του Δημήτρη Μπελαντή

Κατά πρώτον, όλο και περισσότερο, από αυτά που βλέπω να συμβαίνουν πιστεύω ότι από το 2022 το αργότερο, έχουμε μπει σε ένα πλαίσιο τρίτου παγκόσμιου πολέμου, που δεν ξέρουμε αν θα πάρει τελικά και πυρηνική μορφή. Δεν είναι ακόμη τα πολεμικά μέτωπα ενοποιημένα ούτε τα δύο στρατόπεδα. Θυμίζω όμως ότι και την άλλη φορά, από το 1936 ως το 1939 υπήρχαν ανοιχτά πολεμικά μέτωπα μη ενοποιημένα. Ούτε ήταν δεδομένο ότι η Βρετανία, οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ θα βρεθούν ενωμένοι ως σύμμαχοι κατά της Γερμανίας, κάθε άλλο. Και τότε όπως και τώρα υπήρχε μια πάλη για την διεθνή πλανητική ηγεμονία με το ένα στρατόπεδο σαφές και πιο επιθετικό (τότε η Γερμανία και οι σύμμαχοι της, τώρα οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η ΕΕ, το Ισραήλ και οι σύμμαχοί τους, η συλλογική Δύση), και το άλλο μη ενοποιημένο και κυμαινόμενο (τότε οι υπό διαμόρφωση Σύμμαχοι, τώρα χώρες όπως η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα, ορισμένες άλλες δυνάμεις). Το ότι υπάρχουν πυρηνικά όπλα θα έπρεπε λογικά να αποτρέψει την κλιμάκωση του πολέμου. Δεν φαίνεται να την αποτρέπει! Αντίθετα, αυτά που λένε ότι η διαρροή πυρηνικής ενέργειας θα είναι μικρή αν χτυπηθεί αποτελεσματικά το Φορντόβ δείχνει ότι προσπαθούν να πείσουν την διεθνή κοινή γνώμη ότι ακόμη και μια πυρηνική εμπλοκή θα είναι ελεγχόμενη. Εγώ αυτό κατανοώ. Οι αιτίες του πολέμου σαφώς είναι και στρατηγικά οικονομικές (οικονομική κρίση σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ενεργειακή κρίση, παρακμή σε πολλά πεδία του δυτικού ιμπεριαλισμού και σχετική άνοδος άλλων καπιταλιστικών δυνάμεων, πάλη για ενέργεια, αγορές, εργατική δύναμη κλπ) αλλά όχι μόνο. Η γεωστρατηγική και στρατιωτική διάσταση έχει μια σημαντική αυτοτέλεια. Ακόμη και στον 19ο αιώνα, η πάλη μεταξύ των τότε ιμπεριαλισμών δεν είχε μόνο άμεσα οικονομικό περιεχόμενο. Ο γεωγραφικός χώρος έχει και αυτός πολιτικό αποτύπωμα. Βασική διάσταση και στόχος της δυτικής επιθετικότητας (που περιέχει σαφώς και το Ισραήλ), είναι η γεωπολιτική και στρατιωτική ήττα των ανερχόμενων δυνάμεων χωριστά προτού συγκροτήσουν ένα πλήρως ενιαίο στρατόπεδο η μπλοκ, με δεδομένο μάλιστα ότι ο λεγόμενος "ανατολικός" άξονας κάθε άλλο παρά είναι ακόμη πολιτικά η στρατιωτικά συνεκτικός πάρα την αντίθετη ρητορική (πχ εγκατάλειψη Συρίας από Ρωσία κλπ). Ο δυτικός ιμπεριαλισμός θέλει να προλάβει πολεμικά και αποτρέψει την στρατιωτική και γεωπολιτική ενοποίηση του αντίθετου άξονα. Θέλει επίσης να διαλύσει σημαντικά λαϊκά κινήματα στα διάκενα της κυριαρχίας του, που επικοινωνούν με χώρες του ασταθούς "ανατολικού" άξονα. Όπως ιδίως η Παλαιστίνη. Δεν κινείται μόνο με οικονομικά κίνητρα, θέλει γεωπολιτικές παγιώσεις. Όπως έχει δείξει η διεθνής εμπειρία,ιδίως στην Μέση Ανατολή, αλλά πιθανά και στην Ανατολική Ευρώπη, οι δυνάμεις της συλλογικής Δύσης στο παρόν δεν νοιάζονται κυρίως να κατακτήσουν σημαντικούς περιφερειακούς αντιπάλους για τις πηγές πλούτου τους κλπ. Κατά την γνώμη μου, δεν νοιάζονται πολύ ούτε για την περίφημη "αλλαγή καθεστώτος", που είναι βασικά προπαγάνδα. Νοιάζονται για την διάλυση της κρατικής συνοχής των αντιπάλων τους με ό,τι αυτό σημαίνει, την διάλυση της κρατικής τους υπόστασης. Δεν θέλουν πχ μια δική τους κυβέρνηση στη Μόσχα η την Τεχεράνη, με ό,τι αυτό θα σήμαινε σε διατήρηση στρατευμάτων, σπάταλη οικονομικών πόρων κλπ. Νοιάζονται για την διάλυση και τον κερματισμό των χωρών αυτών, και την διατήρηση στρατηγικών σημείων ελέγχου μέσα σε ζώνες χάους ,συμμοριών, τοπικών μαφιών κλπ. Δεν το πέτυχαν το 1990- 2000 με την Ρωσία, το πέτυχαν με την Λιβύη, το πέτυχαν πολύ μερικώς στο Ιράκ και πρόσφατα το πέτυχαν και στην Συρία. Προφανώς, δεν φοβούνται