του Μπάμπη Δαμουλιάνου - Ευαγγελάτου

Οι καταστροφές που άφησε πίσω της η πρόσφατη καταιγίδα με σημαντική χιονόπτωση στα χαμηλά και δυνατούς αέρηδες, έδωσε και την ευκαιρία για μια ολοκληρωτική απαλλαγή μας από την δεντροφύτευση των στενών πεζοδρομίων στην μικρή μας πόλη. Ο ψυχολογικός παράγοντας που θα μπορούσε στην παρούσα συγκυρία να αποτελέσει έναν ισχυρό σύμμαχο στην δημοτική αρχή για να ελευθερώσει τα πεζοδρόμια και να τα αποδώσει στους δημότες, αφήνεται και χάνεται. Γιατί «στη βράση κολλάει το σίδερο». Παρ’ όλ’ αυτά, νομίζω πως δεν είναι και πολύ αργά για μια έστω παραδειγματική κατά τόπους επέμβαση σε δρόμους πολυσύχναστους, που καταλήγουν σε πλατείες και πάρκα, όταν τα λίγα δέντρα εμποδίζουν τους γονείς να σπρώχνουν στα πεζοδρόμια βρεφικά καροτσάκια ή η επιφανειακή ριζοβολία έχει μετατρέψει τα πεζοδρόμια σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και τους διαβάτες σε σέρφες. Ίσως υπάρξουν κάποιες γκρίνιες αλλά η αποδοχή θα υπερίσχυε, με την προοπτική σύντομα να γίνει καθολική. Το ψυχολογικό φράγμα δεσίματος με κάποια από τα δέντρα, όπως π.χ. τα πεύκα που στην περίπτωση μας κυριαρχούν και τις στερεότυπες μ’ αυτά κατά το πλείστο λαθεμένες αντιλήψεις, θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν με μια σωστή ενημέρωση. Έτσι: Αν και θεωρείται κατά μερικούς η παρουσία τους αίτιο του ξηρού, άνυδρου και υγιεινού κλίματος, το αντίθετο μάλλον συμβαίνει, επειδή έχουν φτωχές για την ανάπτυξη τους απαιτήσεις. Γίνονται συχνά κατά την άνοιξη αίτια αλλεργικών αντιδράσεων και ασθματικών κρίσεων. Ο παχύς τους ίσκιος είναι επιθυμητός τα καλοκαίρια κυρίως σε άδεντρες καμπίσιες περιοχές και όχι μέσα στις πόλεις, όπως ποιητικά αποδίδεται στο «Η κατάρα του πεύκου» από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου. Μοναχικά ακόμη, προσφέρουν τη δροσερή τους παρουσία κοντά σε ένα εξοχικό καλύβι με μια αιώρα, όπου εκτιμάται ιδιαίτερα και το μουσικό τους θρόισμα. Όσο για την αποδοτικότητά τους σε οξυγόνο από το φιλτράρισμα του αέρα, υπολείπονται κατά πολύ των αδελφών τους φυλλοβόλων, στην επιβαρυμένη από τα καυσαέρια ατμόσφαιρα των πόλεων ιδίως τα καλοκαίρια. Άλλωστε η απώλεια αυτής της ωφελιμότητας από την αφαίρεση αυτών των δέντρων στα πεζοδρόμιά μας, μπορεί με υπερεπάρκεια να αναπληρωθεί με αντίστοιχη δεντροφύτευση φυλλοβόλων στις από τον νόμο αφημένες πρασιές, τουλάχιστον έξη μέτρων βάθους από τα όρια του δρόμου. Προτείνω τα φυλλοβόλα έναντι των πεύκων όχι μόνο για την υπεροχή τους στην αιχμαλώτιση διοξειδίου του άνθρακα και απελευθέρωση του οξυγόνου απ’ αυτό αλλά και για έναν άλλο σημαντικό κατά την γνώμη μου λόγο. Δεν κρατούν στα γυμνά κλαδιά τους την εποχή της χιονόπτωσης το χιόνι. Ελάχιστο το φορτίο, το κέντρο βάρους κρατείται χαμηλά και οι αγέρηδες ανάμεσά τους περνούν ελεύθερα σφυρίζοντας. Μικρό το λίκνισμα των γυμνών αυτών των δέντρων τον χειμώνα όταν φυσάει αέρας, σε έναν κήπο μικτής φύτευσης με την παρουσία και αειθαλών. Απλή παρατήρηση και επιβεβαίωση από τον καθένα! Αλλά για την ολοκληρωτική απελευθέρωση των πεζοδρομίων, ακόμη κάτι άλλο θα ήθελα να προσθέσω με τον κίνδυνο να χαρακτηριστεί ανεφάρμοστο, τρελό! Εγώ θα το βάφτιζα πρόωρο σαν πράξη αλλά καθ’ όλα ώριμο σαν ιδέα. Στο νου μου πάντοτε και η ομάδα εκείνη των συνδημοτών μας που αντιμετωπίζουν πρόβλημα οράσεως. Αύριο μπορεί να περιλαμβάνει και εμένα, εσένα, έναν δικό σου ή δικό μου άνθρωπο... Καθώς όλοι ξέρουμε τα πεζοδρόμια κατά διαστήματα διακόπτονται για θέσεις κάδων απορριμμάτων. Βέβαια εκεί που υπάρχουν οι σχετικές διαγραμμίσεις πελματικής αφής, αυτές αλλάζουν αμέσως πριν τη θέση του κάδου και τούτο γίνεται αντιληπτό από τον ενδιαφερόμενο. Κάτι ανάλογο κάνει και το λευκό ραβδάκι στην απουσία των κατάλληλων διαγραμμίσεων. Θα μπορούσαν όμως τα πράγματα να σχεδιάζονται κάπως αλλιώς. Είναι γνωστό ότι στα Βριλήσσια –αναφέρθηκε προηγούμενα- από τον πολεοδομικό κανονισμό αφήνεται πριν την ανέγερση μιας οικοδομής πρασιά βάθους τουλάχιστον έξη μέτρων. Εκεί αντί της σημερινής διακοπής των πεζοδρομίων, θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί μια αντίστοιχη εσοχή σχήματος κεφαλαίου πι (Π) για την υποδοχή του κάδου ή κάδων, ανάλογη με το μήκος πρόσοψης του οικοπέδου. Αυτό για την υπάρχουσα δομημένη πόλη μας θα μπορούσε να γίνει μελλοντικά με πριμοδότηση, σε μια εποχή παχιών αγελάδων, εάν και όποτε υπάρξει. Για τις προγραμματισμένες όμως και μελλούμενες οικοδομές γιατί να μην αρχίσει να εφαρμόζεται; Και θα ήθελα να κλείσω την σημερινή μου πρόταση με την ακόλουθη προσθήκη: Υπάρχουν δρόμοι με πεζοδρόμια μίζερα και στις δυο πλευρές τους έτσι που κανένα τους δεν επιτρέπει την κύλιση σ’ αυτό ενός βρεφικού τροχήλατου. Στην περίπτωση αυτή ίσως θα μπορούσε το ένα να δανείσει, να δωρίσει σωστότερα, στο άλλο δέκα ή δεκαπέντε πόντους, για να γίνει τούτο κατορθωτό, τουλάχιστο στο ένα. Φυσικά πάντα με την συναίνεση των γειτόνων και την άδεια της απαλλαγμένης από την γραφειοκρατία Πολεοδομίας! Μπάμπης Δαμουλιάνος Ευαγγελάτος, Βριλήσσια. Φωτογραφία: https://www.timesnews.gr/