της Λήδας Παπαγεωργίου

Μη φωνάζεις. Σπάω εύκολα. Και όταν σπάσω η καρδιά μου γίνεται θρύψαλα. Μη με χτυπάς. Θα κάνω ότι μου ζητήσεις. Θα γίνω η μαϊμού που θα της χτυπάς παλαμάκια και θα χορεύει. Θα σε καλύπτω για τις μελανιές μου λέγοντας πως έπεσα απ,τη σκάλα. Θα φοράω μαύρα γυαλιά στο δρόμο κι ας είναι νύχτα. Έχω κολλήσει στον τοίχο το σώμα μου. Έχω γίνει ένα μ' αυτόν. Σαν να προσδοκώ να με καταπιεί για να λυτρωθώ. Η πληγή στο κεφάλι μου ακόμα αιμορραγεί. Εσύ, καθισμένος απέναντί μου καπνίζεις το ένα τσιγάρο μετά το άλλο φανερά εξοργισμένος. "Θα διορθωθώ" ψελλίζω "θα αλλάξω, στο υπόσχομαι" και η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Ένας σπασμός διαγράφεται στο πρόσωπό σου. Με κλωτσάς με μανία. Ο ιδρώτας λαμπυρίζει στο μέτωπό σου. Σταματάς αποκαμωμένος και σωριάζεσαι στην καρέκλα. Μέσα στο ασθενοφόρο με φιλάς και μου ψιθυρίζεις στο αυτί πως μ'αγαπάς. Το αίμα τρέχει απ,το κεφάλι μου το πιάνω είναι ζεστό. Κλείνω τα μάτια για λίγο και χαμογελώ καθώς φαντασιώνομαι το θάνατό σου. Λήδα Παπαγεωργίου