του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Τα χρήματα ποτέ δεν ερωτεύτηκα στον βαθμό για να τα σεντουκιάζω. Πολλά ή λίγα καθώς το όνομα τους λέει, τα χρησιμοποιούσα για ανταλλαγή του κόπου μου με αγαθά, υπηρεσίες και όμορφες θύμισες να με συντροφεύουν σε χαλεπούς καιρούς. Με τέτοια μυαλά πήγα να υπηρετήσω και την υποχρεωτική μου θητεία στο ημιορεινό Αγροτικό ιατρείο Αμπελακίων Έβρου, προκειμένου να αποκτήσω το δικαίωμα έναρξης ειδικότητας. Και ήταν προχωρημένο Φθινόπωρο του 1968 όταν ένα βαν στάθηκε έξω από το ιατρείο. Κατέβηκε ο οδηγός του και ξεφόρτωσε δύο μεγάλα χαρτοκιβώτια. Μικρή η σκάλα και ως ότου βγω έξω να τον ρωτήσω, τα΄χε ήδη ανεβάσει πάνω. «Γιατρέ πού θέλεις να τ’ αφήσω»; Με ρώτησε. Ο νους μου πήγε σε κάποιον εφοδιασμό από την Υγειονομική Υπηρεσία της Αλεξανδρούπολης. Μπήκε αμέσως στο θέμα με ένα στιχάκι σαν αυτά που διαβάζουμε πίσω από κάθε φύλλο που αφαιρούμε από μερικά ημερολόγια του τοίχου. Αλλά τούτο ήταν πολύ χυδαίο. Δυστυχώς δεν το θυμάμαι. Αναφερόταν στην υποτιθέμενη χαρά μας από την διαδιδόμενη εκείνη τη χρονιά «γρίπη του Χονγκ Κονγκ» που είχε φτάσει στη χώρα μας και συνέχισε διευκρινιστικά: «Και απ’ ότι πιάσεις (εισπράξεις) γιατρέ φίφτι-φίφτι». Τον ρώτησα τι φάρμακο είναι και μου ονομάτισε ένα άγνωστο σε μένα αντιβιοτικό με μια κατάληξη «...κίνη». Ούτε κι’ αυτό κράτησα στη μνήμη μου. Τον παρακάλεσα να πάρει πίσω το εμπόρευμα και να πάει στο καλό. Η γρίπη δεν παλεύεται με αντιβιοτικά αλλά με ξεκούραση σε ζεστή ατμόσφαιρα, ροφήματα, φρουτοχυμούς και κάποιο ήπιο αντιπυρετικό. Αρνήθηκε. Μου άφησε τα κιβώτια στο πλατύσκαλο, καβάλησε το βαν και φεύγοντας μου επανέλαβε: «Σκέψου το γιατρέ και όπως είπαμε, φίφτι-φίφτι»! Κουβάλησα τον «θησαυρό» σε ένα άδειο δωμάτιο και έτσι θα το βρήκε και ο σπιτονοικοκύρης μου όταν τέλειωσα την θητεία μου εκεί. Ποια η κατάληξη δεν ξέρω. Αφαίρεσα όμως ένα δείγμα από το εμπόρευμα και με την πρώτη ευκαιρία που κατέβηκα στην Ορεστειάδα, το πήγα στον φαρμακοποιό και πολιτευτή της Ένωσης Κέντρου Απόστολο Βλασακούδη εκείνο τον καιρό με την Βουλή σε μόνιμες διακοπές… Σκεύασμα χωρίς επάνω του ιατρόσημο ή κάποιο άλλο ένσημο ελέγχου. Από τον ίδιο ή από κάποιον άλλον πληροφορήθηκα ότι είχε περάσει ένα βαγόνι στην περιοχή με παράνομο φορτίο. Η τότε «κανονικότητα» έδινε το δικαίωμα στον ανειδίκευτο γιατρό που θα πήγαινε να καλύψει μια θέση σε αγροτοκτηνοτροφική περιοχή, να λειτουργεί και φαρμακείο με τα ανάλογα οφέλη προστιθέμενα στον μισθό του. Πολλοί έτσι δήλωναν μονιμότητα, σαν τους καραβανάδες υπαξιωματικούς στο στρατό. Το έκανα κι’ εγώ αλλά με κίνητρο ουσιαστικής προσφοράς χωρίς οφέλη και τελικά με ζημιά από χάσιμο κεφαλαίου λόγω άγνοιας και ανόητης ντροπής... Με την έδρα του ιατρείου και άλλα τέσσερα χωριά γύρω εξυπηρετούμενα τα πρωινά τεσσάρων ημερών την εβδομάδα με ποδαρόδρομο χωρίς καμία απουσία και χωρίς συγκοινωνία μεταξύ τους, πολλές φορές με χιονοθύελλα και ευθείες διαδρομές στον χιονοτάπητα, θα έπρεπε να κουβαλώ μαζί μου φάρμακα απαραίτητα και υλικό για έμπρακτη άμεση θεραπεία χωρίς να κοροϊδεύω τους ασθενείς και τον εαυτό μου. Τα αγόραζα από το φαρμακείο του Βλασακούδη σε λιανική τιμή και ακριβώς με την ίδια τιμή τα έδινα στους έχοντες την χρεία τους. Στο τέλος μου έμειναν πολλά. Προσπάθησα να τα δώσω σε κάποιον άλλο συνάδελφο στην περιοχή, που κρατούσε φαρμακείο. Όταν τον επισκέφτηκα το πρώτο που αντίκρισα ήταν μια στοίβα από ένα ήπιο υπακτικό. Λεγόταν νομίζω Φρουκτοζάλ, Φρουκτοσάλ ή κάπως έτσι. Στην έκπληξή και απορία μου απάντησε: «Κεφάλι και ένα»! Λύθηκα στα γέλια. Στον κόσμο δικαιοδοσίας του, η δυσκοιλιότητα εκτός νόμου! Και τότε μου έδειξε έξω από το ιατρείο τον φρεσκοαγορασμένο –σίγουρα με γραμμάτια- και απαστράπτοντα σκαραβαίο της Φολκς Βάγκεν. Το όνειρο κάθε νεοδιορισμένου τότε γιατρού στην επαρχία. Συμφωνήσαμε με τον συνάδελφο. Διαλεγμένο υλικό και φάρμακα σε καλή εκπτωτική τιμή. Με πήγε με το αυτοκίνητο του στα Αμπελάκια, τα φόρτωσε και μου έδωσε μία επιταγή. Έφυγε, κοίταξα το χαρτί, πρώτη φορά το έβλεπα, άμαθος σε τέτοιες συναλλαγές. Δεν ήξερα πώς να το χειριστώ, θα ρωτούσα. Και από αναβολή σε αναβολή, δεν το εξαργύρωσα ποτέ. Όταν πολύ αργότερα τον Ιούλιο του 1993 έψαχνα θωρακοχειρουργό να με χειρουργήσει για πνευμοθώρακα σε μία μεγάλη κλινική των Αθηνών –τελικά χειρουργήθηκα στον Ευαγγελισμό- συναντηθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο κάναμε τους άγνωστους και δεν χαιρετηθήκαμε. Αυτός σαν οφειλέτης; Εγώ από ντροπή γιατί είμαι αγράμματος στις συναλλαγές; Και τι γίνεται με αυτό το θεμέλιο του νόμιμου εκμαυλισμού του έλληνα ανειδίκευτου γιατρού από τα πρώτα του βήματα; Ισχύει ακόμη; Και μετά μιλάμε για σκάνδαλο Novartis!... Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια.