Σχόλια
Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940 – 2003): Διαφωτιστικές αχτίδες φωτός στο προπαγανδιστικό σκότος
3/3/2024

Εξαιρετικό...

Εύα Χατζάκη
Αναφορά στο έργο του Γεράσιμου Κακλαμάνη (1940 – 2003)
2/1/2024

Σίγουρα έχουμε υποχρέωση να προωθούμε κείμενα ικανά να αφυπνίζουν τίς συνειδήσεις ατόμων μίας κοινωνίας, η οποία ζεί μέσα στό ψέμμα. Εάν μπορώ να βοηθήσω σε μία τέτοια προσπάθεια, θα το κάνω μετά χαρ

Ζέρβας Δημήτρης
Σε εξέλιξη η καταστροφή των πεύκων της Λ. Πεντέλης
24/12/2023

Να υπογειοποιηθούν - υπογειοποιούνται τα καλώδια. Όχι να κόβονται υπεραιωνόβια δένδρα.-

Μιχάλης Πυρουνάκης
Όλα στο φως!
9/12/2023

"Όλα στο φως" για τα προηγούμενα αλλά και για τα μελλούμενα, πριν τις αναθέσεις.

Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος
Τοπίο σε διχασμό (μέρος 2ο)
2/12/2023

Αγαπητά ξαδέλφια. Εάν, με θέλημα θεού, δεν έπεφτε εξ ουρανού ο εκ Ρωσίας ορμώμενος πόντιος Ιβάν ο τρομερός, να διαλύσει την ερυθρή «παράγκα», τώρα ο «δαφνοστεφανωμένος» έφηβος, εκ προοιμίου «διορισμέ

Δημήτρης Καλαμπούκας

Πάνω που μάθαμε να είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης, χάσαμε τους πελάτες.

