του Γιώργου Σκιάνη

Εψές είδα τον παλιόφιλο τον Λάμπη. Γύρισε προχθές αιφνιδιαστικά από την Χώρα των Αποθαμένων. Είχε μεταναστεύσει πριν από εικοσιένα χρόνια ξαφνικά. Δηλαδή όχι ακριβώς ξαφνικά, είχε ένα μήνα περιθώριο να μαζέψει όπως-όπως τα τσουμπλέκια του και να φύγει. Τον αποχαιρετίσαμε βιαστικά μερικοί καλοί φίλοι και μετά πήγαμε να τα πιούμε γερά για το κατευόδιο. Δυο-τρεις φορές με επισκέφτηκε στο όνειρο. Στέκονταν αμίλητος με τα χέρια στις τσέπες κι εγώ ήμουν αμήχανος. Δεν ήξερα τι να πω για να μην τον προσβάλω. Αυτός περνιόταν για ζωντανός αλλά εγώ ήξερα στα σίγουρα πως μας είχε χαιρετήσει. Εψές όμως ήταν αλλιώς. Χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας δυο φορές, όπως το συνήθιζε. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν αυτός κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Όταν τον είδα ταράχτηκα, έκανα να τον αγκαλιάσω αλλά δίστασα. Είναι βλέπεις και ο κορωνοϊός που μας έχει αλλοιώσει τα αντανακλαστικά. Αυτός πάντως με αγκάλιασε. Ίδιος κι απαράλλαχτος, μιας και όπως φαίνεται στη Χώρα των Αποθαμένων δε μετράνε τα χρόνια. Λίγο πιο ωχρός ίσως. Σίγουρα ήμουνα αρκετά σαστισμένος και δεν ήξερα ούτε τι έπρεπε να πω ούτε τι έπρεπε να κάνω. Τελικά κάτσαμε στο τραπέζι της κουζίνας και τον ρώτησα αν θέλει να πιει κάτι. Μου ένευσε καταφατικά και του έβαλα ουισκάκι. Δεν ήξερα αν έπρεπε αλλά το έκανα το καλαμπούρι μου: τώρα εσύ έχεις συνηθίσει το νέκταρ αλλά δε μου βρίσκεται απ’ αυτό. Ο Λάμπης όμως βρήκε ευκαιρία να εξηγηθεί: πιστεύεις και συ αυτές τις χαζαμάρες; Εκεί φίλε μου Γιώργη τα πράγματα είναι αλλιώς και ότι έχεις ακούσει είναι παραμύθια ή υπαινιγμοί. Άμα έχεις υπομονή θα στα εξηγήσω όμορφα. Είμαι όλος αυτιά, του είπα. Και ο Λάμπης ξεκίνησε να μιλάει χωρίς βιασύνη, με τη μακαριότητα που τον χαρακτήριζε και πριν μεταναστεύσει στη Γη των Μακάρων. Είσαι των θετικών επιστημών, μου είπε, και θα στα εξηγήσω στη γλώσσα μας γιατί δεν εξηγούνται και αλλιώς. Ο Μπάμπης ήταν πολιτικός μηχανικός. Εκεί δεν υπάρχει γεωμετρικός χώρος ούτε χρόνος ούτε αισθήσεις. Υπάρχουν δύο συναισθήματα, η χαρά και η λύπη. Και να το ξεκαθαρίσουμε, δεν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος. Γέλασα. Δηλαδή θέλεις να πεις ότι δεν υπάρχουν καζάνια από τη μια και γάργαρα νερά με πουλάκια ωδικά από την άλλη; Δεν σε ξεχωρίζουν από τις χαρακιές στο μέτωπο για να σε στείλουν από δω ή από κει; Οι εμβολιασμένοι δεν βλέπουν τον Τρισκατάρατο και οι ανεμβολίαστοι τον γλυκύ Ιησού; Γέλασε. Εντάξει, αυτά είναι παπαριές φυτεμένες στο προσήλι. Εγώ σου μιλάω για συναισθήματα. Δεν υπάρχει μόνο χαρά ή μόνο λύπη. Υπάρχει χαρά και λύπη σε ποσοστά. Οι ψυχές στο επέκεινα διαφέρουν από τις ψυχές στη ζωή. Στην ουσία είναι συναρτήσεις πιθανότητας. Ο ψυχικός χώρος του επέκεινα είναι δύο διαστάσεων. Η πιθανότητα στον ένα άξονα και το ποσοστό χαράς (ή λύπης, που είναι συμπληρωματικό) στον άλλο. Σου δίνω παράδειγμα, αν και για σένα δεν χρειάζεται. Το να έχω ποσοστό χαράς από εβδομήντα έως εβδομηνταπέντε τοις εκατό έχει πιθανότητα πέντε τοις εκατό. Τον παρακολουθούσα εκστασιασμένος αλλά και σκεπτικός. Δηλαδή είχαν δίκιο οι πυθαγόρειοι και οι άλλοι που πίστευαν ότι πίσω και πάνω απ’ όλα είναι οι αριθμοί! Και πού ‘σαι ακόμα, μου λέει ο Λάμπης. Για να έχεις μια καλή πιθανότητα χαράς στο επέκεινα, μετράει μόνο η συνάρτηση χαράς στη ζωή. Σαν συνάρτηση του χρόνου όμως. Από κει και πέρα υπάρχουν οι περίφημοι μετασχηματισμοί hh – από το heaven και hell – που μετατρέπουν την χρονική συνάρτηση σε συνάρτηση πιθανότητας, όταν περάσεις στην άλλη πλευρά. Αυτοί οι μετασχηματισμοί δεν διδάσκονται στη ζωή. Δηλαδή μου λες Λάμπη – για να καταλαβαίνουν και οι άμοιροι αναγνώστες μου που δεν είναι όλοι μαθηματικοί – ότι για να χαίρεσαι στο επέκεινα πρέπει να χαίρεσαι και στη ζωή. Α γεια σου, μου είπε ο φίλος μου ο Λάμπης και κατέβασε μονοκοπανιά το ουισκάκι του. Ο Γιώργος Σκιάνης είναι Φυσικός – Γεωφυσικός. Ζει στα Βριλήσσια.