αποτελεί και το μέτρον αξιολόγησης ή επίνοιας στην διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων». Περί Ακολουθιών 1972 (ανατυπώθηκε το 1977). Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας 1975 (1989 β’ έκδ. Ροές). Νεοελληνισμός και ιστορικές συσχετίσεις 1977 εκδ. Γραμμή. Η Ανατολική Μεσόγειος ως Ευρωπαϊκή ιστορία 1ος τόμος 1984 (ιδιωτική έκδ.), Β’- Γ’ τόμοι ανέκδοτοι. Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους 1986 Πρώτη ιδιωτική έκδοση. Δεύτερη έκδ. το 1990 από τις Εκδόσεις Εικοστού Πρώτου. Τρίτη έκδοση 2012 Εκδόσεις Δ. Ν. Καραβία. Η Ελλάς ως κράτος δικαίου 1990 εκδ. Εικοστού Πρώτο Το «Ανατολικόν Ζήτημα» σήμερα 1998 εκδ. Εικοστού Πρώτου. Υπάρχει συλλογή κειμένων δημοσιευμένων περίπου την περίοδο 1994 - 1997 στην εφημερίδα «Λευκαδίτικος Λόγος». Μεταξύ αυτών: Μελέτες – έρευνες. Το σκουπίδι ως νόημα (σε οκτώ συνέχειες). Το εμπόρευμα Λευκάς (σε έξι συνέχειες). Εργολαβίες και Σύνταγμα: Ήτοι το Τ.Ε.Ε. μέσω του ΥΠΕΧΩΔΕ ως οργανισμός διαλύσεως της Ελλάδος ( σε 17 συνέχειες). Το 1987 δημοσιεύει μια σειρά έξι άρθρων στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ με τίτλο «Ανατομία στη δίκη Έθνους - Κοσκωτά», με αφορμή το φαινόμενο Κοσκωτά και τη γενικότερη λειτουργία του Τύπου εξετάζοντας βαθύτερα τις έννοιες της ελευθεροτυπίας της ελεύθερης έκφρασης της πληροφόρησης και της κοινής γνώμης στο πλαίσιο του «φιλελεύθερου μορφώματος». Το τελευταίο γραπτό ένα χρόνο πριν πεθάνει είναι μια σειρά πέντε κειμένων με τίτλο «Η πολιτική του σκότους» στην εφημερίδα «Ενημέρωση» της Κέρκυρας Ιούλιο - Αύγουστο 2002. Καταπιάνεται με τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών ως είδους εφαρμοσμένης πολιτικής έτσι όπως κυρίως αναπτύσσονται και λειτουργούν στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Άρθρα – Σχόλια Οι επιβεβαιώσεις - Μας είπαν -Το έπος - 350 εκατομμύρια ψήφοι - Φώτα άφωτα - Η Ελλάδα ως βραχονησίδα - Όχι μόνο γδούπος - Το αεικίνητον - Αχ έρμο ΚΚΕ... (*) Βασίλη Ραφαηλίδη: ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ εκδ. ΘΕΜΑ 1988. Ο Βασίλης Ραφαηλίδης αναγνωρίζοντας την αξία του βιβλίου του Γ. Κακλαμάνη «Επί της δομής του νεοελληνικού κράτους» έγραψε ένα άρθρο στο «Έθνος της Κυριακής». Συνειδητοποιώντας την σπουδαιότητα του συνέχισε, για να προκύψουν τελικά 26 εβδομαδιαία άρθρα (!) από 15/2/87 έως 22/11/87 που τα συμπεριέλαβε στο βιβλίο «Έλληνες και νεοέλληνες». Κατ’ ομολογία του τα στοιχεία που βρήκε σε αυτό τεκμηρίωναν περαιτέρω τις απόψεις του. Συνέχισε να ασχολείται με το συνολικό έργο του Γ. Κακλαμάνη. Στο βιβλίο του «Ιστορία κωμικοτραγική του νεοελληνικού κράτους», εκδ. 21ου (Οκτώ επανεκτυπώσεις από 1993 έως 2001), αφιερώνει 61 σελίδες σε «Παράρτημα» στο έργο του Γ. Κακλαμάνη «Η Ελλάς ως κράτος δικαίου». Ο Ραφαηλίδης κατά μια άποψη «έβγαλε» τον Γ. Κακλαμάνη από την αφάνεια και οφείλω να ομολογήσω ότι μέσω αυτού ήρθα και εγώ σε επαφή με το έργο του. Για όποιον επιθυμεί κάτι από τα ανωτέρω βιβλία ή κείμενα μπορεί να επικοινωνήσει με τα γραφεία της ΔΡΑΣΗΣ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΧΛΑΣ