12η Συνάντηση (διαδικτυακή): Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου, 8:00μμ

Το σινεμά της Λατινικής Αμερικής 12η Συνάντηση (διαδικτυακή) Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2020, ώρα 8:00μμ Θέμα: «Το σινεμά του Περού και της Βολιβίας» Το σινεμά της Βολιβίας Για μια μικρή, αναπτυσσόμενη χώρα με μέτρια καλλιτεχνική σκηνή και χωρίς αντίστοιχες υποδομές η Βολιβία έχει πλούσια και μακρά ιστορία στη δημιουργία ταινιών. Ο εθνικός κινηματογράφος είναι μοναδικά Βολιβιανός, έντονα πολιτικός και παρέχει μια μαγευτική εικόνα για τον πολιτισμό, τους ανθρώπους, την ιστορία και τους αγώνες αυτού του σύνθετου έθνους των Άνδεων. Η πρώτη Βολιβιανή ταινία ήταν το Retrato de personajes historicos de de realidad (1904) και η πρώτη έγχρωμη Donde nace un imperio (1957). Από τους σημαντικότερους πρώιμους Βολιβιανούς σκηνοθέτες είναι οι José Velasco Maidana, Jorge Ruiz και Jorge Sanjinés. Ο José Velasco Maidana έχει σκηνοθετήσει κλασικά φιλμ με πιο γνωστό το Wara Wara (1930). Ο Jorge Ruiz, ένας επιφανής ντοκιμαντερίστας ολοκλήρωσε περισσότερες από 20 ταινίες συμπεριλαμβανομένης της σημαντικότερης Vuelve Sebastiana (1953). Ο Jorge Sanjinés είναι κυρίαρχη φιγούρα στον κινηματογράφο της Βολιβίας. Η έντονη επιρροή του (τόσο από τις ταινίες του όσο και από πολλά δοκίμια και άρθρα) γίνεται αισθητή ακόμη και σήμερα. Πολιτικής φύσης, το έργο του, περιλαμβάνει τουλάχιστον τέσσερα κλασικά φιλμ του λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου, τα Ukamau (1966), Yawar Mallku (1969), El coraje del pueblo (1971) και La nación clandestina (1989). Στα τέλη του 20ου με αρχές 21ου αιώνα σημαντικές αλλαγές πραγματοποιήθηκαν στον Βολιβιανό κινηματογράφο οι οποίες προκάλεσαν εκθετική αύξηση της κινηματογραφικής παραγωγής. Μόνο το 2010 ολοκληρώθηκαν δώδεκα ταινίες μεγάλου μήκους ενώ ο μέσος όρος ήταν μία ή το περισσότερο δύο ανά έτος. Οι αλλαγές αυτές συνδέονται αφενός με την εμφάνιση μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών που εκπαιδεύτηκαν σε Ινστιτούτα σε διάφορες χώρες του κόσμου και αφετέρου στην εφαρμογή ψηφιακών τεχνολογιών στην παραγωγή και επεξεργασία φιλμ. Οι βολιβιανές ταινίες των τελευταίων δεκαετιών μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρεις κατηγορίες. Πρώτη κατηγορία οι ταινίες που περιγράφουν με ρεαλισμό και αμεσότητα κοινωνικά προβλήματα όπως η μετανάστευση, το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, η διαφθορά, η ταξική βία κ.λπ. Δεύτερη, ταινίες περισσότερο εμπορικού τύπου: κωμωδίες, road movies, περιπέτειες. Και τέλος ταινίες που φέρουν το προσωπικό στίγμα του εκάστοτε σκηνοθέτη. Το 1995 ο Juan Carlos Valdivia σκηνοθέτησε το φιλμ Jonah and Pink Whale βασισμένο στο μυθιστόρημα του Montes Vannuci (1987), πρώτη επίσημη πρόταση της Βολιβίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ο Valdivia σκηνοθέτησε επίσης τα φιλμ American Visa (2005) και Zona Sur (2009) και τα δύο επίσημες συμμετοχές στα Όσκαρ. Ο σκηνοθέτης Eduardo Lopez, εμπλούτισε το παραμελημένο είδος του ντοκιμαντέρ. Το Inalmama (2010) ορίζεται από τον ίδιο το σκηνοθέτη ως «πολιτικό, οπτικό και μουσικό δοκίμιο για το φύλλο κόκας και την κοκαΐνη στη Βολιβία». Εκτός από αυτές, μερικές από τις καλύτερες ταινίες του βολιβιανού κινηματογράφου είναι: Οι ηλικιωμένοι (2011), Mi social (1982), Mina Alaska (1968), Dependencia sexual (2003) του Rodrigo Bellot, El Corazón de Jesús (2004) του Marcos Lozyza, El atraco του Paolo Agazzi, Los hijos del ultima jardin (2004) του Jorge Sanjinés. Το 2005 έχουμε τις ταινίες Esito sera της Julia Vargas, Say Good Morning to Dad του Fernando Vargas, και το Espíritus Independientes από τον Gustavo Castellanos. Το 2006, παρουσιάστηκαν πέντε ταινίες μεγάλου μήκους: η Ρωσίδα Anche Kalashnikova το I am Bolivia, την πρώτη ψηφιακή ταινία που γυρίστηκε στη χώρα. Ο Rodrigo Bellot την κωμωδία Quién mató a la llamita blanca? Το 2007, ο Antonio Eguino παρουσίασε Los Andes no creen en Dios. Το 2008 έχουμε το