Βριλήσσια: Ένας απολογισμός της πρώτης χρονιάς

Το ζήτημα της οπτικής Αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τότε που ανέλαβε το δημοτικό συμβούλιο που προέκυψε από τις εκλογές του 2019. Τον απολογισμό της χρονιάς θα έπρεπε κανονικά να παρουσιάσει η ίδια η δημοτική αρχή, να κριθεί και να συζητηθεί. Αλλά ως συνήθως, αυτό δεν έγινε, ούτε και μάλλον θα συμβεί. Επομένως, εκ των πραγμάτων, θα καταθέσουμε τις δικές μας επισημάνσεις για όσα συμβαίνουν στην πόλη. Διότι οι παρατάξεις οφείλουν να «μιλάνε» και να εκτίθενται, ανάλογα με την οπτική τους. Η δική μας οπτική λοιπόν, εστιάζει περισσότερο στις πολιτικές νοοτροπίες, παρά στα όποια έργα έγιναν. «Ψιλά γράμματα», θα πει ίσως, κάποιος. Όμως στην πολιτική το ζήτημα της οπτικής είναι κρίσιμο. Για ποια αυτοδιοίκηση μιλάμε; Για ποιον Δήμο αγωνιζόμαστε; Πώς αυτό μεταφράζεται σε καθημερινή πολιτική; Διότι χωρίς προσανατολισμό δεν αποκτούν νόημα οι πράξεις. Η ΔΡΑΣΗ εδώ έχει κάτι να πει. Άλλοι το αποφεύγουν ή αρκούνται σε όσα αποφασίζονται εκτός αυτοδιοίκησης. Θα ήταν όμως καλύτερα οι απόψεις να κατατίθενται, ώστε να συνεννοούμαστε καλύτερα. Δεν έκανε τίποτα καλό η δημοτική αρχή; Όταν επισημαίνουμε κάτι αρνητικό στη δημοτική καθημερινότητα, αμέσως κάποιοι ρωτούν, «μόνο τα αρνητικά επισημαίνετε;». Δεν έχουμε αναλάβει να κάνουμε απολογισμό για λογαριασμό της διοίκησης. Ούτε να παρουσιάσουμε κατάλογο των πεπραγμένων της. Εξάλλου αυτά, κοινοποιούνται και με το παραπάνω. Ας δούμε όμως ένα παράδειγμα. Το «δυνατό χαρτί» της δημοτικής αρχής τη χρονιά που πέρασε, ήταν οι δράσεις που ανέπτυξε κατά την περίοδο του εγκλεισμού ο Οργανισμός Κοινωνικής Πολιτικής & Αλληλεγγύης. Ο ΟΚΠΑ αξιοποίησε το προσωπικό άλλων δομών και δημιούργησε ένα επαρκές δίκτυο «κατ’ οίκον» εξυπηρέτησης. Ο δημότης ένοιωσε έτσι ότι ο Δήμος στάθηκε δίπλα του, κι αυτό, πράγματι ήταν μια επιτυχημένη παρέμβαση. Ακόμη κι αυτή βεβαίως θα μπορούσε να συζητηθεί στην κατεύθυνση της περεταίρω βελτίωσής της, όμως δεν είναι αυτός ο στόχος μας. Δεν κάνουμε κριτική για την κριτική. Εστιάζουμε σε όσα έχουμε να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό. Και μεταφέρουμε την οπτική μας. Χρειαζόμαστε απολογισμούς! Η αυτοδιοίκηση είναι χώρος κοινωνικοποίησης και δευτερευόντως διοικητική βαθμίδα. Οι δημοτικές αρχές θα έπρεπε να λογοδοτούν τακτικά στους πολίτες, να ενθαρρύνουν τον διάλογο, να οργανώνουν διαβουλεύσεις, να διορθώνουν πολιτικές, να αξιοποιούν την κριτική. Αλλά οι διοικήσεις της κομματοκρατίας και των μηχανισμών δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτά. Δεν τους αφορά μια ζωντανή κοινότητα που θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και θα έχει λόγο στα πράγματα, προτιμούν να ελέγχουν τα πάντα, να τα θέτουν «υπό την αιγίδα τους», οι συνεργάτες και οι σύμβουλοι του δημάρχου γνωρίζουν τα προβλήματα καλύτερα. Αλλά είναι και κάτι άλλο. Η αυτοδιοίκηση υποβαθμίζεται επειδή λειτουργεί συμπληρωματικά ως προς το πολιτικό σύστημα. Αυτό καθορίζει τις προτεραιότητες και τη ροή των κονδυλίων, όχι οι δήμαρχοι. Οι τελευταίοι απλώς ακολουθούν, ενίοτε βραβεύονται κιόλας ή υπερηφανεύονται, όπως ο δικός μας, επειδή υπέγραψε σύμβαση «για την αντικατάσταση του οδοφωτισμού με λαμπτήρες Led». Κανείς όμως δεν αναρωτιέται γιατί αυτή την εποχή οι Δήμοι