του Χρήστου Ι. Βατούσιου

Κανείς δε μπορεί να σε σώσει τώρα πια Μπράιαν, έλα, φύλαξε τα δάκρυά σου για άλλους τόπους. Κανείς, ούτε καν η ρημάδα η τύχη σου. Κάθε λεπτό που περνάει σε φέρνει όλο και πιο κοντά στην ελευθερία. Ηρέμησε, δεν αξίζει να λυπάσαι. Τίποτα δεν είναι άξιο λύπης Μπράιαν, άκουσες; Τίποτα. Μα όλα είναι άξια παρατήρησης. Έως εκεί. Απαρέγκλιτα εκεί. Κάποτε θα συνέβαινε. Τι σε τρομάζει; Οι εκδοχές; Όλες υπέρ σου. Έλα, άνοιξε το πορτοφόλι σου και βγάλε από μέσα τα τραγούδια της θάλασσας, τα πράσινα διάφανα ακρωτήρια, τα ηλιόλουστα γαλάζια μυστικά. Αυτά θα σε συνοδέψουν στο τέλος. Αυτά. Ότι άλλο τ' αφήνεις πίσω. Ανάξιο λόγου. Υπήρξες - το ξέρω, μην κρύβεσαι - άξιος οικονόμος κι έτσι άξια θα πληρώσεις το τέλος του βίου σου. Έλα, βγάλε το πορτοφόλι σου. Όλα τ' άλλα ανάξια λόγου. ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ: Frank Weston Benson (1862-1951), Λευκοί ερωδιοί και νούφαρα.