Στον απόηχο μιας συζήτησης. Του Αλέξανδρου Οικονομίδη*

Επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω τους φίλους της «Δράσης» σχετικά με την πρωτοβουλία τους να μιλήσουμε για την επόμενη μέρα μετά τον Κορωνοϊό. Ένα θέμα τόσο καίριο αλλά και ταυτόχρονα τόσο αποκλεισμένο από τον λόγο τόσο του πολιτικού προσωπικού, αλλά και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Σήμερα μετά από 12 χρόνια βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, μετά από 10 χρόνια σκληρής εφαρμογής μνημονιακών πολιτικών, οι κυβερνήσεις τόσο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι πέρσι και σε συνέχεια της ΝΔ, προσπαθούν να μας πείσουν ότι επιτέλους είχαμε επανέλθει στην ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ και στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Φυσικά η οικονομική εξαθλίωση του κόσμου συνεχίζεται καθώς και η κατάρρευση της ίδιας της χώρας μας σε κοινωνικο-οικονομικούς δείκτες (ΟΟΣΑ). Ο βασικός λόγος είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας δεν θέλησε ποτέ, ή πολύ απλά είναι ανίκανο να το κατανοήσει μια και ποτέ δεν συμμετείχε στην παραγωγική διαδικασία, να δημιουργήσει και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Ένα πρόγραμμα που δεν θα στηρίζεται στις ξένες επιδιώξεις και απλά στην αλληλεγγύη των λαών, αλλά θα βασίζεται στις αληθινές δυνατότητες αυτού του λαού ενώ ταυτόχρονα θα εδράζεται στην παραγωγική ιστορία αυτής της χώρας. Ένα πρόγραμμα το οποίο δεν θα απαιτεί απλά να αλλάξει τον λαό του και το αντίστοιχο παραγωγικό του υπόδειγμα, αλλά αντίθετα - αφού πρώτα να προσπαθήσει να το καταλάβει, και - αφού αναδείξει να τους λόγους που μας εμποδίζουν να παράγουμε μέχρι σήμερα, - να προσπαθήσει να δημιουργήσει τις συνθήκες και το περιβάλλον που θα επιτρέψουν σε αυτόν τον λαό και όχι σε κάποιους Λουξεμβούργιους, να παράξει ένα τελικό σύνθετο προϊόν με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία. Ένα τέτοιο πρόγραμμα και πολιτική - είναι αδύνατο να δημιουργηθεί μέσα σε γραφεία, ως δια μαγείας, στο όνομα της κοινωνίας, αλλά με απούσα αυτήν, - είναι αδύνατο να συμβεί χωρίς την αληθινή αφύπνιση και τη συμμετοχή της ιδίας της κοινωνίας. Έλα όμως που η Ιστορία είναι αμείλικτη και μέσα σε 5 μήνες από την εμφάνιση του Κορωνοϊού, τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης ενός μοντέλου, κυρίαρχου τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα χρόνια, έχουν πληγεί ίσως ανεπανόρθωτα. Σήμερα τα μεγάλα δυτικά κράτη ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία κλπ, αντιμετωπίζουν οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις ασύλληπτες και χωρίς ορατό τέλος. Επιπτώσεις που δεν προκάλεσε ο κορωνοϊός, αλλά απλά τις ανέδειξε με τρομακτική όμως ταχύτητα. Επιπτώσεις που οφείλονται κύρια στην επιβαλλόμενη παγκοσμιοποίηση, με συνέπεια την απώλεια της παραγωγικής τους δυνατότητας, εκτός βέβαια της Γερμανίας, την μεταφορά του πλούτου σε φορολογικούς παραδείσους, με αποτέλεσμα τον έλεγχο του 85% του παγκόσμιου πλούτου από μόλις 350 άτομα. Πολλοί οικονομικοί αναλυτές αναφέρουν ότι η κρίση αυτή θα είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων 100 