Η εικονική πραγματικότητα δεν θα τα καλύπτει όλα για πολύ...

Καλοκαίρι. Πέρασαν περίπου δύο χρόνια από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Οι δήμαρχοι συνεχίζουν. Όλοι οι δήμαρχοι «συνεχίζουν». Οι πόλεις αλλάζουν. Όλες οι πόλεις. Γι’ αυτό και οι σημερινοί δήμαρχοι θα είναι και πάλι υποψήφιοι. Δεν έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητές τους... Αυτή είναι η εικόνα. Παντού. Σε συντηρητικούς και προοδευτικούς Δήμους. Άραγε, τι κάνει ένας «προοδευτικός» δήμαρχος που δεν κάνει ο νεοδημοκράτης; Πού διαφέρουν; Στον ρυθμό των έργων; Διότι το σενάριο είναι κοινό, κάνουμε έργα! Και μετά τα προπαγανδίζουμε! Και με drones! Να τα δουν οι υπήκοοι από ψηλά, με μεγαλοπρέπεια, να αποστομωθούν οι εχθροί. Πλατείες, παιδικές χαρές απ’ όλα. Και πολλά δέντρα. Χιλιάδες δέντρα, ποιος θα τα μετρήσει; Στην πλατεία Αναλήψεως συρρέουν τα πλήθη για να θαυμάσουν τα παρτέρια που δημιουργήθηκαν! Εκπληκτική αλλαγή εικόνας. Αν μπουν και οι άνθρωποι στην εξίσωση, θα δούμε. Και να η προβολή και τα likes. «Δεν θα σταματήσουμε εδώ», λέει ο δήμαρχος, σαν ιδιοκτήτης ομάδας ποδοσφαίρου που ολοκλήρωσε μια μεταγραφή και πάει για άλλη. Και να οι αναρτήσεις από ανώνυμες ιστοσελίδες που φτιάχτηκαν για να ευλογούν τους φίλους τους. (Είκοσι χρόνια ΔΡΑΣΗ, άντε να δημοσιευτεί καμιά προβολή του Cine-Δράση). Τελικά, τι συνιστά μια καλή αυτοδιοικητική θητεία; Και οι αντιπολιτεύσεις; Θέλουν ακόμη περισσότερα έργα! Τα έργα των διοικούντων δεν είναι ποτέ αρκετά. Εμείς θα κάναμε κι άλλα! Και ως αντιπολίτευση, είμαστε πάντα στο πλευρό των εργαζομένων. Μέχρι να έρθει η σειρά μας… Κλείνεις τα μάτια, ακούς τα δημοτικά συμβούλια και δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις ποιος πολιτεύεται και ποιος αντιπολιτεύεται. «Είχατε πει ότι σε ένα χρόνο θα το κάνατε». «Ναι, αλλά με αυτά που βρήκαμε…». Και πάμε πάλι από την αρχή. Ίδιο μοτίβο. «Για μια σύγχρονη πόλη», «μια πόλη πρότυπο», «μια πόλη που θα σέβεται τους πολίτες της», «την πόλη που μας αξίζει»! Αερολογίες. Που θα έχει drones για την ασφάλειά μας, ηλεκτρικά ποδήλατα και φουσκωτά μπαλόνια. Να δουλευόμαστε και όπου βγει. Ώσπου να αποκαλυφθεί ότι η πραγματικότητα δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη και η εικονική πραγματικότητα δεν γίνεται όλα να τα καλύπτει για πολύ. Να αποκαλυφθεί δηλαδή, όπως σε κάθε άλλο τομέα στη χώρα, πως το καθεστωτικό αφήγημα της κανονικότητας, «προχωράμε», «αλλάζουμε», είναι ένα αποπροσανατολιστικό παραμύθι. Και οι πολίτες; Έτσι «έμαθαν»! Κάνε έργα έξω από την πόρτα μου! Η γειτονιά μας είναι παραμελημένη. Δυτικά Βριλήσσια, Κάτω Βριλήσσια, Άνω Βριλήσσια. Βάζεις τον τίτλο σ’ ένα άρθρο, κι αυτό διαβάζεται σαν ζεστό ψωμί. Να γίνει ο δρόμος μου ήπιας κυκλοφορίας. Να μειωθεί η κίνηση. Να περνάνε από αλλού. Θέλουμε ασφάλεια, χαμηλή κυκλοφορία, ησυχία, καλά σχολεία, γήπεδα, δρόμους, παραστάσεις. Όλα τα θέλουμε. Αλλά η ανάθεση έχει φτάσει στα όριά της. Δεν είναι λύση, επειδή είναι η ίδια το πρόβλημα. Ζητούνται πολιτικές, όχι διαχειρίσεις. Μια άλλη οπτική. Ε, λοιπόν, ακριβώς σε αυτό το σημείο θα μπορούσαν να διαφέρουν οι δήμαρχοι. Αλλά δεν διαφέρουν. Μόνη ελπίδα, στην κρυμμένη αγωνία για ανάταση, σ’ εκείνο το «άλλαξέ τα όλα» που ακούγεται σε κάθε στροφή των γεγονότων. Σε αυτό πρέπει να επενδύσουμε. Γιατί θα ξανακουστεί. Καλά και αναγκαία τα έργα, έχουμε κι εμείς προτείνει, το θέμα είναι οι αξιολογήσεις, πού αυτά εντάσσονται, ποιος τα ζητά, οι προτεραιότητες, οι οπτικές. Κι εμείς; «Συνεχίζουν» εκείνοι, συνεχίζουμε κι εμείς να εκπέμπουμε το ίδιο σήμα κινδύνου. Ότι οι δήμοι δεν είναι τα έργα αλλά οι δημότες και η οργάνωση της παρουσία τους. Ότι τα δημοτικά συμβούλια δεν είναι χώρος ανάδειξης παραγοντίσκων για να μας διευθύνουν, αλλά ο χώρος που εισάγεται η φωνή των δημοτών. Ότι ζητούμενο είναι μια αυτοδιοικητική λογική με στόχο έναν Δήμο - Πολιτεία, όχι έναν δήμο εργολαβία με πολίτες που χειραγωγούνται από τον τοπικό ρουσφετολογικό μηχανισμό. Σήμερα, όπως η χώρα, οι Δήμοι ρευστοποιούνται, διαχέονται σε επιχειρηματικές και ευρωπαϊκές πλατφόρμες, γίνονται πεδίο εφαρμογής πολιτικών που ορίζονται έξω από αυτούς και πέρα από τις ανάγκες τους. Υπάρχει λοιπόν, ζήτημα υπεράσπισης της αυτοδιοίκησης, της τοπικότητας, της μικρής κλίμακας, όλων όσα σημαίνουν «Πόλη» και «Δήμος». Και της δυνατότητας του πολίτη για κοινωνικότητα, παρουσία και λόγο. Αυτά πρέπει να συνειδητοποιηθούν και να τεθούν. Για μια καθημερινότητα όπου θα παράγεται διάλογος, θα διακινούνται ιδέες, θα κατοχυρώνονται ήθη. Και θα φτιάχνονται αντίβαρα στην εξατομίκευση και την απομόνωση. Τελικά, πού θέλουμε να πάμε; Αυτό είναι το ερώτημα. Έχουμε μπροστά μας ένα καλοκαίρι κρίσιμο και καθοριστικό. Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη