Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου, 7.30μ.μ., Πάρνηθος 21 - Βριλήσσια

H ΔΡΑΣΗ και οι εκδόσεις Angelus Novus, την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, στις 7.30 μ.μ., παρουσιάζουν τον «Νέο Λόγο του Κόσμου», το σημαντικό δοκίμιο των Πιερ Νταρντό και Κριστιάν Λαβάλ για τη Νεοφιλελεύθερη Κοινωνία, στον χώρο της ΔΡΑΣΗΣ (Πάρνηθος 21 – Βριλήσσια). Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας Γιώργος Λιερός. Ο ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. ΕΝΑ ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Pierre Dardot - Christian Laval . Εκδόσεις: Angelus Novus, 2022. Μετάφραση: Μαρία Μπότση. Αποτελεί πια κοινό τόπο να απορρίπτεται ως παράλογη η σύλληψη μιας παντογνώστριας, παντοδύναμης και αυτορρυθμιζόμενης αγοράς. Το βιβλίο, ωστόσο, δείχνει ότι το χάος αυτό προκύπτει στην πραγματικότητα από μια ορθολογικότητα με υπόγεια, διάχυτη και παγκόσμια επίδραση. Αυτή η ορθολογικότητα, ο λόγος (raison) του σύγχρονου καπιταλισμού, είναι ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός. Διερευνώντας τη γένεσή του ως δόγματος και τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες ανάπτυξής του, οι συγγραφείς αποσαφηνίζουν μια σειρά από παρεξηγήσεις: Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ούτε η επιστροφή στον κλασικό φιλελευθερισμό ούτε η παλινόρθωση ενός «καθαρού» καπιταλισμού. Το να συναινούμε σε αυτή την παρερμηνεία σημαίνει ότι δεν συνειδητοποιούμε σε τι ακριβώς συνίσταται το «νέο» στον νεοφιλελευθερισμό: Απομακρυνόμενος από μια θεώρηση της αγοράς ως φυσικού δεδομένου, που περιορίζει, υποτίθεται, τη δράση του κράτους, θέτει ως στόχο του να οικοδομήσει την αγορά και να εγκαταστήσει την επιχείρηση ως το πρότυπο διακυβέρνησης των υποκειμένων. Μέσα από πολλαπλές διαδρομές, ο νεοφιλελευθερισμός έχει επιβληθεί ως ο νέος λόγος του κόσμου, ο οποίος καθιστά τον ανταγωνισμό παγκόσμιο κανόνα συμπεριφοράς και δεν αφήνει ανέγγιχτη καμία σφαίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η συλλογιστική αυτή διαβρώνει ακόμη και την κλασική αντίληψη περί δημοκρατίας. Εισάγει δε καινοφανείς μορφές υποταγής που συνιστούν, για όσους την αμφισβητούν, μια πρωτόγνωρη πολιτική και πνευματική πρόκληση. Μόνο κατανοώντας αυτή την ορθολογικότητα θα μπορέσουμε να της αντισταθούμε με αξιώσεις και να δημιουργήσουμε την προοπτική ενός διαφορετικού μέλλοντος. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου). Ο Πιέρ Νταρντό (28.10.1952) είναι φιλόσοφος και πανεπιστημιακός. Ασχολείται συστηματικά με τη μελέτη των Μαρξ και Χέγκελ. Το 2004 ιδρύει μαζί με τον Κριστιάν Λαβάλ την ερευνητική ομάδα «Questions Marx», συνεργασία από την οποία προκύπτει, το 2009, το κοινό τους έργο La Nouvelle raison du monde. Essai sur la société néolibérale. O Κριστιάν Λαβάλ (8.9.1953) είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Paris Ouest Nanterre La Défense. Ειδικεύεται στη μελέτη του φιλελευθερισμού και της ωφελιμιστικής φιλοσοφίας του Μπένθαμ. Έχει εκδώσει το βιβλίο L’Homme économique. Essai sur les racines du néolibéralisme (Gallimard, «NRF essais», 2007). Από κοινού υπογράφουν, στον εκδοτικό οίκο La Découverte, τα δοκίμια Commun. Essai sur la révolution au XXIe siècle (2015, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Εκκρεμές, με τον τίτλο Κοινό. Δοκίμιο για την επανάσταση στον 21ο αιώνα, μτφρ. Π. Αγγελόπουλος - Β. Ιακώβου) και Ce cauchemar qui n'en finit pas. Comment le néolibéralisme défait la démocratie (2016). Ο Γιώργος Λιερός γεννήθηκε το 1961 στη Ρόδο. Σπούδασε στην Κτηνιατρική Σχολή του ΑΠΘ και ασκεί το επάγγελμα του