χρόνων. Δηλαδή μεγαλύτερη από την κρίση του 1929 ακόμα και του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Η αντιμετώπιση των συνεπειών, από όλες τις χώρες, φαίνεται να είναι σπασμωδικές, χωρίς πρόγραμμα, με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα όλα θα παραμείνουν τα ίδια και θα συνεχίσουν κάποιοι να περνάνε καλά ενώ κάποιοι άλλοι καλύτερα. Οι εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) (μέσα Απριλίου) για τις αναπτυγμένες οικονομίες είναι δραματικές. Το ταμείο προβλέπει για το 2020: - η οικονομία της Ευρωζώνης θα συρρικνωθεί κατά 7,5%, - το ΑΕΠ των ΗΠΑ θα σημειώσει ετήσια μείωση 5,9%, - η οικονομία της Ιαπωνίας θα συρρικνωθεί κατά 5,2% ενώ - η βρετανική οικονομία θα σημειώσει ύφεση 6,5%. - Η μόνη χώρα που διασώζεται είναι η Κίνα, που αναμένεται να αναπτυχθεί κατά 1,2% εφέτος. «Αυτή η κρίση δεν μοιάζει με άλλη», ανέφερε η επικεφαλής οικονομολόγος Γκίτα Γκοπίνατ, αναφέροντας τον βασικό λόγο που καθιστά μοναδική την τρέχουσα κρίση είναι: - Πρώτον η απώλεια παραγωγής που συνδέεται με αυτή την κατάσταση, η οποία ξεπερνά ακόμη και την πτώση του ΑΕΠ κατά την πρόσφατη παγκόσμια οικονομική κρίση. - Δεύτερον, ότι όπως και σε έναν πόλεμο, έτσι και τώρα υπάρχει έντονη αβεβαιότητα σχετικά με τη διάρκεια και την ένταση του σοκ. - Τρίτον, πως οι φορείς χάραξης πολιτικής δεν μπορούν κατά την τρέχουσα κρίση να ενθαρρύνουν την οικονομική δραστηριότητα, με αντίστοιχη τόνωση της συνολικής ζήτησης. Ας έρθουμε όμως ξανά στη χώρα μας. Μετά τον Κορωνοϊό τι; Θα αναφέρω δύο πολύ εύστοχες παρατηρήσεις: Η πρώτη αναφέρεται στην περίοδο προ κορωνοϊού: «Μας κατάντησαν να μην παράγουμε τίποτα, όμως μας έκαναν καταναλωτές». Η δεύτερη αναφέρεται στη σημερινή μέρα: Πάνω που μάθαμε να είμαστε τα γκαρσόνια της Ευρώπης, χάσαμε τους πελάτες. 1. Τουρισμός η «βαριά βιομηχανίας της Ελλάδας» Μιας «βιομηχανίας», ως γνωστόν ο τουρισμός δεν είναι βιομηχανία αλλά υπηρεσία, που όμως στηρίζεται στην κατανάλωση μη ελληνικού προϊόντος σε ποσοστό σχεδόν 90%. Τέλος πάντων πολλοί από μας από αλλού περιμέναμε να επηρεαστεί ο τουρισμός, θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους, και τελικά από αλλού την έπαθε. Χωρίς βέβαια τουλάχιστον να έχει απομακρυνθεί ο πρώτος παράγοντας, ίσα-ίσα μέρα με την μέρα ο κίνδυνος αυτός μεγεθύνεται. Ο καθηγητής και συναγωνιστής στο Ινστιτούτο Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (ΙΝΕΠΑ) Κώστας Μελάς μεταξύ άλλων αναφέρει: "Καμία χώρα στην Ευρωζώνη, εκτός της Κύπρου, δεν εξαρτάται περισσότερο από τον τουρισμό όσο η Ελλάδα, και ο τουρισμός σήμερα έχει σταματήσει να υπάρχει. Συνυπολογίζοντας και τα πολλαπλασιαστικά οφέλη του τουρισμού -με πολλαπλασιαστή 2,4 η συνολική συνεισφορά του στο ΑΕΠ της χώρας ανέρχεται περίπου στα 45 δισ. ευρώ. Επομένως, ένα μεγάλο μέρος των εξαγωγών της χώρας θα υποστεί δραματική μείωση. Το μοντέλο της παρασιτικής ενσωμάτωσης στη διεθνή οικονομία, που οδήγησε στον υπέρμετρο δανεισμό και την αποκλειστική σχεδόν στήριξη στον τουρισμό, είναι ένα μοντέλο αντιπαραγωγικό και πρέπει να αντικατασταθεί από ένα μοντέλο ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης. 2. Ξένες Επενδύσεις ή αλλιώς Καζινο-τουρισμός