Επιστολή ενός (α) βέβαιου συνοδοιπόρου...

Η ΔΡΑΣΗ καταγράφεται θετικά, με την όποια συλλογική της αναφορά, στο μητρώο του ιδιαίτερου τόπου της -και όχι μόνο- επιδρώντας και στις δικές μου θεωρήσεις. Η ΔΡΑΣΗ, που οι «μικρές» επιλογές της λοιδορήθηκαν, συκοφαντήθηκαν έγιναν λογοπαίγνιο από πολλούς υπερβέβαιους για τις μεγάλες κομματικές τους επιλογές. Υπό το φως των μεγάλων γεγονότων και παρά τη πλούσια συσσωρευμένη εμπειρία, φαίνεται πως διευρύνεται και σε κύκλους πρώην υπερβέβαιων, ο κύκλος της αβεβαιότητας προς τις «σημαίες ευκαιρίας». Βέβαια, ενώ αβεβαιότητα και «μεγάλες» πολιτικές πάνε μαζί, χρειάζονται κάποιες βεβαιότητες, για όσους αγωνιζόμαστε. Τέτοιες βεβαιότητες απόλυτα ενωτικές, αναδείχνονται μόνο μέσ’ απ’ τις «μικρές» κινηματικές βιωματικές μας σχέσεις. Είμαι απ’ αυτούς που αγωνίζονται και αναλογίζονται. Ξεκινώ αβέβαιος γιατί είμαι βέβαιος ότι στη πράξη το καθετί οδηγεί στο αντίθετό του, που με τη σειρά του οδηγεί κι αυτό στο αντίθετό του φτιάχνοντας έτσι μια καινούργια κατάφαση μέσα από την άρνηση της άρνησης. Δύο λοιπόν αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση. Στη πράξη τώρα: τα πολλά ζεύγη των αρχικών ασυμβίβαστων αρνήσεων της αριστερής κυβέρνησης που με απόλυτη βεβαιότητα διακήρυττε, σε πόσες συμβιβαστικές αβέβαιες καταφάσεις κατέληξαν; Οι άπειρες πεισματικές αρνήσεις δεν αρκούν για ν’ αποτρέπουν τις επερχόμενες συμβιβαστικές καταφάσεις. Θέλουν την δοκιμασία τους πάνω στη φύση των πραγμάτων, θέλουν κάποια συμβιβαστικά ΝΑΙ πριν τ’ ασυμβίβαστα ΟΧΙ για να προκύπτουν συμβιβαστικά ΝΑΙ, που θα οδηγούν σε νέα ασυμβίβαστα ΟΧΙ. Αυτή η δοκιμασία δεν προϋπήρξε με τη φυσική της ροή, αλλά με την βια - στική επικοινωνιακή εκμετάλλευση του τάϊμινγκ. Η διαλεκτική πολιτική αλυσίδα ήταν απ’ την αρχή κομματιασμένη. Πώς να δέσει στη «μικρή» πραγματική πραγματικότητα η «μεγάλη» αριστερή ελπίδα αφού ήρθε ...ουρανοκατέβατη; Την πήρε λοιπόν και τη σήκωσε η σκέτη βεβαιότητα. Και να ήταν η πρώτη φορά; Ιδού λοιπόν η αβεβαιότητα στο προσκήνιο. Μετά το κλείσιμο του κύκλου της νεολαιίστικης «απόλυτης βεβαιότητας», έκλεισε κι ο κύκλος της μέσης «σχετικής αβεβαιότητας», δίνοντας χώρο στον πλέον ενδιαφέροντα και γόνιμο από κάθε άποψη κύκλο της ώριμης «απολύτου αβεβαιότητας». Συνεχίζω σ’ αυτή την ωραία περιπέτεια εξασκούμενος περισσότερο στο να «ακούω κατανοώντας» παρά να «αναλύω αγνοώντας», πλέον βέβαιος για την αβεβαιότητά μου. Υπ’ αυτό το πρίσμα «μικρές» και «μεγάλες» πολιτικές με νέα ενεργειακά φορτία, αναπληρώνουν την εξαντλημένη ενέργεια του κινηματικού οχήματος, δίνοντας την αναγκαία ώθηση για τη συνέχεια της πορείας του προς το άγνωστο. Επιβάτης στο συναγωνιστικό όχημα, μπορώ να διατυπώσω παραφρασμένα τα λόγια του βεβαιωμένα αβέβαιου Καζαντζάκη: «Δεν επιβεβαιώνω κανένα, δεν επιβεβαιώνομαι από κανένα, αγωνίζομαι α-βέβαιος και ελεύθερος.» Ένας Δρασίτης Καζαντζακίζων