κτηνιάτρου. Άρχισε να ασχολείται με τα κοινά από τα μαθητικά του χρόνια και έκτοτε παραμένει κινηματικά ενεργός, συμμετέχοντας σε δράσεις, κινήσεις και πρωτοβουλίες. Ως ακτιβιστής συμμετείχε στην αποστολή του Στολίσκου της Ελευθερίας για το σπάσιμο του αποκλεισμού και την μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λωρίδα της Γάζας, το 2010, η οποία κατέληξε στο θάνατο 10 ακτιβιστών. Υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στο Χαλάνδρι από το 2006 μέχρι το 2018 με την δημοτική κίνηση «Αντίσταση με τους Πολίτες του Χαλανδρίου» από την οποία ανεξαρτητοποιήθηκε το 2017. Κριτικές ή παρουσιάσεις για το έργο του έχουν δημοσιευτεί σε μέσα όπως η Εφημερίδα των Συντακτών, η Αυγή, TVXS. Έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων, συνεντεύξεων και κριτικών στον ημερήσιο έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Βιβλιογραφία: Η επανάσταση του 1821. Κοινωνικές συγκρούσεις. Πολιτικοί ανταγωνισμοί. Επίκαιρα συμπεράσματα. Συλλογικό έργο. (Ευτοπία, Αθήνα, 2022). Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός. Να θεμελιώσουμε τον πολιτισμό της κοινωνικής ισότητας. Συλλογικό έργο. (Κουκκίδα. Αθήνα, 2020). Κοινά, κοινότητες, κοινοκτημοσύνη, κομμουνισμός. Από τον κόσμο των κοινών στον κοινό κόσμο. (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων. Αθήνα, 2016). Η άμεση δημοκρατία στον 21ο αιώνα. Αναζητώντας την ουσία πέρα από ιδεολογίες και μύθους.Συλλογικό έργο. (Νησίδες. Θεσσαλονίκη, 2013). Υπαρκτός καινούργιος κόσμος. Κοινωνική, αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία. (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων. Αθήνα, 2012). Ξαναπιάνοντας το νήμα. Η κοινωνική αναμέτρηση στην Ελλάδα σήμερα. (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων. Αθήνα, 2012). Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία. (Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων. Αθήνα, 2011). Απόσπασμα από την κριτική του Γ. Λιερού για το βιβλίο στην Εφημερίδα των Συντακτών «Στο επιχειρηματικό υποκείμενο ξεπερνιέται η πολυσυζητημένη αντίφαση μεταξύ των ηδονιστικών αξιών της κατανάλωσης και των ασκητικών αξιών της εργασίας μέσω ενός μηχανισμού που ταυτίζει την επίδοση με την ευχαρίστηση και στηρίζεται στην αρχή της «υπερβολής» και της «υπέρβασης του εαυτού» (480, 509). Το «φυσικό πλαίσιο του ανθρώπινου σώματος» δεν επιτρέπεται να θέσει όρια στην ευχαρίστηση και τις επιδόσεις του αυτοκατασκευαζόμενου ατόμου (512). Η εργασία δεν θεωρείται μια κοπιαστική δραστηριότητα αλλά απόλαυση του εαυτού μέσω των απαιτουμένων επιδόσεων (529). Η λογική των επιδόσεων επικρατεί τόσο στον επιχειρηματικό κόσμο όσο και στις σεξουαλικές πρακτικές, οι οποίες μετατρέπονται σε ασκήσεις που διέπονται από πρότυπα επιδόσεων (507). Οι επιδόσεις και η ευχαρίστηση εμφανίζονται αξεδιάλυτα συνυφασμένες (508). Ο λόγος του μάνατζμεντ που επιτάσσει το καθήκον για επιδόσεις συνάδει με τον λόγο της διαφήμισης που ανάγει την απόλαυση σε καθήκον (510). Η ελευθερία έχει καταστεί υποχρέωση επίτευξης επιδόσεων. Το ζητούμενο δεν είναι ο έλεγχος των παρορμήσεων, αλλά η έντονη διέγερσή τους για να αποτελέσουν την πρωταρχική πηγή ενέργειας (515). Από το νέο υποκείμενο ζητείται να παράγει «συνεχώς περισσότερο» και να απολαμβάνει «συνεχώς περισσότερο». Αυτή η «επιπλέον απόλαυση» έχει γίνει συστηματική αλλά και συστημική (509). Ο μηχανισμός επιδόσεων/απόλαυσης συμπυκνώνεται στην “επιτυχία” ως θέαμα, την υπέρτατη αξία, η οποία συμβολίζεται από την κατοχή ορισμένων αντικειμένων που υπόσχονται την φαντασιακή αυταπάτη της απόλυτης, χωρίς όρια, απόλαυσης (516, 526-529).»