Η ανάπτυξη δεν θα έλθει από καζίνο και ξενοδοχεία, ούτε από μεγάλες ξένες επενδύσεις, όπως ματαίως προσδοκά η κυβέρνηση, διότι εκτός των άλλων, η διεθνής θέση της χώρας είναι επισφαλής. Ο επενδυτής για να επενδύσει, αφενός θέλει να εξασφαλίσει ότι υπάρχει ζήτηση, υποδομή και, συγχρόνως, να μπορέσει να έχει ανταπόδοση. Επομένως, βλέπουμε ότι εκεί όπου γίνονται και οι άμεσες ξένες επενδύσεις και οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου, είναι κυρίως τα ακίνητα και ο τουρισμός. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να δημιουργήσει ένα ρυθμό σταθερής μεγέθυνσης του ΑΕΠ, που να πατά σε στέρεες βάσεις. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να μην έχουμε καμία βελτίωση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, ούτε διεύρυνση των εξαγώγιμων προϊόντων, καθώς και τη δημιουργία νέων προϊόντων που να ενσωματώνουν καινοτομική τεχνολογία κ.τ.λ. Επομένως, θα πρέπει να προσανατολιστούμε αναγκαστικά στην ενδογενή παραγωγή και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις –γιατί στο κάτω κάτω αυτές διαθέτουμε– καθώς και στην επενδυτική παραγωγική κινητοποίηση των δημοσίων επενδύσεων. 3. Η οικονομία της Ελλάδας είναι ένα κράτος μικρομεσαίων επιχειρήσεων. (γύρω στις 690.000 επιχειρήσεις). Σε αυτό συνίσταται και η μεγάλη διαφορά με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) αποτελούν το 99,9% του συνόλου των επιχειρήσεων της χώρας. Εξ αυτών το 96,9% είναι πολύ μικρές επιχειρήσεις (1-9 άτομα), (ενώ στη μεταποίηση το ποσοστό είναι λίγο μικρότερο 95%), το 2,7% μικρές (10-49 άτομα) και το 0,4% μεσαίες (49-250 άτομα). Οι μεγάλες επιχειρήσεις αποτελούν μόλις το 0,1% του αριθμού των επιχειρήσεων της χώρας (400 επιχειρήσεις περίπου). Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις απασχολούν το 87% του συνολικού εργατικού δυναμικού των επιχειρήσεων, ενώ η μεταποίηση δημιουργεί τετραπλάσια προστιθέμενη αξία ανά επιχείρηση σε σχέση με τις υπηρεσίες. Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής θα φέρει άμεσα πλέον την τελική οικονομική κατάρρευση των πολύ μικρών επιχειρήσεων, ουσιαστικά των οικογενειακών. Αυτές δεν διαθέτουν πλέον επαρκείς πόρους για να αντιμετωπίσουν δύσκολους καιρούς, λόγω της συσσωρευμένης επιβάρυνσης τους από τη δεκαετή περίοδο της δημοσιονομικής προσαρμογής. Είναι ορατός ο κίνδυνος της πτώχευσης και της απόσυρσης από την αγορά μεγάλου αριθμού από αυτές. 4. Το ζήτημα των κόκκινων δανείων, πρόβλημα που αφορά άμεσα το παρόν και το μέλλον της ήδη αποδυναμωμένης από τα Μνημόνια οικονομίας. Αφορά, όμως και την ισορροπία μιας αποδιοργανωμένης κοινωνίας και, εν τέλει, της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδος. Η μη εφαρμογή λύσεων στην Ελλάδα που πέτυχαν σε άλλες χώρες (ΗΠΑ, Ισλανδία, Κύπρος), οφείλεται στη στρατηγική επιδίωξη των δανειστών, με πλήρη συνεργασία και ευθύνη βέβαια των Ελλήνων πολιτικών, για πλήρη αφελληνισμό της εγχώριας παραγωγικής βάσης και την υφαρπαγή των φιλέτων της ελληνικής γης και περιουσίας. Συνολικά, η επίπτωση από τον κορωνοϊό προβλέπεται ότι θα είναι σημαντικά αρνητική για την ελληνική οικονομία. Επίσης, αν σκεφθούμε ότι ο κορωνοϊός πλήττει κυρίως τον