Cocalero, του Alejandro Landes που αφηγείται την άνοδο του Evo Morales στην προεδρία της Βολιβίας, την κωμωδία Wedding Day του Rodrigo Ayala και το La promo του Jorge Arturo Lora. Το 2008 τα La cacería del nazi του Laurent Jaoui, για τη σύλληψη του Klaus Barbie. Το 2009, η ταινία Cementerio de Elefantes της Tonchy Antezana, διακρίθηκε στα διεθνή φεστιβάλ, καθώς και η Zona Sur του Juan Carlos Valdivia, που κέρδισε τα βραβεία καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερου σεναρίου στο Sundance Film Festival (2010), η πρώτη ταινία της Βολιβίας που πέτυχε αυτήν την αναγνώριση. Το 2009 επίσης κυκλοφόρησαν τα φιλμ El Elevator του Tomás Bascopé, In Search of Paz Padilla's Paradise, Hospital Obrero, του Germán Monje, το ντοκιμαντέρ Por qué quebró Mc Donalds? (Γιατί χρεοκόπησε το Mc Donalds;) του Fernando Martínez και το Χιλιανής παραγωγής American Perfidia του Rodrigo Bellot. Την ίδια χρονιά μια ομάδα 14 από τους 21 αποφοίτους του Προγράμματος Σκηνοθεσίας του Πανεπιστημίου της Βολιβίας δημιουργεί την ψηφιακή ταινία Menos 14 ενώ οι Sergio Bastani, Rodrigo Bellot και Martín Boulocq κάνουν Rojo, amarillo y verde. Το 2010 έχουμε το Cruces των Jorge Viricochea P. και John M. Cornejo, ο Αlvaro Olmos παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ San Antonio. Το 2011 το El Domingo:Vidas Lejanas y se estrena την πρώτη ταινία τρόμου της Βολιβίας του Juan Pablo Ritcher, καθώς και τα The Last Play του Paz Padilla και Los Viejos του Martín Boulocq. Το 2012 γυρίστηκαν οι ταινίες Caminos Celestiales του Saulo Chinchero, Sin de la carne του Elias Serrano και το Vivir contra el tiempo του Edgar Ortega. Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι οι Βολιβιανοί σκηνοθέτες έχουν πλούσια παράδοση, παρά τις όποιες δυσκολίες να αφηγούνται συναρπαστικές ιστορίες μέσα από συναρπαστικές ταινίες. Ευτυχώς, η δημιουργία ταινίας δεν είναι πλέον η αδύνατη περιπέτεια που ήταν πριν μερικές δεκαετίες. Περού< Ο περουβιανός κινηματογράφος έχει επηρεαστεί από την ανάπτυξη της βορειοαμερικανικής βιομηχανίας του σινεμά, ιδίως της μεξικάνικης για αυτό και στη χώρα σπάνια δημιουργούνταν πρωτότυπα φιλμ. Το μοναδικό αριστούργημα στα μέσα του περασμένου αιώνα είναι το La Perricholi και μιλά για τις ερωτικές και πολιτικές περιπέτειες μιας νεαρής γυναίκας από την κοινότητα των Άνδεων στην υψηλή κοινωνία της Λίμα. Η πολιτική βία κατά την περίοδο 1980 έως 2000 θα εκμηδενίσει κάθε δυνατότητα κινηματογραφικής παραγωγής (σχεδόν ανύπαρκτη ήταν και η κρατική οικονομική ενίσχυση) αλλά θα τροφοδοτήσει θεματικά σε μεταγενέστερο στάδιο ένα κύμα ταινιών που θα ασχολείται με τη βαρβαρότητα της βίας σε αγροτικές περιοχές από τον στρατό κυρίως αλλά και από τους αντάρτες: Paloma de papel (2003), En la Boca del Lobo (2004). Από τους νεότερους σκηνοθέτες ξεχωρίζουν: ο Fransisco José Lombardi, ο οποίος κέρδισε το 2003 το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μεγάλου Μήκους στο Φεστιβάλ Μπιαρίτζ, -Φεστιβάλ αφιερωμένο στο λατινοαμερικάνικο σινεμά- με την ταινία Ojos que no ven (2203) που περιγράφει την πτώση της κυβέρνησης Fujimori. Είναι επίσης γνωστός για την προσαρμογή στην οθόνη του αριστουργήματος του πολυδιαβασμένου Περουβιανού συγγραφέα Mario Vargas Llosa, The Time of the Hero. Μια άλλη αξιοσημείωτη σκηνοθέτης είναι η Claudia Llosa, ανιψιά του συγγραφέα, με την ταινία της Madeinusa (2006). Στην ταινία της ίδιας La teta asustada (Το γάλα της θλίψης, 2009) εντυπωσιάζει η ρεαλιστική η περιγραφή της ζωής και της ψυχολογίας των νεαρών γυναικών που ζουν στις Άνδεις. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας στο Βερολίνο (2009). Διδασκαλία: Παναγιώτης Δενδραμής, σκηνοθέτης και διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Το σεμινάριο μπορείτε να το παρακολουθήσετε διαδικτυακά στη διεύθυνση: https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09 Meeting ID: 869 8907 9267 Passcode: 986330 Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine-ΔΡΑΣΗ