εκχωρούν τη διαχείριση των δικτύων τους και τα δημοτικά τέλη σε ιδιώτες... Λαϊκισμός. Μια πολύ βολική αντιπαράθεση. Στα Βριλήσσια η δημοτική αρχή, για να καλύψει τη διαπιστωμένη πλέον ανεπάρκειά της, αναδεικνύει σε κεντρικό ζήτημα στην τοπική ατζέντα μια δήθεν διαμάχη ανάμεσα στην πρόοδο (που εκπροσωπεί η ίδια) και στον λαϊκισμό, που εκπροσωπεί η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, ο επιλεγμένος αντίπαλος. «Είμαστε προοδευτικοί επειδή οι άλλοι είναι λαϊκιστές». Αυτή είναι η γραμμή πλεύσης του κ. Μανιατογιάννη, που λειτούργησε επιτυχημένα προεκλογικά και γι’ αυτό διατηρείται και σήμερα. Μια πρακτική ξεπερασμένη, που συγκαλύπτει την ανυπαρξία πολιτικής με σχέδιο, που θα βελτίωνε την καθημερινή ζωή των κατοίκων. Αλλά αυτή είναι πάντα η κατάληξη του συστημισμού: Να κατασκευάσει ψευδεπίγραφα τείχη και «στρατόπεδα» για να εγκλωβίσει τους ψηφοφόρους. Με συνέπεια τις άγονες αντιπαραθέσεις και την αντίληψη ότι ο Δήμος είναι ένα φέουδο προς κατάληψη. Το δημοτικό συμβούλιο Ας δούμε την πραγματικότητα: Η διοίκηση Μανιατογιάννη διοικεί ως μειοψηφία, ελέω των διατάξεων περί «κυβερνησιμότητας» (διαθέτει 10 από τους 33 δημοτικούς συμβούλους). Κάθε δημοκρατική διοίκηση θα θεωρούσε αυτή την συνθήκη ως ευκαιρία (και υποχρέωση) επικοινωνίας, ενημέρωσης, διαβούλευσης με τις άλλες δημοτικές παρατάξεις. Θα πύκνωνε τις συνεδριάσεις για να μπορεί να πάρει γνώμες από τους δημοτικούς συμβούλους και να «ωριμάσουν» τα ζητήματα. Αλλά εδώ έγινε ακριβώς το αντίθετο. Οι συνεδριάσεις αραίωσαν. Τα δημοτικά συμβούλια γίνονται μόνο για τα απαραίτητα, για τα διαχειριστικά. Λίγα ζητήματα προλαβαίνουν να συζητηθούν. Ολόκληρη χρονιά ουσιαστικά συζητήθηκε μόνο το θέμα του αμαξοστασίου της Ναυτικής Βάσης -κι αυτό με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης. Πολλά άλλα κρίσιμα ζητήματα μένουν επί χρόνια στο περιθώριο. (Γ.Π.Σ., έκταση Μητροπούλου, τένις κλαμπ, διαχείριση απορριμμάτων, δημοτική βιβλιοθήκη, δεύτερο κλειστό γυμναστήριο κ.α.). Αυτή η έλλειψη συνεννόησης έχει συνέπειες στο κλίμα των συνεδριάσεων. Βροχή οι ερωτήσεις, (το μόνο μέσο που διαθέτει η αντιπολίτευση), βροχή οι αόριστες απαντήσεις από τον δήμαρχο. Και στο τέλος, αφού όλα είναι μόνο για να καταγραφούν, απομένει το κυνήγι του βίντεο που θα προβληθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εάν σε αυτά προσθέσουμε και τις παράδοξες και συνεχείς αντιδικίες μεταξύ των δυο νεοδημοκρατικών παρατάξεων του δήμου, αντιλαμβάνεται κανείς ότι αυτό το δημοτικό συμβούλιο δύσκολα μπορεί να παραγάγει πολιτική. Το σκηνικό είναι μπλοκαρισμένο, το λέμε χρόνια. Τα ίδια συμβαίνουν και στα συμβούλια του Πολιτιστικού & Αθλητικού Οργανισμού, όσο και του Οργανισμού Κοινωνικής Πολιτικής & Αλληλεγγύης. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων στα Δ.Σ. πληροφορούνται τις αποφάσεις των οργάνων στα οποία μετέχουν, από τις ανακοινώσεις των προέδρων! (π.