της Λήδας Παπαγεωργίου

Οι λέξεις μου... Νύχτα μέρα με κυνηγούν. Με τραβούν από το μανίκι σαν ορφανά παιδιά. Θέλουν να ανοίξω την πόρτα να καθίσουν δίπλα μου, ανάμεσα σε αποτσίγαρα και ξεθυμασμένο αλκοόλ. Εγώ τις διώχνω. Κάνω ότι δεν τις ξέρω. Κρυφοκοιτάζω πίσω απ' την κουρτίνα εκλιπαρώντας να εξαφανιστούν. Έπειτα επιστρέφω στα άδεια μου χαρτιά και βυθίζομαι βυθίζομαι... Στο βάθος οι λέξεις γρατζουνούν λυσσασμένα την πόρτα. Λήδα Παπαγεωργίου