του Γιάννη Τσίχλα

Η «ιστορική εποχή» ξεκίνησε για την ανθρωπότητα, μάλλον στην αρχαία Ιωνία, όταν κάποιοι εκ των αρχαιοελλήνων Ιώνων έχοντες περισσότερη νόηση έδωσαν εγγράφως νόημα σε γεγονότα και φαινόμενα που έτσι «άγραφα – ασχολίαστα» παράμεναν «α-νόητα». Η ιστορική εποχή, «έγγραφη» πλέον διαχωρίζεται σαφέστερα αφού έδωσε όνομα και νόημα στην «άγραφη» προηγούμενή της βαφτίζοντάς την «προϊστορική εποχή». Τα νοήματα λοιπόν και τη σημασία στα βεβαιωμένα φυσικά και κοινωνικά γεγονότα, τα δίνουν όσοι νοήμονες άνθρωποι ακολουθώντας το παράδειγμα των αρχαίων εκείνων διανοουμένων, μπαίνουν σε κόπο ν’ αναλύουν να κρίνουν να σχολιάζουν έστω κι αν, το κίνητρό τους δεν είναι ταυτόσημο με το «κοινωνικό μας ζήτημα», έστω κι αν ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, έστω κι αν πλουτίζουν όσοι διαπλέκονται με τα της «κοινής γνώμης», έστω κι αν περιθωριοποιούνται ή κι αν αυτοκαταστρέφονται όσοι αντιτίθενται σε παραδοχές καθοδηγούμενες από προκατασκευασμένες «κοινές γνώμες» και καθιερωμένα εθιμικά δίκαια. Ανάμεσα απ’ τις συμπληγάδες της βαθιά ριζωμένης προϊστορικής ένστικτης καχυποψίας και το συνακόλουθο φόβο σε κάθε νέα ιδέα για πραγματικές αλλαγές, η ιστορική εποχή αποκαθηλώνει τα φαινόμενα απ’ τους ιδεαλιστικούς θεϊκούς – τοτεμικούς βωμούς και τα αποθέτει προς ανάλυση πάνω στους ερευνητικούς – πειραματικούς πάγκους των επιστημόνων και στα γραφεία των δημοσιολογούντων, ωθώντας τα εξελισσόμενα επίπεδα του πολιτισμού, προσφέροντας αναλυτικά εργαλεία και υλικά για τις αναγκαίες –τέκνα της ανάγκης– νέες υλικές και πνευματικές ανασυνθέσεις. Πλέον οι ιστορικές αλήθειες αναζητούνται πίσω απ’ τα φαινόμενα σε πείσμα των «προϊστορικών». Σημειωτέον: Οι ανακυκλούμενες συστημικές κρίσεις αντικειμενικά προσφέρουν γόνιμο έδαφος ξεκαθαρίζοντας πολλά πράγματα, αντίθετα μ’ εκείνους που συμφεροντολογικά παραβλέποντας την ιστορική εξελικτική φύση των πραγμάτων, βλέπουν συγχύσεις μπερδέματα δυσκολίες και καταστροφή των πάντων υποβάλλοντας τους λαούς σε υποταγή και προσευχές. Μεταξύ Αιτίας και Αποτελέσματος πλέον αναζητείται το Αιτιατό κι όχι οι θεϊκές επιβουλές. Κοντολογίς η ιστορική εποχή πασχίζει να εκπορθήσει τα τελευταία οχυρά της προϊστορίας. Ούτω πως, ... οι «νοήμονες» βρίσκουν το μπελά τους από τους «α–νόητους» συνανθρώπους που δε λεν’ να ξεκολλήσουν απ’ τη προϊστορική εποχή. Αρνούνται, δε συμμετέχουν στις αναλύσεις των ιστορικών δεδομένων και τις προεκτάσεις που δίνουν η πολιτική ιδεολογική διαπάλη, η τέχνη ο κάθε στοχασμός η κριτική ο απλός σχολιασμός κ.α., αποδεχόμενοι στην ουσία σαν εκ θεού –και όχι εκ συστήματος– ότι μπορεί να συμβεί π.χ. οικονομική κρίση ή πανδημική αρρώστια ή μεταναστευτικό. Υποκλίνονται προσκυνούν –το είπαμε– το κάθε φαινόμενο και ακολουθούν ανοήτως ως τακτικές αντιμετώπισης το: «βλέποντας και κάνοντας» προσφεύγοντας και στη πρόσφορη φιλανθρωπία «τι άλλο να κάνουμε αφού έτσι ήρθαν τα πράγματα!» Αφήνουν τις λύσεις στα χέρια των υπευθύνων γι’ αυτές εξουσιών και παραεξουσιών που εντελώς φυσιολογικά τις ανακυκλώνουν δηλαδή, τι άλλο περιμένουμε να κάνουν αφού τίποτε άλλο δεν μπορούν να κάνουν! Οι αράχνες που μπλέκονται στον ιστό τους μόνο νέο ιστό μπορούν να βγάζουν. Διάγουμε το μεταβατικό στάδιο προς τη νέα μετα–ιστορική εποχή που δεν ξέρω με τι όνομα θα κατοχυρωθεί, πάντως δικαιούμαι να ελπίζω ότι μπορεί να γίνει ξεχωριστή για τον ελληνικό πολιτισμό. Η ιστορική αναδρομή η ανεύρεση και συγκόλληση του σπασμένου κρίκου της εξέλιξής μας που μας επανασυνδέει με την ελληνική –όχι ελληνόνιμη– εθνική ρίζα και τη γήινη μήτρα μας, (η γη μας δεν είναι μαζικός τουριστικός αλλά, ταξιδιωτικός –γνωστικός προορισμός και για τους γηγενείς με ότι αυτό συνεπάγεται) ενόσω αναλύονται και ανασυνθέτονται πολιτικώς και όχι «ακαδημαϊκώς», θα ωθούν προς τα εμπρός και επάνω. Η Ελλάς ως διαχρονικός πολιτισμός νοούμενη ως κύριο εθνικό προϊόν παρήγαγε ανθρωπιστικούς πολιτισμούς και θρησκείες. Παρά το τρέχοντα ξεπεσμό της: Στη μεταβατική εποχή μας μια νέα θρησκεία οφείλει να ξεπεταχτεί απ’ αυτήν... Γιάννης Τσίχλας