της Λήδας Παπαγεωργίου

Για όλα τα σ' αγαπώ που δεν είπα πίνω απόψε. Για όλα εκείνα τα φιλιά που εξαφάνισα να μη μείνει ούτε χνάρι τους. Για εκείνη τη μελανιά κάτω απ,το μάτι. Για το κρύο που με τρυπούσε ως το κόκκαλο κι ας ήταν Αύγουστος. Για το παιδί που μεγάλωσε στα έξι του. Για τα χαμένα καλοκαίρια τα πεθαμένα ηλιοβασιλέματα για τις μουντές κάμαρες και τον σταματημένο χρόνο. Για τις αγκαλιές που άφηναν σημάδια πόνου. Για το χαρταετό μου που δεν πέταξε. Για τις πληγές όσων μ' αγάπησαν. Για το διψασμένο μου εαυτό. Για τα σκοτάδια τα δικά μου και των φίλων μου. Για όσους έφυγαν από υπερβολική δόση πίνω απόψε και για κείνους που έμειναν να μετράνε με χάπια τις μέρες τους ως το τέλος. Πίνω απόψε για το θυμό μου που κόβει σαν ξυράφι για τη χαμένη μου πυξίδα και τα τσαλακωμένα μου όνειρα. Για τις ατέλειωτες αναμονές στις γωνίες των δρόμων για το ιδρωμένο μου μέτωπο το φόβο που έκοβε τα πόδια και τη σειρήνα του ασθενοφόρο που ούρλιαζε. Για τις κλειδωμένες πόρτες τα παγωμένα παγκάκια τα άδεια βλέμματα. Πίνω απόψε για την ψυχή μου που κράτησε για το μυαλό μου που δε σάλεψε για τις χαρακιές που τις αγάπησα για το φόβο που δε με έστειλε. Πίνω απόψε καλωσόρισμα στο χάραμα που έρχεται. Λήδα Παπαγεωργίου