χ. το πρόγραμμα του φεστιβάλ ή οι δράσεις του ΟΚΠΑ). Έργα και Επικοινωνία Ο κατάλογος των έργων του πρώτου χρόνου στα Βριλήσσια δεν εντυπωσιάζει: Επισκευή του Κλειστού Γυμναστηρίου και του Υδατόπυργου, αποκατάσταση της οδού Δαναών, πεζοδρόμια στην οδό Ταϋγέτου, τοποθέτηση ανελκυστήρα στο 2ο Δημοτικό και κατασκευή τουαλετών ΑμεΑ στο 1ο Γυμνάσιο και Λύκειο. Το μεγάλο πρόβλημα όμως παραμένει: Δεν συντηρούνται επιμελώς οι υπάρχουσες υποδομές του προαστίου. Έτσι, η κατάσταση των πάρκων, των αθλητικών χώρων, των κτηρίων, των πεζοδρομίων, των παιδικών χαρών, δεν είναι καλή. Και σύντομα θα απαιτηθούν σημαντικά κονδύλια για την αποκατάστασή τους. Την ίδια στιγμή η διοίκηση ρίχνει το βάρος της στα επικοινωνιακά. Το γραφείο Τύπου του δημάρχου αναβαθμίστηκε και ένα δίκτυο συνεργατών αναλαμβάνει τον εξωραϊσμό της εικόνας του. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό: Όσο περισσότερο οργανώνει η διοίκηση την «επικοινωνία» της με τους δημότες, τόσο λιγότερο μπορεί πραγματικά ένας δημότης να επικοινωνήσει με τον Δήμο του! Έχει πάρει το δρόμο της... Στον 7ο χρόνο της θητείας η διοίκηση Μανιατογιάννη εμφανίζει συμπτώματα εξάντλησης. Λίγες οι πρωτοβουλίες, αναβλητικότητα, χαλάρωση των διαδικασιών ελέγχου, αδιαφορία προς την αντιπολίτευση, απώλεια αίσθησης της κατάστασης. Είναι η ώρα που εμφανίζονται οι καθεστωτικές συμπεριφορές… Καθεστωτική συμπεριφορά είναι να λειτουργείς ως κάτοχος και ιδιοκτήτης του αξιώματός σου. Να αντιμετωπίζεις τα δημοτικά συμβούλια ως πάρεργο και την κριτική ως ενόχληση. Καθεστωτική συμπεριφορά είναι να βάφεις τους τοίχους του γραφείου του δημάρχου με το λογότυπο του συνδυασμού σου και να μετατρέπεις την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου σε σελίδα της παράταξής σου. Καθεστωτική συμπεριφορά είναι να παραπληροφορείς τους δημότες με το βάρος της θεσμικής σου θέσης. (Ποιος θα με διαψεύσει; Ποιος θα με ελέγξει;). Όπως έγινε με το «ιστορικό λεύκωμα», όπου ενώ όλη η αντιπολίτευση διαφωνούσε, η ανακοίνωση του Δήμου είδε μια διαμάχη Ντινόπουλου – Μανιατογιάννη ή όπως έγινε με τη Ναυτική Βάση, όπου η συμβιβαστική πρόταση της ΔΡΑΣΗΣ μετατράπηκε σε πρόταση της διοίκησης που αναγκαστήκαμε να δεχτούμε! Καθεστωτική συμπεριφορά είναι να μη δίνεις στους δημοτικούς συμβούλους τα πρακτικά των συνεδριάσεων που το ζητούν επί χρόνια. Και να αδιαφορείς ακόμη και για τις προβλεπόμενες εκ του νόμου διαδικασίες διαβούλευσης... ΕΠΙ ΞΥΡΟΥ ΑΚΜΗΣ Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση επείγει μια διαφορετική προσέγγιση. Που θα απεγκλωβίζει τον Δήμο από την αδιέξοδη εναλλαγή των συστημικών παρατάξεων. Που θα αντιμετωπίζει την Πόλη ως πεδίο κοινωνικοποίησης, δημιουργίας, αγώνα, νοιαξίματος για τον τόπο, ζωντάνιας και κίνησης και θα πείθει ότι αξίζει κανείς να βγει από τον μικρόκοσμό του, ότι η προσπάθεια δεν θα πάει χαμένη. Που θα αναδεικνύει ό,τι ποιοτικό γεννιέται μέσα στην Πόλη και θα «εκπαιδεύει» τους πολίτες να υπερβαίνουν την προεκλογική φλυαρία, τον άγονο ανταγωνισμό, τους τεχνητούς διαχωρισμούς και την αντίληψη ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι ένα πρόσχημα και μια πρόβα υποψηφίων δημοτικών συμβούλων. Είπαμε, χρειάζεται οπτική και προσανατολισμός για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα. Δεν γίνεται με τα ευκαιριακά, τα επικοινωνιακά, τα ιδιοτελή και τα πρόσκαιρα. Δυνατότητες και προϋποθέσεις για μια άλλη πολιτική υπάρχουν. Αρκεί να αφιερωθούμε στα ουσιώδη, να επενδύσουμε στην κοινότητα, όχι στο «όνομά» μας, όχι στο κόμμα μας, όχι στην παράταξή μας. Αρκεί να δοθεί η δυνατότητα στους πολίτες να λειτουργήσουν ως πολίτες. Κίνηση Δημοτών Βριλησσίων ΔΡΑΣΗ για μια Άλλη Πόλη