το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, θέλουν την διάλυση του Ιράν ως κρατική υπόσταση. Αν το πετύχουν, θα ξαναδοκιμάσουν και με την Ρωσία. Οι κρίκοι της αλυσίδας συνάπτονται λογική της Μεγάλης Σκακιέρας του Μπρεζίνσκυ εκεί κατατείνει, στον έλεγχο δια του χάους και της αποσταθεροποίησης. Είναι μια λογική καταστροφικού και απεδαφικοποιημένου ιμπεριαλισμού. Βασικό του εργαλείο είναι ο διαρκής πόλεμος. Αφού η «ειρηνική» καπιταλιστική οικονομία δεν ανακάμπτει στην Δύση, χρειάζεται μια διαρκής πολεμική οικονομία που κάποια στιγμή θα ζητήσει και ανάλογο φόρο αίματος από όλους τους λαούς. Βέβαια, στην περίπτωση του Ιράν, έρχονται για πρώτη φορά σε πολεμική επαφή με μια ισχυρή και αξιόμαχη περιφερειακή δύναμη, και αυτό μπορεί να τους έρθει μπούμερανγκ. Ειδικά, το Ισραήλ θέλει και κάτι παραπάνω, λόγω της ρατσιστικής θρησκόληπτης και νεοφασιστικής ιδεολογίας της ελίτ του. Θέλει δια της ώθησης των ΗΠΑ σε έναν περιφερειακό η και γενικό Αρμαγεδδώνα να καταστρέψει τον βασικό περιφερειακό του αντίπαλο και να επεκτείνει σημαντικά και την επικράτεια του. Έχει μια λογική «ζωτικού χώρου» (kritischer Raum) και γενοκτονικής καταστροφής πληθυσμών όπως το Τρίτο Ράιχ. Υπάρχει μια λογική, είμαστε οι εκλεκτοί αλλά δεν έχουμε αρκετό χώρο. Που την θυμάστε να ειπώθηκε πρώτη φορά; Τώρα, πια, δεν μας φτάνει η Γάζα, η Δυτική Όχθη, το Γκολάν, ο νότιος Λίβανος, θέλουμε πολύ περισσότερο χώρο. Η γνώμη μου είναι ότι, δυστυχώς, οι ΗΠΑ θα επέμβουν στρατιωτικά γιατί διαφορετικά μπορεί να έχουν στα χέρια τους μια δεύτερη Ουκρανία η πάντως θα πρέπει να δεχτούν την πτώση του κύρους του δολοφονικού στρατηγικού συμμάχου τους. Άλλα και η παγκόσμια στρατιωτική αναμέτρηση μάλλον θα βαρύνει πολύ. Το Ιράν έχει αντιληφθεί καλά τι γίνεται. Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει όντως η Ρωσία, και η περίεργη δήλωση του Πούτιν ότι "δεν έχουν ζητήσει την βοήθεια μας" μου φαίνεται τουλάχιστον ( αφελώς;;) ανησυχητική. Δεν εννοώ βεβαίως ότι η Ρωσία θα πρέπει να εμπλακεί από μόνη της στην Μέση Ανατολή, θα ήταν παράλογο, αλλά μου φαίνεται λογικό ότι η Ρωσία, αν δεν θέλει να εκπέσει σε δύναμη δεύτερης κατηγορίας, θα έπρεπε να παράσχει κάποιες ρητές εγγυήσεις ασφαλείας στο Ιράν. Αυτό ίσως να ήταν αποτρεπτικό και για τις ΗΠΑ. Με όρους ρεαλιστικής εκτίμησης, δεν θα τις δώσει, και θα δει αργότερα πως θα εξελιχθεί η κατάσταση. Αν υπάρξει αργότερα... Δυστυχώς, πέραν της ηρωικής πάλης του λαού του Ιράν όπως και των μικρών συμμάχων του, δεν υπάρχουν σημαντικά καλά νέα. Το μόνο πολύ καλό νέο είναι ότι ένας λαός με μεγάλη Ιστορία και πολιτισμό που δέχεται έναν βάρβαρο επιθετικό πόλεμο όχι μόνο από το Ισραήλ αλλά και από τον συλλογικό δυτικό ιμπεριαλισμό, ούτε θα υποκύψει ούτε θα δεχθεί να εξανδραποδισθεί. Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Συν το ότι μια χώρα 90 εκατομμυρίων κατοίκων με έκταση σαν την Ευρώπη δεν είναι εφικτό να κυριευθεί και να διοικηθεί στρατιωτικά. Το αν μπορεί να καταστραφεί είναι ένα άλλο ερώτημα. Όσον αφορά την Ελλάδα, έχει μια εξωτερική πολιτική υποτυπώδους αποικίας τρίτης κατηγορίας. Στείλαμε τα αμυντικά μας συστήματα να φυλάνε την βάση των ΗΠΑ στην Σούδα (όχι βέβαια τον διπλά ελληνικό πληθυσμό). Είναι δεδομένο ότι είμαστε στόχος αφανισμού και μάλιστα σε μεγάλη σύγκρουση στην κοντινή γειτονιά μας και όχι στην μακρινή Ρωσία ή Ουκρανία. Το ίδιο και η Κύπρος. Όποιος δεν αντιδρά είναι άξιος της μοίρας του. Ακόμη και τώρα μπορούμε να αντιδράσουμε. Ο Δημήτρης Μπελαντής είναι Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου και μαχόμενος δικηγόρος. - Δημήτρης Μπελαντής: Ένα blog με κείμενα για την Αριστερά, την πολιτική, τη λογοτεχνία, τον πολιτισμό - Ο Δημήτρης Μπελαντής στο fb