τομέα των υπηρεσιών, δηλαδή εμπόριο, μεταφορές, τουρισμό, που μέχρι τώρα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος στη μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας, τα πράγματα είναι δυσκολότερα. Έχοντας αναφέρει τα ανωτέρω, θα περίμενε κανείς ότι το μόνο που μας απομένει είναι να κλάψουμε τον μακαρίτη. Το αντίθετο είμαι αισιόδοξος. Μέχρι χθες προσωπικά ήμουν βαθιά απογοητευμένος και υποστήριζα ότι την ενδογενή ανάπτυξη, η δικιά μας γενιά δεν θα την ζήσει. Έλπιζα απλώς μπας και την ζήσουν τα παιδιά μας. Σήμερα όμως έχω βάσιμες ελπίδες ότι θα την δούμε εμείς οι ίδιοι και ίσως πολύ σύντομα. Η αισιοδοξία μου στηρίζεται σε ένα βασικό δεδομένο. Ότι δηλαδή δεν θα πέσουν νέα λεφτά από το ελικόπτερο, που μέχρι σήμερα βασικά συμβάλλανε στην ενίσχυση της κατανάλωσης και του παρασιτισμού, σε βάρος της εγχώριας παραγωγής. Θεωρώ ότι κανείς δεν θα είναι πλέον σε θέση να παίξει τον ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο με το σχέδιο Μάρσαλ. Επειδή δε τα έσοδα από φόρους και εισφορές θα μειωθούν περαιτέρω δραστικά, η όποια κυβέρνηση θα αναγκαστεί πλέον να στηριχθεί στην εγχώρια ανάπτυξη, ως μόνη πλέον δυνατότητα, για την δημιουργία νέου πλούτου στην χώρα μας. Τι μας δίδαξε ο Κορωνοϊός; Παρά τις αλλεπάλληλες προσπάθειες συνεχούς υποβάθμισης του Εθνικού Συστήματος Υγείας της χώρας μας υπέρ του ιδιωτικού. Παρά τις άσχημες υλικοτεχνικές υποδομές, ακόμα και σε συνθήκες ουσιαστικής εγκατάλειψης (π.χ το νοσοκομείο Σωτηρία αρμόδιο για πνευμονολογικές λοιμώξεις εδώ και πάνω από 100 χρόνια). Διαπιστώσαμε ότι οι αυτοί δημόσιοι γιατροί και αυτό το ελλιπές υγειονομικό προσωπικό, πήραν το ζήτημα κυριολεκτικά πάνω τους και σηκώνουν στις πλάτες του όλο αυτόν τον τιτάνιο αγώνα, με επιτυχία μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύω λοιπόν, ότι σε περίπτωση κινδύνου για την πατρίδα μας και στην περίπτωση που αντίστοιχα το κράτος αναγκασθεί να συνεργασθεί και να εμπιστευτεί τις υπάρχουσες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όχι βέβαια γιατί το θέλει αλλά γιατί δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς, τότε η χώρα μας μπορεί να υπερνικήσει την κρίση, ίσως πιο εύκολα από τις άλλες μεγάλες δυτικές χώρες, και αντίστοιχα να αποκτήσει ξανά την εθνική της ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Το νοσοκομείο Σωτηρία το αναφέρω διότι λόγω της πρόσφατης επιδείνωσης της υγείας του πατέρα μου, είχα προσωπική εμπειρία, μόλις τον περασμένο Σεπτέμβρη, με το χώρο του. Ένα συγκρότημα εκπληκτικών αρχιτεκτονικά κτιρίων του μεσοπολέμου, στο κέντρο ουσιαστικά της Αθήνας. Ένα νοσοκομείο αποτελούμενο από μικρά κτίρια μέσα στο πράσινο, που θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα και πρότυπο για όλον τον κόσμο, νοσοκομειακής υποδομής μικρής μεν κλίμακας αλλά συνολικά πολύ μεγάλης χωρητικότητας. Κάτι αντίστοιχο που ο Ανδρέας Κυράνης κι εγώ, προτείνουμε για την ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας. Ένας χώρος με μεγάλη ιστορική φόρτιση (εκεί εκτελέστηκαν αγωνιστές για την ελευθερία της πατρίδος μας την περίοδο 1941-1952. Οι τελευταίοι ήταν οι Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Αργυριάδης, Μπάτσης