7/8/2020
Συμβαίνουν στην πόλη μας
"Το νησί του Καλαμποκιού" από το Cine Δράση
Συμβαίνουν στην πόλη μας
της Λήδας Παπαγεωργίου
Νύχτωσε. Καθώς σέρνεις τα βήματά σου ψάχνεις μέσα στο μυαλό σου να βρεις ποιος σε χάιδεψε σήμερα ποιος σε αγάπησε σήμερα ποιος ήταν δίπλα σου τη φονική στιγμή που χάραζε να σου σκουπίσει το δάκρυ. Ψάχνεις να βρεις αν υπήρξε κάποιος να βγάλει βόλτα τις λύπες σου. Ερημιά. Δεν παραιτείσαι. Ψάχνεις ακόμα και τα ανεπαίσθητα τα πολύ μικρά. Αυτά που υπήρξαν αλλά ίσως σου διέφυγαν. Τίποτα. Κατάκοπος μετά από ώρες ανασκαφών για το μόνο που είσαι σίγουρος πως βρήκες είναι ο τσακισμένος σου εαυτός. Ο μόνος που είναι πάντα εκεί να σε συντρέξει να σε περιθάλψει. Είναι αυτός που κάθε χάραμα προσπαθεί να ενώσει τα σπασμένα σου κομμάτια και να σε στήσει στα πόδια σου μέχρι τον επόμενο διαμελισμό .σου. Νύχτωσε. Ο καπνός σου καίει τα μάτια το αλκοόλ μάταια προσπαθεί να μουδιάσει το μυαλό σου. Όλα είναι νεκρά μέσα σου. Μόνο ένας λυγμός. Ένας λυγμός που εδώ και ώρα παλεύει να γίνει κραυγή. Λήδα Παπαγεωργίου
Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Σε έναν στίχο έμπλεο ελεγεία, χαζοχαρούμενη παρηγοριά δεν στέκει. Αντιπαραθέτω όμως εκείνον του Κ. Βάρναλη από το ποίημά του "Η ΚΑΜΠΑΝΑ": "...Αν ειν' ο λάκκος σου πολύ βαθής, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς"... Και ήταν ένας ποιητής κοντά στον πόνο τον άλλων που τον έκανε και δικό του! Όσον αφορά τον συνοδό πίνακα της "Κραυγής" του Έντβαντ Μουνκ είχα κάποτε γράψει 7 ή 8 χρόνια πριν που πρωτοήρθα σε επαφή με την ηλεκτρονική περιπλάνηση,ότι μολονότι η "Γκερνίκα" του Πικάσο κυριάρχησε των άλλων κατά τον προηγούμενο αιώνα, η "κραυγή" του Μουνκ αν και 40 χρόνια πρωτύτερη θα είναι η δεσπόζουσα κατά τον 21ο. Μια πρώτη δικαίωση της πρόβλεψης λίγους μήνες αργότερα που σε δημοπρασία του Σόθμπις ήρθε πρώτη και πουλήθηκε για 120 εκατομμύρια δολάρια.