και Καλούμενος. Όταν μια παλιά ράφτρα του νοσοκομείου, προσφέρθηκε να μεξεναγήσει σε κτίριο μνημείο αρχιτεκτονικής Bauhaus του αρχιτέκτονα Ιωάννη Δεσποτόπουλου, σε ερώτησή μου: -πως και εδώ μέσα δεν ήρθε η ανάπτυξη και δεν έγινε ακόμα ένα Mall ή ένα Casino; η απάντησή της, - κύριε Οικονομίδη πολύ απλά δεν μπορούσαν, διότι τα περισσότερα κτίρια είναι ιδιωτικά κληροδοτήματα και δεν μπορεί το κράτος να τους βάλει χέρι. Αν μπορούσε να είστε σίγουρος μέχρι σήμερα θα το είχε πράξει. Για αυτόν τον λόγο το κράτος διαχρονικά φρόντισε να τα αφήσει να ρημάξουν στην κυριολεξία. Πολλά κτίρια, εξαιρετικά αρχιτεκτονικά μνημεία, έχουν αφεθεί στη μοίρα τους με αποτέλεσμα η σκεπή τους ακόμα και τοίχοι να καταρρέουν. Δεν είναι τυχαίο ότι το Σωτηρία έχει έλλειψη σε γιατρούς καθώς το υγειονομικό προσωπικό εδώ και πολλά χρόνια δεν ανανεώνεται. Εκτός των άλλων δεν δίνεται κίνητρο να το στελεχώσουν νέοι γιατροί, με τραγικό αποτέλεσμα ο μέσος όρος ηλικίας των γιατρών εκεί να είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Σήμερα, το 60%-70% των ιατρών που υπηρετούν στα ελληνικά νοσοκομεία βρίσκονται στις ανώτερες βαθμίδες, δηλαδή σε θέση συντονιστή διευθυντή και διευθυντή. «Αυτό σημαίνει ότι σε τρία, το πολύ τέσσερα χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των ιατρών θα φύγει από το ΕΣΥ λόγω ηλικίας». Τα ελληνικά νοσοκομεία «στέκονται στα πόδια τους» με επικουρικό ιατρικό και λοιπό προσωπικό, οι συμβάσεις των οποίων δεν υπερβαίνουν τη διετία. Καταλαβαίνετε λοιπόν σήμερα αυτοί οι ήδη ηλικιωμένοι γιατροί, τι προσωπικό αγώνα καταβάλουν καθημερινά! Τελειώνοντας πάντα αισιόδοξα. Στα 190 χρόνια από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έχουν συμβεί: - επτά πόλεμοι, - επτά πτωχεύσεις, - τέσσερις εμφύλιοι, - δύο πληθωρισμοί, - επτά σοβαρές υποτιμήσεις του νομίσματος. Τελικά όμως, όπως η ίδια ιστορία μας διδάσκει, πάντα μετά από κάποια μεγάλη καταστροφή, είτε από πόλεμο, είτε από χρεωκοπία, η Ελλάδα κατορθώνει όχι μόνο να ξανασταθεί στα πόδια της, αλλά και να ευημερεί. Αλέξανδρος Οικονομίδης O Αλέξανδρος Οικονομίδης είναι Μηχανουργός – Μαθηματικός και μέλος του Ινστιτούτου Ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότησης (ΙΝ.Ε.Π.Α.). Το -απομαγνητοφωνημένο- αυτό κείμενο είναι η συμβολή του στη διαδικτυακή συζήτηση που διοργάνωσε η ΔΡΑΣΗ την Δευτέρα 18 Μαΐου 2020 με θέμα "Η ρεαλιστική δυνατότητα ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης και οι αληθινά δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου" και εισηγητή τον αρχιτέκτονα - μηχανικό Ανδρέα Κυράνη.

ΣΧΕΤΙΚΑ: Άρθρα
ΣΧΟΛΙΑ
Πείτε μας τη γνώμη σας
Τα σχόλια δημοσιεύονται άμεσα και είναι αποκλειστική ευθύνη του συντάκτη του σχολίου. Οι διαχειριστές της παρούσας ιστοσελίδας διατηρούν το δικαίωμα διαγραφής των σχολίων εκείνων που έχουν διαφημιστικούς σκοπούς, κρίνονται ως ρατσιστικά ή προσβάλλουν πρόσωπα.
Τοιχο-διωκτικά

Έρχονται όλα κάποτε μαζεμένα. Πού να πας τότε; Πού να κρυφτείς; Τι την έκανες την ανεπανάληπτη ζωή σου;

Τάσος Λειβαδίτης - Καντάτα , Κέδρος 1960
Ημερολόγιο Δράσεων και Εκδηλώσεων

Δεν υπάρχουν προγραμματισμένες Δράσεις για τις επόμενες ημέρες...

Newsletter